dinsdag 31 december 2019

Terugkijken.

Is dat niet een lekkere afgezaagde titel
voor een blogje op oudejaarsavond?


Ik plande een rustig avondje in.

Met een nieuw boek.
Een proefje voor een nieuw breiwerkje.
Radio 2 aan met de Top 2000.

Oudejaarsavond blijf ik altijd thuis.
Voor de hondjes.
Die overigens niet bang zijn van het vuurwerk.

Ik weet ook niet waar ik dat aan
verdiend heb.
Mijn honden zijn gewoon nooit bang.

En omdat ze vaak met z'n tweetjes zijn
neemt de jongere hond het over van de oudere hond. 


Onze Lizzy wordt a.s. vrijdag alweer 10 jaar oud.

Ha, ha, als je een hondenjaar op 7 jaar zet
zijn we even oud! 

Ze doet het nog prima.
Loopt bij het balgooien Puck nog voorbij.
Zij zal die  bal hebben! 

O ja, we gingen terug kijken.

Nou ja, het was een roerig jaar.
Zowel in de wereld als in mijn persoonlijk leven.

Alles overheersend was toch wel de 
strijd 
die ik voor mijn gevoel constant voerde om
voor mijn moeder goede zorg te krijgen.

Ik sprak in in een commissievergadering van de Gemeente,
Samen werkten we mee
aan een aflevering van Nieuwlicht van de EO 
over de WMO.

Sinds die tijd zeggen we dat we later,
als we groot zijn bij de tv willen.

De aanleiding was niet leuk.
Maar het was heel leuk om te doen.

Het bepaalde me ook bij de tekortkomingen
die er zijn in de zorg voor ouderen.

Door de tv uitzending werd ik door veel mensen
aangesproken met hun specifieke problemen.

Zelf hielden we onze zorguren.
Maar ik hield er ook het idee aan over dat 
het heel belangrijk is om ook 
goed te kijken naar m'n eigen
oude dag. (Oei)

Zo zoek ik naar een gelijkvloerse woning.

En ik hoef natuurlijk niet uit te leggen
dat dat zoeken naar een speld in de hooiberg is.

Dat mantelzorgen beheerst echt mijn hele leven.

En af en toe kan ik er hier op dit blog heerlijk
over mopperen. 

Maar ik ben niet zielig hoor!
Ik hou alleen goed mijn grenzen in de gaten.

Ik zie zoveel mensen die geestelijk
of lichamelijk er onder door gaan aan die zorg.

En ik moet toegeven:
mijn moeder ziet de hele dag in mijn hoofd.
Ook als ik daar fysiek niet ben.

Kijk dit is niet het eerste jaar dat ik dit doe.
Toevallig las ik in een tien jaar oud dagboek
dat dingen die vandaag spelen
toen ook al aan de orde waren.

Ik doe dit 24 uur per dag, 7 dagen per week,
365 dagen per jaar.
Ik deed het op een gebroken been,
met een gezwachtelde arm,
met een teiltje naast me omdat m'n maag omdraaide
vanwege de bronchitis. 

"Is het nog vrijwillig", vroeg Tijs van de Brink 
in die tv opname.

Nee, natuurlijk niet.

Ik kan haar natuurlijk ook niet laten zitten! 


Ik breide een prachtige sjaal.



Pakte tot m'n grote geluk het schilderen weer op.

(Nee, hij is nog niet af. En oh, ik ben
maar een echte 
zondagschilder hoor!) 


Bovendien nam ik me heilig voor om
deze sjaal af te breien.
Toen kwam die hele hete week.
Weg goede voornemens! 

Ben nu weer bezig met het afmaken.

Aan goede voornemens doe ik trouwens niet! 
Ik doe iedere dag mijn best.

Een veilige jaarwisseling.
En de beste wensen voor het nieuwe jaar. 









donderdag 26 december 2019

In de mottenballen.

Vorige keer vertelde ik al dat
quilt Fleur
even in de mottenballen verdwijnt.

Het 4e pakket zag er zo leuk uit.
Allerlei lieve stofjes.
Moeilijk om er niet direct aan te beginnen.

Maar voor nu hou ik het bij de mandjes.

Zo'n mandje is zo gemaakt.
En geeft het idee dat ik nog wat doe.
Aan m'n hobby''s dan he?

Verder heb ik het gewoon razend druk.

Nou kun je jezelf ook druk maken.
Maar er is wel heel veel wat ik
op mag ruimen.

Iedereen lijkt te denken:
"Anny doet het wel!"

En dat valt toch tegen.
Het voelt als een vreselijke heks,
maar ik ben niet overal goed voor.

Niet lachen hoor! 
De oude mevrouw is al aan haar tweede kerstboom
bezig.

De eerste viel dramatisch uit.
Er zat geen naald meer aan.

Dus Anny naar het tuincentrum dinsdagochtend.

Er was geen kip!

Ze wilden dat ik het volle pond zou betalen
voor een boom die over een paar uur niks meer waard zou zijn.

Tja,ik ben niet voor niks ondernemersdochter!
Dus na wat heen en weer geschuif
ging de boom voor de helft van de prijs mee.

Nu maar hopen dat deze boom Nieuwjaar haalt.
Want omi stookt of dat het buiten min 20 is.

Ik moest dus ook nog een boom afhalen 
en
weer optuigen.

De oude mevrouw heeft inmiddels een traplift.

Ook dat voelt als gekkenwerk.
Want ermee leren omgaan is nog niet zo snel geleerd.
Gelukkig kan ze heel wrange grapjes maken.

En roepen we in koor als mensen die dit horen
wat bedenkelijk kijken:
"Onkosten op het sterfhuis!"

Ik zie dat het al 10 over half een is.
Ik moet nog een strijk meenemen naar moeders huis.
Waar ik overigens net vandaan kom, die ik
eerst nog moet strijken,
Daarna moet er nog gekookt.
En in het huis opgeruimd.
Het water in omi's badkamer stond tot aan de deur.

Ja hoor, Anny doet het wel! 




Wie er uit de mottenballen mocht
was de 
Scandinavian Christmasquilt van Lynette Anderson.

Ieder jaar in december mag ie eventjes
stralen.

Het is zo'n leuke quilt om te maken. 

En gezellig om er lekker onder weg te kruipen
als het werk gedaan is.

Ik ga strijken,
want anders zijn er geen theedoeken 
om af te drogen! 









dinsdag 24 december 2019

Kerstwensen.

Als ik meer tijd heb
schrijf ik 
weer een blogje.


Nu doe ik het even met mijn
miniquiltje

“When we were young And Christmaseiland trees were tall”.

Fijne kerstdagen allemaal! 

maandag 9 december 2019

Klein geluk.

Het wordt hoog tijd om een wat van me te laten horen!

Mijn vorige blogje 
was alweer 2 weken geleden.

En ik moest toch de laptop erbij pakken
omdat ik een rokje 
moest bestellen voor de oude mevrouw.

Bloggen op de laptop
gaat toch het gemakkelijkst! 

Nog steeds ben ik erg druk met de mantelzorg.

Toch waak ik ervoor om niet over
mijn grenzen heen te gaan.

Ooit heel lang geleden had ik al eens een
burnout.
En ik hoef dat echt geen tweede keer.

Toen noemden we het ook nog niet zo.

Ik verdedig dus mijn grenzen
misschien wel een beetje te fanatiek.

Wat ik er vooral van leerde is dat
je het kleine geluk
niet moet overslaan.

Dat kleine geluk is voor iedereen anders.


Voor mij is dat even tekenen,
een lapje aan elkaar zetten,
toch dat stekje uit de tuin verpoten,
ook al denk je wat een werk!

Schepje halen, lapjes snijden,
tekenspullen voor da dag halen.

Een halfuurtje eerder naar bed met een
gezellig boek.


Zo lukte het om een sliert mandjes aan elkaar
te zetten.

Er ligt nog zeker een stapel van
40 kant en klare mandjes.

En heel veel setjes liggen gesneden en wel klaar.

Ik maakte zelf 4 nieuwe mandjes de
afgelopen week.


De kerstboom staat.

Nee, ik hoef er niet het halve huis voor te verzetten!

Vroeger thuis hadden we altijd een
gigantische boom.
De stoelen moesten opzij.
Er werd een deur afgesloten.
En mijn moeder, die altijd bang was dat het gevaarte
om zou vallen, bond die boom met een touwtje
aan de deurknop.

"Niet aan de deur! Denk om de kerstboom!"

heeft zo'n indruk achtergelaten
dat ik ervoor pas om
zoiets ook te proberen.

Trouwens, de hele versiering past in 1 schoenendoos.




Wat ik ook nog deed:
een halfuurtje schilderen.

Soms is dat ook gewoon genoeg.
Af en toe kost het tijd om na te denken
hoe het nu verder gaat....

Nog een nieuwtje:
ik zit tegenwoordig op Instagram.

Lange tijd wist ik Facebook
buiten de deur te houden.

Maar dan komt de dag
dat het zonder Whats App lastig wordt.

Dan ook maar naar Insta.

Veel mensen die ik volgde op hun blog doen dat
allang niet meer.
En nu vind ik iedereen weer terug.

Toch wel handig.

Op
@rafelsenrozen
kun je me vinden.