maandag 24 februari 2020

Van een plaatje


Naar een plaatje! 

Een jaar of wat geleden ruimde ik
een dikke stapel
quilttijdschriften op.

Overbuurvrouw-van-de-quilts
heeft ze altijd graag.

Op een van die tijdschiften stond deze quilt.

Voor de grap zei ik dat dat wel een
leuke quilt 
was die zij kon maken.

Ze houdt van dit soort patronen.

En... ik had ook nog wel een
flinke lap gele stof
met witte stipjes.

Buuv nam het ernstig op.
En ging aan de slag.

Hij is schattig geworden.
De foto is een beetje wiebelig.

Maar er was niet zoveel ruimte om de foto te maken.


Zelf ben ik niet zo productief.

Je kent het inmiddels wel: 
mantelzorgen.

Maar deze sjaal kwam dankzij de stormachtige 
weekends af.


En ik startte een wafeldekentje 
voor een te verwachten
nieuwe wereldburger. 

Had zo gehoopt om eventjes wat meer te vertellen.
Helaas.
Tijd om te gaan koken bij de oude mevrouw.
Je weet: Westlanders eten tussen de middag warm.
Zelf noemen ze dat trouwens: onder de middag! 

Ik heb heerlijk veel tijd zitten te verdoen
met prothese bh's te bestellen.

Dat doe ik ook niet iedere dag.
Maar wel altijd bij dezelfde zaak.
Alleen is dan altijd het wachtwoord zoek.
En is het een hele strijd om dat te vernieuwen.
Ken je dat?

Pfft! 




vrijdag 14 februari 2020

Duurzaam.

De hele week was ik al van plan om even
over te steken.

De overbuurvrouw-van-de-quilts
had niet een maar zelfs 
2 quilts klaar! 

Gelukkig was ze vanmorgen 
op onze maandelijkse Bee 
en  kon ik daar een foto maken.


Dit is een quilt gemaakt van oude overhemden.

Eindelijk is ie af!
Want het was jaren oude overhemden sparen.
En ik weet dat buuv af en toe
bijna op de schaar moest gaan
zitten
om die niet in een langskomend
overhemd te zetten.

Het is een echt waardevol stuk geworden.
Met zelfs hexjes van piepkleine
overhemdjes van haar zonen.



En zo leuk:
de quilt heet "duurzaam".

Even kijken of ik de foto van het geborduurde
label kan vinden.


Dat wist ik tot vanmorgen niet.

Het komt zo goed uit met het thema
waarmee ik al een paar weken bezig ben.


Dat komt door dit boek van
Katrina Rodabaugh.

Het is een boek om in kleine hapjes
tot je te nemen.

De schrijfster leeft al jaren heel duurzaam.
Niet alleen let ze op textiel,
maar ook op alle andere aspecten van het leven.

En dan bekruipt me af en toe een gevoel van
wanhoop.

De hele textielproductie en verwerking
is ontzettend vervuilend.
Zomaar je gewoonten veranderen
gaat ook niet van de een op de andere dag.

Ik let er wel op met kleding.
Maar ook niet altijd.
De lekkerst zittende spijkerbroeken
zijn niet altijd de de meest schoonste.

Alleen al voor de productie van een zo'n broek
is 8000 liter water nodig las ik .


Die mooi doorgestikte spijkerstof
uit het boek spreken
veel mensen aan.

Nou ga ik daar gezien mijn leeftijd niet
meer aan beginnen.


Heel toevallig had iemand op de Bee
dit Duitse tijdschrift gekocht.
Speciaal omdat er een artikel over het boek in stond.

Ik ben nog lang niet klaar met het boek.
Maar inspirerend is het zeker.


Zelf  en ik niet zo productief als de buurvrouw!

Wel werk ik af en toe een draadje weg
in mijn
stekendagboek.
Dat is nog steeds leuk!
Lekker doen waar je zin in hebt.

En o ja, het lapje was een restje.
Daar vroeg een van mijn lezers naar na het vorige blogje.

Ik startte een gehaakt dekentje.
En breide een sjaal af.
Maar die komen vast wel terug in een volgend blogje.

Net als de andere quilt-van-de-buurvrouw.






woensdag 5 februari 2020

Verstellen.

De dag voor Kerstmis,
het was al laat in de middag 
kwam ik een buurvrouw tegen die verzuchtte:
"Heb jij alles al klaar?"

Maar dat waren we.
Helemaal klaar met al die boodschappen,
dingen regelen
en zorgen maken of het allemaal wel zou lopen.

Het enige dat we nog wilden was:
een kop koffie, een berg chocolade,
een boek
en
een dekentje.

Op de bank.
Pfffft.

Ik dacht:
geen quilt.
Nee, een echt wollen dekentje.

En dat heb ik wel.
Een mooie plaid van Schotse wol.
Ooit geweven door een Schotse fabriek
die door een overstroming onder water liep
en door de wol voorraad op te weven
en plaids te verkopen 
er zo weer bovenop wilde raken.

Een echt wollen dekentje dus.

Tot  mijn afgrijzen zag ik dat er verschillende 
gaten en gaatjes inzaten.

Motten! 

Nu kwam dat wel aardig uit.


Al maanden wachtte ik op dit boek.

Het is namelijk helemaal in om
zichtbaar te stoppen.
Allemaal in het kader van 
duurzaamheid en hergebruik.

Het eerste boek raakte zoek in de post.

Het tweede was weken onderweg in de 
sinterklaas en kerstdrukte.

Maar op oudejaarsdag lag het toch eindelijk in de bus.

Nu heb ik op de huishoudschool
eindeloos leren verstellen.

Lappen met 1 hoek, 2 hoeken,
4 hoeken,
overhemden ophogen, nieuwe boorden en manchetten opzetten.
Van oude herenhemden babyhemdjes maken.
Zelfs nieuwe kruizen in onderbroeken zetten.

Het was een gevreesd vak op school.

En we hadden maandtaken.
Die werden afgetekend op gele kaarten.
Ik weet dat sommige lezers al zitten te rillen
bij het woord alleen al.

Later, toen ik als echte stapelaar op dezelfde school
les gaf waren die gevreesde dingen er nog.
En ik weet nog wel dat dat verstellen me niet zo goed afging.

Natuurlijk leerde ik ook stoppen en mazen.


En dat kwam me nu goed te pas! 

Alle gaten zijn nog niet dicht.
En het boek geeft heel veel manieren
waarop je dat 
versierend stoppen  kunt aanpakken.


Gelukkig is er hier op het dorp nog stopwol te koop.

Op de Woensdagse markt.
Zo meteen nog wat leuke kleurtjes scoren!