Merry Christmas.

 Gezellige dagen voor iedereen! 

Je ziet: ik ben niet in de meterput gevallen.

Wat is dat toch een vreselijke klus.

Zo op Eerste Kerstdag toch even een blogje.

Het is een rommelige tijd.

In de wereld.

Maar om deze tijd ook vaak in huis.

Allerlei klusjes moeten nog geklaard  worden.

Vindt je meestal zelf.

Maar gisterochtend nam ik eindelijk tijd om 

een no-sew boekje te maken.

Ik las erover op het blog van Irene.

http://ireneinhetatelier.blogspot.com

Zelf even zoeken naar het goede blogje! 

Dat heb ik nu niet paraat.

Daar staat ook een verwijzing naar een You Tube filmpje.

Het boekje is nog niet klaar.

Maar het wordt bij elkaar gehouden door een

zigzag

gevouwen strook papier.

En via die strook vouwsel zet je weet op slot met een 

strook papier.

Hier heb ik er een kleurtje voor gebruikt.

Dat op slot zetten luistert wel heel nauw.

Hoe strakker het boekje bijelkaar blijft.

Ik gebruikte wel erg dik aquarelpapier.

Soms werkt dunner papier makkelijker.

En zo gezellig: iedere dag is er wel tijd voor een steekje.

lekker warm, zo'n sjaal op schoot.

Hoewel over warmte hoeven we niet te klagen:

wat een kletsnatte dagen zijn het.

En zo donker.

Het duurde even voordat ik het 6e blok van de hexagonquilt kon leggen. 

Nu kan het aan elkaar zetten weer beginnen. 

Goedemorgen!

 Goedemorgen allemaal.

Er gebeurt hier niet zoveel spannends. 

Al is het voor dit gebreide dametje best prettig

om weer verlost te zijn uit de 

doos 

waar ze een jaartje in opgeborgen was. 

Deze week pakte ik het opruimen weer op.

Voor de verbouwing was er een kamertje 

met heel veel bergruimte.

Vooral voor mijn atelier.

Maar nu is dat badkamer en tja

waar laat ik de troep.

Dus was het heel erg uitzoeken,

weggooien,

weggeven

en

 

plek maken in het atelier.

Het is mooi om dan spullen 

terug te vinden waarvan ik echt niet wist waar ze waren.

Zo vond ik het fotoalbum terug met de foto's 

van de doop van een schip,

bijna 62 geleden door mijn moeder.

Je ziet een piepjonge Anny met hoofddoek 

naast haar moeder staan. 

Dat hoedje van moeders werd trouwens ooit bij een inbraak

in haar huis meegenomen.

De boot, een kustvaarder,

werd gebruikt voor het vervoer van groenten 

en dergelijke naar Engeland. 

De Werstland Producer heette hij.

Ooit een keer aangevaren en gezonken.

Later verkocht en toen verging het ook al niet veel beter.

Binnen het bedrijf werd al snel weer afscheid genomen van de boten.

Vooral ook om dat in de jaren 70 het containervervoer op gang kwam.

Na de verkoop werd dit schip of het zusterschip werd ooit aangehouden met drugs.

En het is of gezonken of doet dienst als opleidingsschip

in Engeland om douane te leren hoe te speuren naar drugs.

Wij hebben daar allang niet meer mee te maken.

Maar goed: het album is weer terecht.

Kwam uit een doos met breiwol! 

Ik ga deze sjaal afbreien. 

Met die doos kwam ook de vogelsjaal weer in beeld.

Natuurlijk brei ik die ook af.

Maar daar heb ik net nog een beetje meer rust in mijn leven voor nodig.

Dat komt nog wel.

Nu eerst het vreselijkste klusje van het jaar klaren:

de watermeter opnemen,

Dat vraagt: 2 schroevendraaiers, 1 haak,

 

1 grote sterke zaklantaarn,

een telefoon.

En een beetje moed. 

Administratie kantoor.

Tja, welke kop zet ik boven dit blogje.

Nou, administratie kantoor lijkt me wel heel passend.

Hoewel ook hondenuitlaat service 

of schoonmaakbedrijf vandaag wel passend is.

Kortom: Mevrouw Rafel heeft last van huishoudstress.

Zo, inmiddels een was in de droger geplonst.

Puckje is nog in de lappenmand 

en 

heeft ontstoken slijmvliezen.

We krijgen de ontsteking er maar niet onder,

Gelukkig is het geen lastige patient.

Omdat ik nu minder bergruimte heb nu 

het rommelkamertje badkamer is geworden 

moet ik hier in mijn atelier fanatiek opruimen.

Ik heb me voorgenomen om iedere dag iets de deur 

uit te werken.

Hoe ouder je wordt hoe meer troep.

Maar ik kan dat toch nooit meer allemaal afmaken 

of zelfs nog starten.

Maar deze rode pinwheelsjaal maak ik nu af.

De kleuren passen mooi bij Kerstmis. 

Maar ik moest wel even wat wol bijbestellen.

Het is shetlandwol van Finlandia,

De hexjes quilt groeide ook weer een beetje.

Gelukkig mocht hij even op de designwall

van N.

Nu mag ik weer een nieuw blok leggen.

Het allerleukste deel van deze quilt.

Lastig dat het zo donker is de hele dag.

Want het moet wel bij goed licht.

 

Wiebelig.

We zijn hier allemaal een beetje wiebelig.

Een volle lappenmand dus.

 Keesje heeft last van een vlooienallergie.

Hij beet heel z'n rug bij de staart open en draag nu af en toe een pakje

zodat hij er niet bij kan.

Dat gaat goed.

Puckje heeft een slijmvliesonsteking 

in zijn bekje:

aan z'n 2e antibioticakuur bezig.

Maar is wel heel tierig.

Dit weekend zat hij zo droef in een hoekje.

Maar dat is nu met goede medicatie weer over.

En ikzelf ging voor mijn 6e ?

ja, alweer 6e coronaprik.

Dat is altijd lastig met mijn spierziekte

want ik ben zeker 2 dagen zo stijf als een stok! 

Ik heb mezelf ook beloofd dat ik even wat rustig aan doe.

Beetje rommelen in m'n mandje met kleine breiwerkjes.

En proefjes.

Ik hou van mandjes.

De rest van de werkjes zit in een grotere mand.

Ik hoop eerdaags weer de vogelsjaal op te pakken.

Lekker tijd nemen om te lezen.

Dit boek vond ik achterin de boekenkast.

Weleens gekocht toen de boekhandel hier op het dorp stopte.

Ik lees graag Sarah Lark.

In het Nederlands heet het boek geloof ik 

"Het land met de gouden kust."

Het gaat over Ierland in de tijd dat de aardappeloogst mislukte, er honger was.

En misdadigers naar Australie werden verscheept.

Ik speelde nog wat met labels.

Zo leuk om oud werk mee te versnijden.

En prikte weer wat hexjes weg.

Geen spannende week.

Wie weet volgende week.

Acrobaat.

Ik heb een acrobaat in huis.

Af en toe staat m'n hart stil

Onze Keesje kan klimmen en springen als de beste! 

Deze week ging ik met Puck en Keesje 

naar het tuincentrum'.

Nee, ik heb er geen foto's van.

Ben al blij dat ik zonder kleerscheuren terug ben.

Het was inderdaad een tijd geleden dat we geweest waren.

Maar nu was het een gedoe.

Er stonden levensgrote ijsberen en herten.

Goed voor een vreselijke blafpartij.

En het was er donker! 

Het kan aan mij liggen want mijn ogen gaan 

behoorlijk

achteruit.

Ik heb maculadegeneratie.

En in donker zien is lastig.

Bovendien had het tuincentrum een route 

a la Ikea uitgezet.

Voordat we bij de diervoeding waren liepen we Keulen om.

Gelukkig werd het daarna wat rustiger en lichter.

Maar toen moesten we de hobbel van de kassa nog nemen.

Keesje presteerde het om uit het wagentje

op de lopende band te klimmen.

Tot groot plezier van de rij wachtenden bij de kassa.

Het was een zweterig klusje.

Die Keesje toch.

Tibetaanse spanieltjes hebben poezen- en apenbloed.

En dat is te merken.

Hij krabt als een poes aan de meubels, 

hing als pup in de gordijnen

en springt als de beste.

Zo over de achterleuning van de bank.

En komt dan op z'n pootjes terecht.

Zo dat was een bezoekje aan het tuincentrum'.

Verder vloog de week weer voorbij.

Ik legde het 5e blok van de hexjes.

Zo bij elkaar wordt het al een flinke lap.

Verder zat ik lekker te knoeien met woorden 

vormen en kleuren.

Het resultaat versneed ik tot kleine labels.

Een leuke manier om te presenteren in een schetsboek.

Ik denk dat ik het leerde uit een boek van Shelley Rhodes.

Even kijken.

Het boek heet Sketchbook Explorations.

En ik ben altijd nog aan het lezen,

Dit keer Nineteen Stepes.

Alweer oorlog, alweer bombardementen.

Het verhaal speelt in Londen 

Ik las de recensies en vond veel  verschillende meningen.

Naast romantische en spannend 

ook een eentje die de 

met bloemetjes bedrukte zijkanten 

(net bloemetjesbehang volgens de recensent)

precies het niveau aan gaf.

Ik heb het nog niet uit maar echt spannend is het niet.

Milly schreef het boek niet zelf.

Er is een ghostwriter die nauwelijks genoemd wordt.

Maar het is naar een waar gebeurd verhaal.

Maar omdat ik veel familie heb die in de oorlog in Engeland woonden

vind ik het verhaal niet zo uitzonderliik.

Er zijn duizenden van deze verhalen te vertellen over Londen in de oorlog.

 

Te laat, te laat!

Herinner je je het konijn uit 

Alice in Wonderland nog?

Dat konijn met die vreselijke haast? 

Nou zo voelde ik me vanmorgen.

Ik belde de dierenarts voor 

Keesjes jaarlijkse prik.

En er was een plekje vrij deze ochtend.

Dat werd een beetje haasten.

Maar goed, dan is dat ook weer gedaan.

Dat konijn tekende ik ooit voor de 365 beestjes.

 En dus ging ik op zoek naar het haastkonijn

Wat zijn ze toch schattig.

Ik vond ook nog Assepoester,

de Mad Hatter en grootmoeder uit Roodkapje wachtend

op haar koekjes.

Dat sluit lekker aan bij de 

conversatie 

die ik voerde met een theezakje.

"Welk sprookje zou je zelf weleens willen beleven.?"

Nou ik kan niet kiezen'

Als kleuter was ik weg van Assepoester, die door de muizen

werd geholpen en waarvoor ze jasjes naaide

Als kleine borduurster sprak me dat wel aan.

Maar Roodkapje met haar mandje...

Ja, leuk.

Als dietist liet ik altijd met een mandje'

Dus was de bijnaam snel bedacht.

Of meedoen in Alice in Wonderland.

Ik weet het niet.

Kan echt niet kiezen.

Die vliegende haast komt ook door de regen.

Ik raak het nu een beetje beu.

Natuurlijk: binnen is het gezellig.

Na het boek van vorige week was ik toe aan 

iets luchtigs.

Een ouwetje van Katie Fforde.

Engeland, oneindig veel kopjes thee met taart.

Een geheime tuin en veel luchtig 

liefdesverdriet.

Kan echt niet verkeerd.

Bij de hexjes was het tijd om het volgende grote 

blok te maken.

Maar dan merk ik ook dat ik nog veel moet bij rijgen.

Het blijft spannend om nieuwe combinaties te maken! 

Nat, natter ,natst!

Wat een vreselijk weer is het!

Zo verschrikkelijk nat dat ik van m'n geloof ben gevallen: 

ik kocht regenjasjes voor de hondjes.

"Nee!" dat zou ik noooooooit doen.

Ik hoor het de oude mevrouw nog zeggen:

"koop toch regenjasjes voor die hondjes".

Maar nu ging ik overstag.

Puck was eerst.

Want Keesjes maat was uitverkocht.

Die moest wachten tot het einde van de week.

Puck heeft zich nu in zijn lot geschikt.

Maar hij schaamt zich.

Echt!

Keesje vindt het prima!

Maar vorig jaar toen het zo koud was droeg hij al een jasje.

Dus was hij het al gewend.

Nee, zulke hele natte weken moet je niet te veel hebben.

Het is wel heel goed weer om met een werkje aan de slag te gaan.

Het vierde grote blok van de hexjes is af.

Mag ik weer een nieuw blok gaan leggen.

Dat is het allerleukste van dit werk.

Spelen met kleur.

En omdat ik veel Kaffe Fassett stoffen gebruik

die per patroon verschillen maar wel allemaal 

dezelfde kleuren gebruiken

is dat best makkelijk.

Het is ook heerlijk weer om met een 

kop koffie en wat lekkers 

met een boek 

op de bank te kruipen.

Ik las afgelopen week dit boek van Corine Bomann.

Een deel uit een serie.

Basis is een dagboek van een verpleegkundige

die jarenlang in het ziekenhuis werkte 

en 

daar een kroniek over schreef.

Maar als in werkelijkheid in een deel van de wereld 

bommen vallen 

en dat in je ook in wat je leest zo is, dan is dat wel een beetje veel.

Ik lees Corine's boeken graag.

Maar heb altijd een beetje moeite met verhalen 

die in Duitsland spelen.

Ik heb gewoon niks met het land.

Lees liever over het VK of Scandinavische landen.

Maar ik heb het netjes uitgelezen. 

Vliegen!

Wat vliegt de tijd.

Een week is zo om.

En  zo vraag ik me af:

"wat deed ik allemaal?"

Nou, vooral heel veel buiten lopen in de regen 

en 

hondjes drogen.

Brr, Wat ongezellig.

Iedere dag was er wel even een uurtje

om aan de hexjes te werken.

Dat is gewoon stug doorzetten.

Het vierde grote blok is bijna af.

En ik had zo'n zin in gewoon weer een ouderwets 

te knoeien met draadjes en lapjes.

Het hoeft niks te worden.

Maar het lijkt wel wat te worden.

Jaren geleden maakte ik van die antroposofische

poppen 

van natuurlijke materialen.

In het hoofdjes maken gaf ik ook les 

en 

ik maakte dan altijd een clowntje.

Dat gaf mensen te tijd te proeven 

of het iets voor hen was.

Maar dat doe ik al jaren niet meer.

Zelfs al mijn voorbeeld poppen heb ik niet meer,

Met de herfst zo erg aanwezig 

kwam het idee voor een herfstpopje op.

Ik ben niet z'n fan van deze donkere tijd.

Maar ik heb ook geen materiaal meer.

Speciale poppentricot en ondertricot.

Voor die hele kleine hoofdjes is dat geen probleem:

een duik in de sokkenla 

was voldoende.

Eentje verfde ik in de thee een huidkleur.

En kijk het lukt.

Om het popje af te maken wil ik een blad als 

bedje maken.

Dus gebruikte ik een blad van de plataan 

hier aan de overkant als patroon.

En de zaterdag bijlage van de krant als patroonpapier.

Kijk een wat er gebeurd als je het patroon omdraait.

Wat een verrassing!

Kijk dat is wel een heel mooi plaatje.

Poppedijn is nog niet klaar.

Kan ik lekker nog verder prutsen met lapjes en draadjes. 

Vraag het Keesje.

Keesje weet het beter! 

Herinner je je nog  de foto van vorige week 

met het breiwerkje?

Nou, later op de dag kreeg Kees het te pakken 

en 

werd het een onuitwarbare knoedel.

Ik was al niet zo blij met het 

blauw-witte begin.

En het breide ook niet mooi op.

Bovendien zat een deel zo in de knoop dat 

het kleurverloop

niet meer zou lukken.

Gelukkig heb ik een aardige voorraad

draadjes en bolletjes.

En ik vond nog een bol Unicat.

De samenstelling van die draad is anders

en

hij breit ook mooier op.

Je snapt dat ik het werk nu zorgvuldig opberg

achter een deurtje.

Wel lastig want even weglopen van het werk als ik lekker

op de bank zit is er niet bij.

Wat vliegt de tijd.

Iedere dag is er wel even tijd 

om met de hexjes te spelen.

Kan niet wachten tot ik het volgende 

blok weer kan gaan maken.

Maar eerst weer 12 keer 11 hexjes 

aan elkaar zetten.

Dat is het minst leuke werk.

Rond 2000

moest iedereen ineens een hexagonquilt

met 2000 

verschillende stofjes.

Wat een gekte was dat.

Ik deed ook mee.

En ik heb ze hoor:

2000 hexjes, geregen en wel.

In twee doosjes.

Hier in de kast.

Even de bench met Kees weghalen

dan kan ik een foto maken.

Ogenblikje.

Kijk eens.

Zo die kunnen weer in de kast.

En nee, ze kunnen niet in deze quilt 

want ze zijn een maatje kleiner! 

Nu even terug zetten en Kees weer op zijn plekje.

Over een maatje kleiner gesproken:

misschien ken je die leuke boompjes 

van Anna Jantina.

Je kunt haar vinden op Instagram onder 

@anna_jantina.

Daar bestelde ik malletjes om die leuke boompjes te maken.

Nu niet direct allemaal er naar toe hollen:

ze zijn uitverkocht.

Ik deed ook aan bosbouw.

Maar ik maakte vergeleken bij dit patroon 

echte woudreuzen.

Maar ik kan er een klein quiltje van maken.

Deze week toch eens zo'n kleintje maken.

Het lijkt me een heel gepriegel

Heb je geen Insta en wil je toch werk zien van 

Anna Jantina?

Dat kan.

Er stond een artikel over haar quilts in de 

Brocante living no. 5 

van de Ariadne.

Altijd zo gezellig die lapjes foto's.