donderdag 21 mei 2020

de rokjes zwaaien...


Is  hij niet schattig geworden?

Overbuurvrouw-van-de-quilts
deed mee aan de uitdaging van van het 
Westlands Museum
om een bevrijdingsrok te maken.

De meeste quilters kennen de rokken wel.

Het was even in na de 2e wereldoorlog.

Ik geloof dat de mevrouw die ermee begon
Bossevain heette.
En er mee startte toen ze vanwege
verzetswerk
in de gevangenis zat.

De rokken hadden oranje punten.
Daarin moesten de data 
van de bevrijdingsfeesten worden geborduurd.
Na een aantal jaren stierf
het gebruik een zachte dood.

Bovendien werd het niet in het hele land bekend.

Mijn moeder had er nog nooit van gehoord.

Het had ook een beetje een elitair element.
Zo komt het tenminste op mij over.

Maar goed:
buuv maakte een hardstikke leuke rok.


En niet eentje, maar twee.

Die tweede is een heel draagbare cirkelrok.

Ik vind het een leuk idee.
Maar hoef niet.


Ik hou het bij lekker buiten haken.

Het terracotta dekentje is precies de goede kleur
volgens de oma van de nieuwe spruit.


Ik steek ook veel tijd in schilderen.

Nee, het is geen meesterwerk.
Maar het is gewoon heerlijk om te doen. 




maandag 11 mei 2020

Op herhaling.

Na het vorige blogje wilde ik jullie 
niet zo lang meer laten wachten.

Maar zoveel gebeurd er nou ook weer niet in een 
week.

Ik had ook nog geen titel.

Het is allemaal een beetje op herhaling.


Ik borduurde en patchte verder aan mijn
sew every day.
Natuurlijk is dat niet iedere dag.

Gelukkig heb ik altijd nog mijn
halffabrikaten.

Dit keer in een blikje hexjes.
Die kunnen mooi als
rand gaan fugeren.


Gisteren was ik een echte 
zondagsschilder.

Tijden niet geschilderd.
Daar moet ik echt voldoende tijd
voor hebben.

En ik doe het voor mijn plezier hoor.
De bedoeling is echt niet om te 
eindigen 
met een kunstwerk.


Haken is voor buiten.
Die zoete kleurtjes blijken bij veel mensen 
in de smaak te vallen.

Toch moet het werk even aan de kant.

Een van mijn vroegere buurmeisjes is zwanger.
En ze wil wel een dekentje.

Een wafeldekentje.
Het was even zoeken naar de juiste kleur garen.

Haar kleurtjes zijn 
terracotta.

Na veel wikken en wegen
is er 
garen onderweg.
Ben heel benieuwd.


Net voor de lockdown
had ik 
mijn haar kort laten knippen.

Het afgelopen jaar had ik het laten groeien
maar dat beviel toch niet.
Op de meest ongelegen momenten
zakte mijn knot uit
en ik liet een spoor van haarspelden na. 

Ik had het kunnen weten.
Ooit deed ik stage in Breda.
In het Diakonesse ziekenhuis.

En daar moest ik nog een kapje op.
Dat blijft het beste hangen op een knotje.
En dat was ook al een ramp.

Trouwens, dat hele uniform was een ramp.
Op zondag met lange mouwen.
En iedereen had en zwarte cape.
En haal dan de jouwe er maar eens uit op een kapstok.
als je haast hebt.  

Dus heb ik echt coronahaar.

Toch blijft het nog even zitten.
Ik hoor tot de oudere e de kwetsbare groep
en blijf voorlopig nog thuis,






dinsdag 5 mei 2020

Oude dametjes.

Echt, ik was al mijn lezers niet vergeten! 

Ha, ik kreeg bijna een schuldgevoel.
Het zinnetje zeurt al dagen achter in mijn hoofd:
"Ik moet nog een blogje".
Vaak heb ik er helemaal geen puf meer voor.

De hele dag piept en kraakt het internet hier.

Bijna alles wordt online besteld.

Tot grote vreugde van de hondjes
zelfs
15 kg hondenbrokken.

Ze staan boven op de overloop in de kast.
Daar staat ook de stofzuiger.
Dus nam Puck vanmorgen 
de kans te baat en liet zich opsluiten in de kast
toen ik even de stofzuiger pakte...
Gelukkig merkte ik het op tijd en kon ik
een ramp voorkomen! 
Stel je voor: 15 kg brokjes los in de kast.

Soms is het een raadsel waar 
iets vandaan zal komen.
Het is soms zoeken en goed kijken 
of en adres betrouwbaar is.

Gelukkig is er ook nog ons dikke 
blauwe mannetje.
Daar vond ik zelfs mijn diabetes lancetten en teststrips.
( Nee, voor diabetes type 2 worden die niet vergoed! ) 

Voor vandaag is alles weer binnen.
De vuilnisbak staat buiten.
De hondjes slapen tevreden in hun mandje.
Dus nu moet dat stemmetje maar tot zwijgen worden gebracht.


Door het mooie weer ben ik 's middags vaak even buiten.
Wil dan wel wat te doen hebben.
Dus begon ik een klein dekentje te haken.

In suikerzoete kleurtjes.
Ach,zo'n dekentje raak ik altijd wel weer kwijt.

Het doet me denken aan oude Engelse dametjes.

Als fan van allerlei Engelse series
(om de taal bij te houden)
kijk ik ook naar Ambulance UK.

En vaak voer ik ook een toneelstukje op.

Zo van :"hallo, I am Amy and this is Tom.
We are paramedics and we heard 
you have fallen from your chair!"

Een dan hangt er zo'n oud mevrouwtje 
half naast een stoel
met daarin zo'n gehaakt dekentje.

Alleen is dat nu gewoon niet leuk meer.
Met het virus.

Ik vermoed dat Tom en Amy 
het nu heel erg zwaar hebben.
En dat zo'n oud mevrouwtje dit ook moeizaam 
overleeft.
Engeland is zoals ik vaker schreef een mooi
land. 
Als je rijk genoeg bent.
Het is nog steeds een klassenmaatschappij.

Dus genoeg over dekentjes en oude mevrouwtjes.


Ook buiten haakte ik lieve primulaatjes
voor een slinger.
Het patroon vond ik bij Lucy van Attic 24.
Thank you Lucy! 


Een Foepvogeltje van Supergoof
mocht op mijn
"sew a little happiness every day"lap.
Waar zou ik zijn zonder al die patroontjes van anderen? 

Dat is een leuk project.
Natuurlijk lukt het niet iedere dag.


 Een slow stitch lap kan ik ook iedereen 
aanraden.


Ik doe gewoon waar ik zin in heb.

Zo vond ik een hoofdje.
En ben nu bezig er een lijfje aan te verzinnen.
Het wordt een rare lap.
En heb er erg veel plezier in.
Niks plannen, 
Af en toe een draadje wegwerken.

Zie je, ik doe best wel wat.

Zoals een eind breien aan dit blogje.
Zo weer een vinkje op mijn lijstje.

En dat stemmetje is ook weer stil.
Pffft.

Blijf gezond!