dinsdag 25 juni 2019

Smelten.

Jannet van het blij-dat-ik-brei blog
vroeg zich af 
of haar lezers al gesmolten waren.

Nou, het gaat hier nog net goed.


Buiten is het 31 graden.
Binnen breit Rafeltje gewoon aan haar sjaal.

Ventilator en koffie bij de hand.

En telkens even buiten kijken.
Er is zeewind voorspeld.

Dat is zo heerlijk van het wonen aan de kust.

Zeewind!

Misschien waait 
de-overbuurvrouw-van-de-quilts
dan wel deze kant op.


woensdag 19 juni 2019

Fabulous.


Hij heet fabulous.

En hij wordt geweldig!


De sjaal die ik brei van die hele grote bol
merinowol en zijde.



Ik ben al lekker op weg.
Heerlijk bijna allemaal recht breien.
Af en toe verkorte toeren.
Niks ingewikkelds.
Ik kan er bijna niet afblijven.
Terwijl ik aan de andere kant hoop dat ik er nog tijden
aan kan breien.
Zo lekker gaat het.





Toch krijgt het werk concurrentie:
vanmorgen stond deze 
gezellige roze doos in de gang.
Heel erg nat want buiten hoosde het.


Met lieve kleurtjes katoen voor een nieuwe trui.




Mijn oude witte katoenen trui die ik zo graag draag op
dagen zoals vandaag,
even snel aanschieten over een bloesje,
is aan vervanging toe.

En op Wolplein zag ik een leuk pakket.
Zo lekker een proeflapje opzetten.

Ook dit project is geen rocketscience






vrijdag 14 juni 2019

Zondagsschilder.

Afgelopen zondag wist ik het zo te regelen
dat er tijd overbleef om te schilderen.


Nu niet direct een meesterwerk verwachten!

Het gaat gewoon ook over de 
lol
die ik eraan beleef.


Lekker losgaan met een grote, dikke kwast 
en veel verf.

Eigenlijk ben ik een
gestolen-kwartiertjes-schilder.

Dat is vast en zeker nog erger
 dan een goedwillende amateur.


Overigens was er afgelopen zondag nog 
wel werk aan de winkel.
Er lagen heel wat grote takken in de tuin van de oude mevrouw.

Lizzy tuiniert niet.
Daar is ze veel te nuffig voor!
Raakt haar haar in de war.

Nee, dan Puck.
Die deed zijn uiterste best.
Alleen jammer dat ie al die takken naar binnen sleepte.


Omi’s tuin ziet er weer goed uit.
Nog weinig kleur.
Dat is altijd zo tot half juni.
Het begint nu allemaal te kleuren.


donderdag 13 juni 2019

Zoek!

“Wat een raar pak melk!”,
dacht ik toen ik eindelijk
mijn boodschappen op de band kon zetten bij de supermarkt.

Ik kijk nog eens beter.
Wat gek!
Waar is mijn watermeloen?
En de bloemkool?

Heb ik ergens een verkeerde kar meegenomen.

Zo heb ik staan kletsen met mensen die me
herkenden 
aan mijn gele jasje.

“He, jij was maandag op de tv!”

Iedereen wilde even zijn hart luchten.
Veel mensen lopen 
tegen problemen op door het terugbrengen
van het aantal thuiszorguren.

Zo veel indrukwekkende verhalen
dat ik helemaal de kluts kwijtraakte.
En mijn winkelwagentje! 

Er waren veel meer reacties.
Bijna allemaal positief.
Ook op het blog.
Dank je wel.

We hopen dat onze stem gehoord wordt.
Niet alleen voor onszelf.

De thuiszorgmedewerkers kwamen bij ons
gesprek niet zo heel erg duidelijk naar voren.
Natuurlijk staan we achter deze hardwerkende,
slecht betaalde groep mensen.

Velen mogen niet meer met de pers
praten van hun werkgevers.
Dat neemt niet weg dat zij niet 
vergeten mogen worden.

maandag 10 juni 2019

Klem.

Dat het zeker niet goed gaat met de 
thuiszorg in onze regio 
hoef ik vast niet meer uit te leggen.

Eerlijk gezegd is het in het hele land 
rommelig en ongelijk
sinds die zorg niet meer landelijk maar vanuit de 
gemeenten moet worden
geregeld. 

Vanavond besteedt 
Nieuwlicht van de EO 
daar aandacht aan.

Onder de titel
"Thuiszorg onder druk"

Het programma wordt uitgezonden op NPO 2
na Nieuwsuur.

Volgens sommige kranten om 22.45 uur,
Volgens de gegeven van de omroep
om 22,55 uur.

Even opletten dus.

En; voor dit programma zijn ook opnamen
gemaakt bij Mevrouw Rafel 
en de oude mevrouw.

Dus je kans om ons echt eens te zien
want  ik ben spaarzaam met foto's 
van mezelf... 


vrijdag 7 juni 2019

Verdronken.

Of liever vergeten.

Een beetje expres.

Af en toe maak ik weleens iets waarvan ik denk:
“kan ik dat wel delen?”


Dit borduurwerk,
papier op linnen geplakt en daarna geborduurd was 
zo’n werkstuk.

Een studiofoto van wat een heel gewoon 
zomers uitje 
was voor mijn moeder als jong meisje.

Dit hele gezelschap ging misschien daarna direct 
echt naar het strand!
En anders morgen wel! 

Door een van de meisjes borduurde ik een kruis.

Wat een gewone dag aan het strand
zou worden werd 
een dag om nooit meer te vergeten.
Zij verdronk.

Just an other day at the beach.

Het gebeurde niet echt.
Maar ze gebeuren wel iedere dag.
Ongelukken waardoor levens voorgoed veranderen.


Dat gevoel probeerde ik te vangen in dit werkje.

En daar ben ik weleens terughoudend in.
Hoewel van het hele stel alleen mijn moeder
nog leeft.

Het viel trouwens niet mee,
dat borduren op linnen met papier
geplakt met gelmedium.

Die techniek moet ik eerst verbeteren want 
ik herinner me dat het een stug klusje was.