De boompjes groeien alweer uit tot een heel bos!
Dit weekend kwamen er weer
4 boompjes bij.
Er kwam ook een deftig dametje op bezoek.
Hazel.
Een beetje tutten met draadjes en lapjes
is lekker ontspannend.
Ha, die draait op z'n kop.
En met dat nieuwe dashboard weet ik niet
hoe ik die foto er weer afkrijg...
Kijk, recht draaien lukt dan weer wel.
Gelukkig namen de andere dames het
nog al kalmpjes op.
En mocht Hazel aansluiten bij het groepje.
De dame moest even wennen.
Maar nu staan ze gezellig met z'n viertjes op de kast
mooi te zijn.
Zo'n middagje spelen met draadjes
had ik overigens wel hard nodig.
De Nederlandse overheid weet mensen ook
vakkundig het bos in te sturen.
Zoals je weet had ik bij het CIZ een aanvraag
gedaan voor
langdurige zorg
voor mijn moeder.
En dat moest ik toch afzeggen.
Gaat niet door.
Om geld.
Het is ook zo'n rare regeling.
Nu wordt de wijkzorg betaald door
de zorgverzekeraar.
De huishoudelijke hulp loopt
via de Gemeente,
via de WMO.
Maar eenmaal op de wachtlijst
en dus nog thuiswonend
wordt deze zorg ineens
overbruggingszorg.
En valt dan onder de WLZ.
Dat is de eerste 3 maanden een heel
betaalbaar bedrag.
Maar wordt na 3 maanden op de wachtlijst
het volle bedrag dat ook betaald moet worden
als de opname
in een verpleeghuis een feit is.
Dan vind ik het heel terecht.
Dat het grootste deel van het inkomen gaat
naar die zorg.
Maar nu kom ik elke maand voor
dubbele kosten te staan.
Gezien mijn moeders hoge leeftijd (103)
en de lange wachttijd
voor een plek in een verpleegtehuis
(hier meer dan 12 tot 24 maanden)
is het gewoon niet
rëeel
om dan op een wachtlijst te gaan staan.
Dus modder ik maar wat door.
Echt, Nederland op z'n smalst.
O ja, en ik moet ook nog weer achter andere
huishoudelijke hulp en wijkzorg aan
als ik haar op een wachtlijst plaats...
Het voelt dus gewoon als het bos in gestuurd.
Dit verhaaltje heb ik nu zo vaak gehouden
dat ik het
uit mijn hoofd kan.
En iedereen staat verbaasd.
Ik wist dit ook niet hoor.
Toen ik begon.
Anders was ik er niet eens aan begonnen.
Nee, eerst dat hele traject en dan pas
eerlijk over de kosten.
En dat allemaal op:
De dag van de mantelzorg.
Ik geloof dat ik mezelf maar eens ga belonen.
Want van de rest moet ik het niet hebben.
