Een boekje open 2.

Kerstmis is al bijna weer voorbij.

Op de een of andere manier had ik het 

goed georganiseerd.

Ahum!

Dat had ik niet van mezelf verwacht 

maar er bleef zelfs een hele

zaterdag over 

om eens lekker aan wat 

boekenkaften te gaan werken. 

Dat heb ik veel te lang niet meer gedaan.

Eerst een smeuïg bordje verf....

Eerlijk gezegd is het me ook wel 

een beetje te zwaar omdat het 

verven van het doek altijd 

uitloopt op te lang 

achterelkaar staan.

En dat is sinds mijn auto-immuunziekte 

niet zo verstandig.

Maar zo lagen er vanochtend toch 4 

versgeverfde kaften te wachten. 

(Nee, het lijken net rollen stof,

maar het zijn echt omslagen.)

Tijd om heerlijk

los te gaan met stempelen.

Laagjes maken met verf 

en stempelinkt.

Nu is het zwaarste werk ook wel gedaan 

en kan het machine- en handborduren

beginnen. 

Voor komend jaar toch maar een 

boek uit de voorraad gepakt.

Ik kan de kaft altijd nog omwisselen

want ze passen op ieder A5 boekformaat.

Kijk, dit is de achterkant.

En nog even dichterbij.

En hier zie je de rug.

In dit boek een andere kleur stof.

De kaft van dit jaar bestaat uit een stuk.

Vaak is dat niet zo stevig.

Maar hij is nog heel...

Wel leuk om te zien dat 

het een boek is uit dezelfde serie.

Dat valt me nu pas op. 

Verder ben ik trots op mijn polswarmertjes.

Af voor Kerstmis.

Ze zijn door het rood en wit een 

beetje een Kerstachtig.

Jammer alleen dat het helemaal niet koud was.

Moest even zoeken.

Deze foto met polswarmertjes

stond volgens mij

op het eerste blogje van dit jaar.

En ik sluit af met weer 

een stel polswarmertjes! 

De cirkel is bijna rond.

Een boekje open.

Het einde van het jaar 

betekent ook een 

vol jaarboek.

Tijd voor een nieuw leeg boek.

Maar eerst even terug kijken.

Tot een jaar of twaalf geleden vulde ik

multomappen met 

alle verhaaltjes, recepten, afspraken

en tja wat niet meer.

Tot ik op een dag een proefje maakte met gewone

witte katoen,

wat verf, vlieseline en stempels.

Het werd de eerste kaft voor een jaarboek.

In de multomappen ging ik gewoon door

totdat ze vol waren.

Met de boeken die het A5 

formaat hebben hield ik het

telkens bij een jaar. 

Na zo'n jaar zijn ze ook wel helemaal

versleten.

Vooral de ruggen hebben veel te lijden.

Meestal maak ik ze van 

geverfd polyestervlies 

op stof.

In het begin ook de ruggen.

Dit jaar had ik toevallig ook nog zo'n 

polyestervliesruggetje.

Maar kijk nog een weekje.

En dan valt ie niet eens uit elkaar! 

Tegenwoordig maak ik meestal een 

aparte rug van dubbele,

geborduurde stof.

Dat is veel steviger.

Het boek van dit jaar was er dus eentje

uit m'n voorraad.

En ook komend jaar 

moet ik er eentje uit m'n voorraad halen

want zo'n boek maken kost gewoon veel tijd.

Gelukkig heb er er nog een paar liggen.

Ik maakte ze ook voor de 

verkoop.

Maar nu niet meer!

Ik heb ze zelf veel te hard nodig.

Af en toe vraagt iemand weleens:

"Mag ik er eens inkijken?"

Dat mag wel,

maar niet alles. 

Naast dagboekverhalen komen er ook 

boodschappenlijstjes in.

Een oefening handletteren.

 Bad hair day! 

En soms is het leuk om 

een kladje gewoon even 

bijzonder te maken  

met een stukje papier en een snippertje stof.

Even snel een collage.

Of een zinnetje uit de krant

omzetten in een tekeningetje.

Dat lukt dan niet helemaal

en gaat het nog een keertje over.

Zo raakt zo'n boek echt wel vol.

En het nieuwe boek?

Dat komt in een volgend blogje. 

Op de loop.

Heb jij dat ook weleens:

dat een werkje waar je mee bezig bent

met je op de loop gaat? 

Mij gebeurde het gisteravond nog! 

Het was helemaal niet de bedoeling 

om dit werkje af te maken.

Eerlijk gezegd 

O, even wachten:

Lizzy klimt bijna in de kerstboom.

Dat heeft ze nog nooit gedaan! 

Ze wilde hem al heel graag aan iedereen 

laten zien.

Maar nu zit ze gebiologeerd

onder het krukje naar de lichtjes te kijken.

Maar daar blijft het bij.

(Hoop ik) 

Waar waren we ook weer gebleven?

O ja, bij werk dat met me op de loop ging.

Ik wilde een van de geborduurde hoofdjes 

weleens een lijfje geven.

Daarna moesten de laarsjes rood

en leek het mevrouwtje wel heel erg op

een van de bejaarde dames die 

ik 's morgens vroeg weleens tegenkom

met een klein hondje.

Jammer dat er geen hondje meer bij kon op het lapje.

Het inspireerde me tot de tekst:

"Please, take me home for X-mas".

De oude mevrouw noemt het altijd mijn

streetcornerwork:

Bij mijn rondjes met de hondjes

kom ik heel wat stokoude vrouwen tegen 

met ook meestal een stokoud hondje.

En dan maak ik maar weer een praatje want 

misschien ben ik wel 

de eerste die deze mevrouw vandaag spreekt.

En leef ik mee met de avonturen van Sjakie of Guusje! 

En nu: nu had ik er zomaar eentje geborduurd.

Al die eenzaamheid! 

Ik heb en had duidelijk last van de Kerstgedachte! 

(Weer een half uur voorbij!) 

Nou en daarna was het nog even doorzetten om 

het werkje af te maken.

Het mocht ook wel:

inmiddels was het half twaalf!

Eigenlijk was ik van plan om een derde bloemenmandje 

voor m'n quilt te maken! 

En om het polswarmertje eventjes ;-) af te breien. 

Langzamerhand komt al het werk van het atelier

naar beneden.

En hoopt het op in een mandje.

Zo met de kerstboom is het beneden

toch veel gezelliger dan boven op het atelier. 

Rommelig.

Zo tussen Sint en Kerst is het best 

een rommelige tijd. 

Er komt dan ook weinig werk uit m'n handen.

Nou ja, er komt wel werk uit m'n handen

maar daar is 's avonds

weinig tastbaars meer van over. 

Koken, de boodschappen,

 m'n eigen achtertuin nog opruimen,

laat niet lang iets tastbaars achter.

En het moet gebeuren.

Zaterdagmiddag blokte ik 

een uurtje en maakte

dit hondebeest voor op een boekje

met voornamelijk tekeningen van de hondjes.

Ik heb ook overal een boekje voor. ;-) 

Ik ben gewoon gek op boekjes.

Als klein meisje maakte ik al

schriftjes en boekjes. 

Nu komt het er niet zo vaak meer van en 

koop ik iets.

Maar maak het wel een beetje meer van mezelf.

Niet alleen lege boekjes

vind ik heel leuk.

Een tijdje geleden hoorde ik dat dit boek

eind november uit zou komen.

Dat leek me wel wat.

Met twee handen breien is heerlijk.

En het is ook een leuk boek.

Deze muts staan op m'n verlanglijstje 

om te doen. 

Het boek bevat niet zulke heel ingewikkelde patronen.

Mittens, cols, sjaals en mutsen en

een enkele trui.

Wel leuk is dat er een trui van boven naar 

beneden

wordt gebreid. 

Dat soort patronen zie ik de laatste tijd vaker.

Ik kon het niet laten en zette

een polswarmertje op uit het boek.

Heel toevallig staat het patroon van \

mijn keuze ook in de laatste

"the Simple Things".

Even gezellig breien zo aan het eind van de middag.

Radio aan.

Hondjes tevreden...

Koffie met zelfgebakken gevulde speculaas.

En een sok.

Er ligt altijd wel een sok om even aan te breien.

Maar deze is speciaal.

Voor een van de leden van onze oude quiltgroep.

Ooit kreeg ze een paar zelfgebreide sokken

voor ons Sintekerst cadeautjesfeest.

En nu zijn ze versleten! 

"Ik brei wel even nieuwe hoor"

zei ik.

Ik hoor het mijn muziekleraar nog zeggen:

"If you want something done,

ask a busy person!"

Onmogelijke klussen.

December is de maand van de 

onmogelijke klussen. 

Maar wat in ieder geval

geen klus meer is die vragen oproept

is het doorrijgen van 

de bokkenpootjes, eh, berenpootjesblokken 

dankzij alle leuke reacties die ik erop kreeg.

Niet iedereen is een geboren quiltSTER. 

Maar dat doorrijgen mag natuurlijk niet te ver gaan! 

Mijn  volgende bloemenmandje is af.

Maar kijk goed:

de rijgdraden zitten er 

nog in! 

Zo'n haast had ik om hem even bij mooi 

licht op de foto te zetten.

Het blijft heerlijk om te doen.

Telkens nieuwe blommen te ontwerpen.

Al is het vaak wel 

een beetje van mezelf en een beetje van iemand anders. 

Al blijven deze zwierige

"Annybloemetjes"

wel mijn favorieten.

Maar we hadden het over 

onmogelijke klussen.

Het kopen van een kerstboom

bijvoorbeeld.

Nou ja,meer de vraag: 

"hoe krijg ik hem thuis?"

En het is er niet eentje,

het zijn er twee.

Want de oude mevrouw

wil er ook wel een boompje.

Kijk, hij staat al.

Dus zo onmogelijk was het blijkbaar nou ook weer niet.

Maar oh, dat gedoe.

Hoedenplank uit de auto,

achterbank omlaag,

Boom 1 erin sjorren,

Dan boom 2! 

En thuis alles weer in omgekeerde 

volgorde.

Brr. Klusje half geklaard.

Die van mezelf zet ik tegen

het einde van de week wel op.

Voorlopig maak ik het gezellig 

met een mini boompje

van de supermarkt.

En in december wacht er nog een 

haast onhaalbare klus: 

de watermeter opnemen.

Zonder in de put te duikelen.

En dat natuurlijk ook twee keer! 

Als alles goed gaat 

komt er vanzelf weer een blogje! 

Landelijk.

Hoewel ik niet echt landelijk woon 

heb ik toch 

behoorlijk wat blad te ruimen

zo in het najaar.

Gelukkig zijn al deze blaadjes inmiddels gevallen

en opgeruimd.

Ook  landelijk:

Het quiltwerk.

oh. sorry, het doorrijgen 

van mijn berenpootjes.

Het voelt een beetje als 

een nederlaag maar 

gewoon quilten 

gaat het niet meer worden,

zoals we dat tegenwoordig zeggen.

Het kost me teveel moeite 

en ik haat het.

Dus rijg ik lekker door.

Hoewel daar wel een haakje aanzit: 

Ooit had ik les van een 

"beroemd" lesgeefster.

De standaard lag nogal hoog.

Zo hoog dat ik het plezier 

in het quilten en patchen totaal verloor.

Tot die lessen had ik 

vrolijk mijn eigen zin gedaan.

En daarna kwam de klad erin.

Ben er nog niet helemaal overheen.

Dat lees je wel! 

Bovendien zei een medecursiste 

ooit eens na het bezoeken van een 

tentoonstelling: 

"Heb je die en die quilt gezien?

De rijgdraden zaten er nog in!"

Na 25 jaar 

haakt dat zinnetje 

nog steeds aan 

als ik iets rijg.

Tuurlijk ik kan de quilt 

laten quilten.

Maar daar ben ik gewoon te zuinig voor.

Ik geef mijn geld liever 

aan iets anders uit.

Bovendien ben ik niet weg van 

machinequiltwerk

hoe perfect het soms ook gedaan wordt.

Gelukkig deed ik dat rijgen 

al vaker en

kijk ik toch wel 

met plezier 

naar het stapeltje quilts

op de kast in m'n atelier.

Daar was het trouwens deze 

week landelijk stil: 

Ik werkte even aan weer een bloemenmand.

Stak wat tijd in een aantal boekjes 

voor jarigen.

 Samen met wat labeltjes.

Maar de meeste tijd ging 

toch wel zitten in het breien

van een lange pinwheelsjaal.

Heerlijk zo 's avonds op de bank! 

Terwijl Lizzy een tukje doet 

op m'n grote omslagsjaal.

Haar grote broer heeft daar geen belangstelling voor! 

Die ligt uitgeput 

in zijn mand na weer een dag 

jacht op de buurpoes! 

Ksst Dibbes! Weg!