Nog meer draadjesvlees.

Er liggen nog wel meer vrije borduurwerkjes

in de lade van de kast op het ateliertje.

Het lapje waar deze aanwijzing op staat ligt

altijd voor het grijpen.

Plastic zakje, wat borduurgaren erin,

Een klein schaartje en Mevrouw Rafel kan zo aan de slag.

Ik noem het mijn "wachtkamer"werkje.

Meestal neem ik het mee als ik weet dat ik ergens moet wachten. 

In eerste instantie heette het werk

"onder de voet gelopen".

Omdat het begon met een raar voetje.

(Nee, dit zijn niet mijn eigen tenen!

Ik heb wel wat ze noemen moeilijke voeten

en koop altijd hele onmodieuze schoenen voor 6 tenen,

Maar zo erg is het nog niet!) 

Kijk, hier heb je en overzicht van een deel van de lap 

en nu wordt ook het onder de voet lopen duidelijk.

Ik begon met veel grijs.

Maar ging toch voor een kleurtje na wachtkamer vol

grijs geborduurd te hebben.

Hoe langer ik bezig ben met de lap, 

hoe chaotischer het wordt.

En kleurrijker.

Dikwijls borduur ik ook een tekst die ik

op dat moment toevallig lees

of hoor via de radio.

Zo kwam ook die 10 cent duurdere melk op stof!

Maar vraag me niet wanneer de melk 10 cent duurder werd.

Je ziet eigenlijk had ik er de datum bij moeten borduren.

Nou, ja ik kan nog jaren voort met een lapje van 40 bij 50 cm.

Ik hoor dikwijls dat dit borduurwerk erg lijkt op het werk van 

Tilleke Schwartz.

En daar ben ik ongetwijfeld door beinvloed.

Alleen al doordat haar werk al jaren ken.

Voornamelijk door artikelen in het blad "Textiel Plus".

De basis van het werk ligt in een cursus die 

ik volgde via de Vrije Academie in Vlaardingen.

Tekst, textiel, textuur.

Daarin maakte ik o.a een aantal zelfverzonnen alfabetten

die het uitgangspunt vormden voor dit werk.

Helaas zitten de foto's daarvan niet in deze pc.

Ik zal ze opzoeken zodat ik ze kan laten zien. 

Morgen begint de meteorologische lente

zegt de weerman op de radio.

De voorspelling is echter best herfstachtig met vaak buien! 

Gelukkig zijn er weer ranonkels.

Binnen is de lente al begonnen!

Ik kan niet wachten.  

Sudderen.

Vrij borduurwerk heeft wel wat weg van

draadjesvlees.

Het heeft af en toe tijd nodig om "gaar" te worden.

Nog eventjes sudderen dus.

Herinner je je dit journalblad nog?

Half november vorig jaar maakte ik het om het om te 

zetten in stof voor mijn nieuwe dagboek.

Maar op een gegeven moment sloeg de twijfel toe.

Tijd om het werk neer te leggen 

en het even laten sudderen.

Wel borduurde ik het vogeltje van de stempel er nog op.

Dat stempel is natuurlijk van mijn hofleverancier 

"de HEMA"

Kijk zo werkt inspiratie.

Het lastige van zo'n onaf werk is dat het altijd een

beetje in je achterhoofd blijft zeuren.

Ik moet er iets mee!

Maar wat?

Gewoon beginnen en kijken hoe het wordt. 

Langzaam komt het werk dan weer op gang.

Delen van het papieren origineel probeer ik om

te zetten in stof en borduurwerk.

Het lapje is nog niet af. 

Ik weet dat sommigen het erg nutteloos werk vinden.

"Wat moet je er toch mee?"is dikwijls de vraag.

Mevrouw Rafel zou niet zonder dit nutteloze werk kunnen.

Dit maakt het leven leuk! 

Toch kies ik dikwijls voor de gebaande paden.

Al was het alleen maar omdat het zo makkelijk is.

Ik hoef niet te denken.

Alles ligt klaar! 

Maar zonder m'n gepruts... nee nooit! 

Draad.

Langzamerhand ga ik de draad weer opnemen.

Maar allereerst wil ik iedereen bedanken voor alle 

beterschapswensen.

Als quiltster neem ik ook letterlijk de draad weer op. 

De vingerhoedjes krijgen er weer wat randjes bij. 

Ik zet telkens een nieuwe reep van 12 blokjes aan het bestaande deel.

Hoe anderen dat doen weet ik eigenlijk niet.

Ik vermoed dat sommigen eerst een wat groter blok maken en 

dat aan elkaar zetten. 

Het lastige bij die kleine stukjes stof is om op den duur een 

goede verdeling van de stof aan te houden.

Door de tijd ( ik ben er al eeuwen mee bezig) komen 

er nieuwe stoffen bij en raken oude stofjes op.

Om dan nog een evenwichtige verdeling te krijgen is 

lastig.

Tot nu toe ben ik ben tevreden over het resultaat.

De draad weer opnemen betekent ook het 

breiwerk weer opzoeken. 

Gezellig streepjes breien aan de retrosjaal 

door de oude Mevrouw Rafel hardnekkig 

"het museumstuk" genoemd. 

Bij een van de laatste "Mollie Makes" zaten lieve bamboenaaldjes.

Natuurlijk moest ik eventjes proberen hoe ze werkten.

Sweet memories!

Op dit soort naaldjes leerde ik als vierjarige breien.

Nadat ik stampvoetend verklaarde dat ik nooooit breien zou leren,

(niet zo gek als je een tunische haaknaald gebruikt

en daar de wol om gaat zitten winden!)

vroeg mijn moeder aan mijn tante in Engeland of ze 

bamboenaaldjes wilde sturen.

En daarop leerde ik mezelf breien.

Ik pluk er nu de vruchten van want ik leerde 

mezelf met de linkerhand breien en

op school leerde ik het met rechts.

Daarom brei ik heel gemakkelijk fair isle met 2 draden! 

Op de foto ook de laatste lapjes van de stoffenclub van 

Birdblocks.

Het jaar zit er voor me op en ik moet eerst maar eens 

een bestemming vinden voor al die stofjes. 

  

Voor Valentijn had ik dit fluwelen hart opgezocht.

Ooit gemaakt met onze onvergetelijke quiltgroep.

Ik versierde het fluweel met kraaltjes en een gelmediumafdruk

van een krantenfoto.

Voor de achtergrond koos ik uit mijn borduurkoffertje de

geboortelap van mijn hondje Nikki.

Klein stoute Nikki had een vergrote slokdarm en 

hij is maar 5 jaar geworden.

Maar door deze lap waarvan ik het patroon in een 

Amerikaans borduurblad vond 

leeft hij toch nog een beetje voort.

Sprookjesweg.

Het is allemaal grijs wat de klok slaat.

Tjonge wat is het somber buiten.

Maar ja, ik mag toch niet in het zonnetje vanwege mijn antibioticakuur.

Het hoesten is overgegaan in een heuse gemene bronchitis. 

Daarom kom ik veel te weinig in deze lappenmand.

Gewoon geen zin meer 's avonds.

Wel is het heerlijk om met een dekentje

en wat leesvoer op de bank bij de hondjes te kruipen. 

"Stilstaan langs de sprookjesweg" heet het in mijn favoriete 

kinderboek.

Een  boek voor het eerst verschenen in 1936.

En dus al redelijk oud toen onze juf het voorlas in 

de klas onder de handwerkles. 

Hoofdpersoon in het boek is Noortje.

Ze heeft een verlamming aan haar been en draagt daarom

een beugel.

"Beugeltje" wordt ze liefdevol genoemd. 

Ze heeft het moeilijk in het drukke doktersgezin waar ze 

nog 2 oudere en 2 jongere zusjes heeft die veel met elkaar optrekken.

Letterlijk en figuurlijk ziet zij meer wat er in het leven speelt.

De aanstaande scheiding van haar ouders beleeft ze heel intens.

Haar moeder raakte verliefd op de hele grote broer van een 

medepatientje toen Beugeltje in het ziekenhuis lag.

Wie weet was het net zo'n zaal als deze.

Een foto van de kinderafdeling van het Bethel ziekenhuis in Delft

aan het Bagijnhof rond 1915.

Ik moest even iets opzoeken over het ziekenhuis toen ik een herdenkingsboekje vond.

En tussen haakjes:

wat een prachtige spreien hebben de patienten! 

Ook te zien op deze foto.

Uit ongeveer dezelfde tijd.

Kijk ook op zaal werd er ijverig gewerkt.

Het doet me denken aan de brief die ooit kreeg van een vriendin die

rond 1970 een jaar in een Noors ziekenhuis werkte:

zij moest in verloren tijd nog washandjes breien. Iech!

  

Zelfs in het trappenhuis werd gehandwerkt. 

Kom daar nu maar eens om.

Maar goed, we waren bij Beugeltje gebleven. 

Zij moest het rustig aandoen vanwege haar handicap en

wist altijd te vertellen dat er jonge eendjes waren of dat de bollen al met de 

neusjes boven de grond kwamen. 

En dat was ook stilstaan op de sprookjesweg.

Natuurlijk kwam alles uiteindelijk goed en 

leefden ze nog lag en gelukkig.

Want er is een vervolg:

"Beugeljong getrouwd".

Ik heb het nog nooit gelezen en wil het ook 

niet lezen hoewel het tweedehands goed te koop is.

Het verhaal moet zo blijven zoals ik het me herinner.

Voorlopig haal ik de lente en de zon zelf in huis 

met takken en bollen. 

Kijk eens: ook nog een kerstkaart.

Niks te laat hoor.

Gewoon een bedankje van een oude mevrouw van 94 die 

er voor de afgelopen kerst maar liefst 70 ,

ja, zeventig! borduurde.

En waarvoor ik wat patroontjes opstuurde.

Lief he?

Uche, uche.

Al de hele week is Mevrouw Rafel stik verkouden. 

Met een hoofd vol watten doet ze alleen die dingen die

ECHT moeten.

Koken, met de hondjes om.

Maar verder laat ze de boel maar zo zo.

Hoewel?

Een eenvoudig blok van de Stonefieldsquilt moest toch wel lukken?

Het grappige van die blokken is dat ze heel verschillend zijn qua niveau.

De een is zo gepiept.

De ander vraagt uren zweten op allerlei vervelende hoekjes.

Maar dit eenvoudige bloemenblok moest toch wel lukken.

Ook met een hoofd vol watten! 

Eigenlijk moeten er van stof 2 zigzagbandjes op.

Dus niks naar de winkel voor een meter zigzagband.

Nee, zelf doen. Van stof! 

Dus zo eenvoudig is het niet.

Gezien het wattenhoofd vond ik dat ik de boel wel een 

beetje voor de gek mocht houden.

En zocht een restje band op.

Maar toen sloeg ook de twijfel toe.

Eerlijk gezegd is het blok zonder bandjes leuker.

Her rood is een beetje hard.

Maar daar zou ik een andere kleur voor kunnen

gebruiken. 

Wat denken jullie daar nou van? 

Wel prikte ik aan het begin van de week ijverig door aan de 

vingerhoedjes.

Eerlijk gezegd mag ie nou weleens af voordat 

het een ouderwets communistisch 10-jaren plan dreigt te worden. 

Jammer dat het niet zo opvalt dat ie echt groeit. 

In mijn hoofd ben ik al bezig met quilten.

Hoe ga ik dat doen?

Al die kleine naadjes. 

Nou ja voorlopig is de top nog niet af dus kan ik nog even puzzelen.

De retrosjaal groeide maar een klein stukje.

Vaste lezers weten het wel:

Mevrouw Rafel doet 's middags een slaapje.

(Vaak slaapt ze niet echt hoor meestal ligt ze heerlijk te lezen.

Maar ze moet wel even plat omdat ze anders 

's avonds niet meer kan lopen door de spierziekte.

Het ergste van zo'n rustmomentje is het weer op gang komen daarna.

Even bijkomen met een kop koffie, en werkje en de radio.

Als kleutertje bij moeder thuis stond altijd de radio aan 

zo aan het eind van de middag.

En altijd was er wel een gezellig kinderprogramma.

Op maandag was er het hoorspel van Saskia en Jeroen.

Daarvoor zat het programma "Onder de groene linden", 

waarin oude mensjes met piepstemmetjes meestal min of meer scabreuze liedjes zongen.

Nadat ik "Het bureau"van Voskuil las waarin het wel en wee van 

het Instituut waart de maker van dat programma werkte 

op de korrel genomen werd kijk ik er heel anders tegenaan. 

Op dinsdag Avro's kinderkoor.

De woensdag was voor de Vara.

Die deden cultureel en hadden rond de klok van half 5 

een muziekclub met klassieke muziek.

Van de donderdag en vrijdag herinner ik me niet veel meer.

Wel was er iedere avond om 7 uur.

"Het klokje van zeven uur" (en nu naar bed).

Wat dan ook gebeurde,

Later was er op donderdagavond

"Koek en ei"

(How do you like your eggs in the morning...) 

En op zondagavond het hoorpel

"Wel Annemarieke"

Radio luisteren is dus voor mij heel erg verbonden 

met knusheid en veiligheid.

Daarom kom ik altijd bij met een kop koffie en de radio.