woensdag 28 augustus 2019

Simpel.

Er komt niet zoveel
uit mijn handen
tijdens zo’n warme periode.

Toch kan ik niet stil zitten.


Bij mij vaste tijdschriftenadresje
kwam ik dit schattige boekje tegen.

Nu kan ik ergens anders ook wel die 


leuke steekjes vinden.

Maar voor 4.95 was mijn hele dag goed.

“Ga je vaardoekjes haken”,
zei de oude mevrouw vol afschuw.

“En ga je ze dan gebruiken?”
ging ze verder.

Nee! 
Ze zijn voor het mooi.

Ooit breide ik een stapeltje,
Maar in het gebruik waren ze onhandig en bleven ze
kleddernat!


Ze zijn gewoon om mee te pronken.
Schattig toch.
Stel je nou zo’n stapeltje eens voor.


Vandaag kon het nog even bij de koffie buiten.
Het is hier inmiddels heerlijk koel.






zaterdag 24 augustus 2019

Drijven.

Allereerst even terug naar het vorige blogje.

Dank je wel 
voor alle opbeurende woorden.

Af en toe groeit het me weleens boven het hoofd.

Hoewel het meestal wel lukt om
goed voor mezelf te blijven zorgen.


Wat je doet om te blijven
“drijven”
is voor iedereen weer anders.

Voor mij is het een gezellig bloemetje
halen 
bij  De Pluktuin.



Af en toe een steekje is ook altijd goed.

De zomer is weer terug.
Dus ook mijn zomerse haakwerk.


Zo vrolijk.

De deken wordt steeds groter.
En zwaarder,
want hij is van katoen.

woensdag 21 augustus 2019

Vrijwillig?

Af en toe schiet de vraag nog door mijn hoofd.

"Is het nog wel vrijwillig?"

De vraag werd me gesteld door 
Tijs van der Brink 
toen we meewerkten aan het tv programma over 
het 
schoonhuisprincipe.

Dat resultaatgericht werken mag niet van de rechter.
Maar 40% van de Nederlandse gemeenten
denkt zo zuiniger te kunnen werken.

En een gedoe dat het oplevert.

Ik ben al sinds begin maart aan het 
hakketakken over de hulp die mijn moeder krijgt.

Of liever gezegd 
niet krijgt.

Natuurlijk is het niet meer vrijwillig.

Maar iemand moet het doen.
En blijkbaar ben ik dat.
Ik ben haar enige mantelzorger.
Als ik uitval loopt alles vast.
En ik schijn geen woorden te hebben om de situatie 
uit te leggen! 
Mijn moeder kan zelf niks meer.
Nog niet eens veilig een kop koffie zetten! 
Ik kan daar zo spinnig over worden.
Stel je voor dat ik zometeen een been breek? 

Er zijn dagen bij zoals de afgelopen weken
dat het gewoon gekkenwerk is.

Ik heb ook nog een huis.
En een leven.

Maar de laatste weken lijkt het daar weinig op.
Dus heb ik ook geen leuke foto's.
Of een aardig verhaaltje.

Want ik weet het, dit is geen leuk verhaal.
Maar wel zoals het is.
Hier.
In een rijk land.
Waar zogenaamd van alles kan.
Maar vraag niet hoe het zit met de zorg voor ouderen.
Want sinds die zorg samen met de Jeugdzorg
naar de gemeentes ging is het onderhevig aan
willekeur.
En wordt de zorg keer op keer uitgekleed!






vrijdag 9 augustus 2019

Slow Stitch.


Ik vind het moeilijk om een sluitende recentie 
over dit boek te schrijven.

Het is een prachtig boek.
Mooi uitgevoerd.
Een mooie textielkaft, zoals alle textielrelateerde 
boeken van Batsford.

Mooie illustraties.
Geweldige revieuws op internet.

En toch.

Ik heb het boek al sinds de vorige herfst in huis.
Neem het telkens op.
En leg het weer weg.
Wat is het dat me dan toch niet zo aanspreekt?

Misschien is het het gegeven "slow'".
Slow zoals in cita-slow.
De beweging die uitging van lokaal geproduceerd voedsel.

Nu is slow voor alles in.
Als het maar lokaal is.

En dat is waar dit boek ook naar toe werkt.
Naar duurzaamheid.
En werken met lokale producten.

Voor textiel ligt dat best ingewikkeld.
De schrijfster woont in het noorden van
Engeland .
In een plaats waar veel wolindustrie was.

Maar lokaal je stoffen betrekken?

We weten allemaal dat de productie van textiel
helemaal niet duurzaam is.
Dat voor katoenproductie ontzettend veel water nodig is.
Dat verfstoffen erg vervuilend kunnen zijn.

Om over de kledingindustrie maar te zwijgen.

De wereld wordt overspoeld voor
goedkope kleding, misschien wel gemaakt door
kinderhanden,
voor een te laag loon, onder slechte werkomstandigheden.

En we kopen steeds meer!

Deze week las ik bij de BBC een bericht dat de
sinds 1980
de gemiddelde Brit 5 keer zoveel kleding koopt.

Om toch duurzaam te werken
geeft de schrijfster als advies om stoffen te hergebruiken.

Noemt technieken als kantha en boro.
Waarbij oorspronkelijk uitgegaan werd van een vorm van
verstellen.

Er wordt aandacht besteedt aan het zelf verven
van draden met planten uit de omgeving.


Dat is natuurlijk hardstikke leuk.
Tenminste, ik vind het leuk om te doen.
En er staat inmiddels een pot met uienvellen
in de vensterbank, in het zonnetje.


En een pot met rozemarijnblad.

Dat levert maar een kleine hoeveelheid stof en draad op.
Maar voldoende om mee te borduren.

Ooit leerde ik plantaardig verven.
En zo schoon is het nu ook weer niet.
Om de kleuren voor langere tijd te behouden
moet je ze wel fixeren.
En dat is vaak niet zo vriendelijk spul.

Voor een eigen project werkt dat best.
Vooral als je ook bewust wilt werken met duurzaamheid.

Maar: "je kunt geen wereldbevolking voeden met een moestuintje!"
zeg ik dikwijls als voedingsdeskundige
als iemand weer aankomt met zo'n kleinschalig project.

Het is leuk,
zo zogenaamd duurzaam werken,
het geeft je misschien een goed gevoel.
Waarna je direct daarna met het vliegtuig naar Bali gaat om daar vakantie
te houden!

Kortom: het zet geen zoden aan de dijk
voor ons klimaat.
Maar iedere stap is er toch maar weer een!

Het boek is een roep om ook in het werken
met textiel
balans te zoeken.
Ik denk dat dat de beste vertaling van slow is.

Een ander aspect van dat slow
is het kalmerende effect dat uitgaat
van de regelmatige beweging
die het zetten van een steekje teweeg brengt.

De schrijfster houdt al jaren, ik geloof zelfs sinds
2013
een stekendagboek bij.
Gewoon een lap waarop wat steken gezet worden en
die eventueel vergroot wordt als dat nodig is.

Gewoon, hoe druk het ook is:
iedere dag een steekje.
Waarbij geen ingewikkelde borduurtechnieken worden gebruikt.

Dat deel spreekt me wel aan.

Er wordt ook werk van andere borduursters getoond.

En dat is ook waardoor ik het een boek met
"weerhaakjes"
vind.

Het werk is niet zo vernieuwend.
Maar ik loop al heel wat jaartjes mee in de textiel
En heb best wat textiele kunst gezien.

Toch laat het me niet los!
Dat lees je wel.
Het zal nog wel heel lang op mijn tafel blijven liggen
vrees ik.









vrijdag 2 augustus 2019

Saai!

Het is hier een beetje saai.
En rommelig!

Het was een rommelige week.

Sinds begin maart zoek ik meer hulp
voor de oude mevrouw.

Vandaag zaten we weer om tafel
met 5 verschillende partijen.
En we komen er niet uit!

Aan inzet van iedereen ontbreekt het niet.
Maar dit hele proces vreet energie,

Ik miste mijn breiwerkje zo ‘s avonds op de bank.

Dus begon ik maar een sok.


Nu heb ik in mijn leven al tientallen sokken gebreid.

Maar nu zat ik toch te schutteren!

De eerste toer breide ik met het opzetdraadje.

Nee!

Toen bleek ook dat er een draai zat in de boord:
ik had de naalden niet in een rechte lijn gehouden!

Iech! 

Maar nu heb ik de slag weer te pakken.

Het is ook wel een lief draadje.
Zelfgeverfd van blij dat ik brei.


Mijn zomergevoel is eindelijk terug.
Waarschijnlijk omdat de achtertuin weer op orde raakt.
Hoewel Tim die nog een nieuwe schutting moet zetten
in geen velden of wegen te bekennen is.


Mijn mooie pergola met de New Dawn rozen is gesneuveld.
Ik laat de ruimte nu kaal.
Al dat geklim om het bij te houden werd wel erg zwaar.

Er komt nu een gezellige tafel met stoelen.

Morgen.

Als het lukt.