Tsjiep, tsjiep, tsjiep!

Mevrouw Rafel is er niet hoor! 

Nou ja,ze is er wel,

maar ze is er toch niet.

Net als de eekhoorn 

uit een van de 

verhalen van Toon Tellegen.

Eekhoorn was al dat 

gehakketak en geharrewar 

van de andere dieren zo beu dat hij

echt niet was.

Nee, Mevrouw Rafel breit vogels

samen met Arne en Carlos. 

Dus gelukkig is ze 

helemaal niks beu! 

Welnee!

Ze is helemaal in de ban van die 

leuke vogeltjes.

Voorlopig maakt ze 

studie van 

de anatomie van de gebreide vogel! 

En dat is even doorzetten.

Vooral omdat ze nog maar met een 

proeflapje

bezig is,

Ahum! 

Maar zijn ze niet schattig? 

Zo meteen 

maar even een staartje opzetten.

Dan volgt de rest hopelijk 

vanzelf.

En het verhaal van de eekhoorn? 

Dat staat in 

"Misschien wisten zij alles"

van Toon Tellegen.

Op blz 95.

De eekhoorn, sorry,  Anny 

is er echt niet! 

Anny breit.

Een vogelstaartje. 

Herfst.

Het allerliefste zou ik eindeloos willen nazomeren.

Maar aan alles komt een einde.

En zo moest ik afgelopen 

week hard aan het werk in de verschillende 

tuinen.

Slaperig en rozig van zoveel

buitenlucht kwam er niet veel 

terecht 

van met lapjes spelen. 

Ik kleuterde nog maar even door. 

Zo'n portretje is zo gemaakt.

En zo bouw ik weer een leuke 

voorraad originele kadootjes op.

Want ik plak ze op

kleine notitieblokjes

die iedereen altijd wel kan gebruiken. 

Inspiratie vind ik ook in de 

teksten op de 

zelfkanten van stoffen.

One-a-day!

Het klopt bijna!

Oh, kijk, hier nog eentje

met een flodderknotje! 

|Misschien ook iets 

voor op mijn dagboek voor het komende jaar! 

Doorkleuteren.

Een paar weken geleden was er ineens dat woord

doorkleuteren.

Een naar verhouding jonge kleuter 

nog een jaartje extra op de kleuterschool 

(nou ja, die bestaat niet eens meer!)

laten. 

Ik kleuter al jaaaaaaaaren door.

Vorige week nog.

Tegenwoordig is alles eender.

Het notitieboekje dat 

ik koop in dit dorp 

kan ik overal in Nederland kopen.

Om het een beetje persoonlijker 

te maken 

doe ik er iets op.

Een klein geborduurd portretje bijvoorbeeld. 

En wat werk met de viltstift...

Ik vond die oranje stipjes 

toch niet zo leuk! 

Dus moest ik er oneindig over 

met de zwarte stift. 

De portretjes hebben mijn voorkeur.

Hoewel een enkel dier  het ook 

altijd wel goed doet. 

Dat gepruts met een minilapje en 

draadjes kan ik dagen volhouden.

Hoe komt het toch dat er nog 

zoveel quiltwerk ligt? ...

Het kleuteren is met het borduren 

nog niet over! 

Ik leer weer schrijven! 

Handletteren is heerlijk ontspannend.

Zo leuk om te doen.  

Koekje erbij?

De "Lieve Lita"quilt 

wordt een verzamelplaats voor 

allerlei kleine werkjes 

die nooit een plaatsje vonden 

op ander werk.

In mijn borduurkoffertje 

vond ik dit 

Maria koekje.

Nou ja koekje,

deftig gezegd is het een biscuitje

maar wij zeggen hier gewoon 

kaakje hoor! 

Echte Hollandse zuinigheid dus. 

In je mand!

Jammer genoeg was het niet dit mandje 

dat ik afgelopen week dikwijls opzocht! 

Nee, het was de echte lappenmand. 

Door een flink aantal peesontstekingen 

in mijn linkervoet 

ben ik maar weer eens begonnen met 

een stootkuur prednison.

En dat is altijd vechten.

Mijn lichaam en de medicijnen.

Oorlog is het! 

Dus even pas op de plaats is wel hard nodig.

Dus maakte ik het gezellig op de bank 

met een dekentje 

en de nieuwste Rachel Hore.

"The House on Bellevue Gardens".

Nog niet vertaald voor zover ik weet.

Net iets diepgaander dan het gemiddelde 

feelgoodboek. 

Het huis dat Leonie, een fotomodel

in de jaren '60 en '70, erfde

is een toevluchtsoord voor 

allerlei min of meer stuurloze mensen 

geworden.

En dan loopt de erfpacht af en is er 

geen geld om deze te verlengen. 

Een aanrader.

Misschien ken je Rachel van 

"De geheime tuin"

of 

"Het droomhuis" ,

Inmiddels heb ik de draad weer opgepakt. 

M'n lichaam is gewend aan de medicijnen.

De vrede is weer gesloten.

En de klosjes ja,

die zijn heerlijk voor onder de koffie bij omi! 

Oh, wat zijn die dingen verslavend. 

Terwijl de was droogt,

ik tussendoor de trap zuig,

een raam zeem,

zet ik eventjes een bladzijde

van mijn journal 

in de verf. 

Zo bouw ik een voorraadje 

ondergronden op.

Dit keer

(ha, ha, al minstens 4 weken geleden!) 

koos ik voor gouache

of in goed Nederlands

plakkaatverf 

om 

als onder grond te dienen. 

Jammer genoeg 

gaat mijn hoofd veel harder 

dan mijn handen! 

Dus duurt het altijd eventjes

voordat ik er mee 

aan de slag kan.  

Uiteindelijk ontstond deze

bladzijde.

Ik ging aan het werk met 

materiaal dat ik die dag "vond".

En... fouten maken mag! 

En.. lang niet alle bladzijden 

halen het blog.

Sommigen zijn te persoonlijk.

Of ze zijn gewoon niet 

goed genoeg.

Niet iedere werk is direct 

geschikt om te delen. 

Even voorstellen...

Afgelopen weekend ging ik 

op zaterdagmiddag nog snel eventjes

naar de plaatselijke draadjeswinkel 

voor een bolletje 

bruine haakkatoen.

Je begrijpt wel dat ik 

alle kleuren van de regenboog 

in voorraad heb.

Maar bruin? 

Nee, dat is eerlijk gezegd

niks voor mij! 

In de winkel struikelde ik 

bijna 

over deze wielrenner. 

Ik weet alleen 

dat deze knapperd

Jos heet.

Hij schijnt gehaakt te zijn door 

een klant.

Het precieze verhaal erachter weet ik

niet.

Misschien is Jos 

gehaakt om voor Abraham 

te dienen bij een 50 jarige.

Ik moet wel zeggen dat m'n

fantasie direct op de loop ging.

Is het geen

plaatje? 

Stel je voor dat je aan zoiets 

gaat beginnen!

Petje af voor de maakster en

voor zoveel doorzettingsvermogen. 

Ik hou het maar bij wat kleiner spul

Maar waar dat bruine bolletje 

nu weer voor nodig was

blijft even geheim.

Ik weet nog niet 

of het wat gaat worden.

In ieder geval

ga ik geen familieleden 

of hondjes haken.