Men neme...

en dan volgt er meestal een recept.

Nu moet ik zeggen dat het verdraaid 

moeilijk

is geworden om een kilo bloem te bemachtigen! 

Nu iedereen thuisbakt.

Nee, in dit geval is het:

men neme een laken.

Op Instagram zong het al een tijdje

rond:

een projectje om iedere dag iets te borduren

om zo het thuisblijven leuker te maken.

Nou ben ik wel van de 

meerdaagse projecten.

Ooit deed ik 365 beestjes.

En in 2011 een mailart project.

Dat herinner ik me nog goed 

omdat 

mijn arm toen gezwachteld was 

en ik grootste moeite had 

met slapen en de gewone dingen.

Maar nu was het dus 

op zoek naar stof.

Meestal koop ik de allerkleinste hoeveelheid 

stof.

Ik heb wel veel. 

Veel kleine stukjes.

En ik wilde er niks voor kopen.

Ik hang de halve dag al achter de pc.

Vanwege mijn leeftijd mag ik niet naar winkels etc.

Omdat ik omi verzorg doe ik het ook niet.

Alles gaat online.

Ik bestelde net nog 15 kg hondenvoer.

De winkel zit op 3 minuutjes lopen! 

(Niks tegen de hondjes zeggen 

hoor van dat eten,

Want ze vinden dat ze veel te weinig krijgen!

En met zo'n grote zak kan er toch wel

een extra brokje af!)

O ja, ik was op zoek naar stof.

Kijk, dat is gelukt.

En de eerste borduurtjes komen ook tevoorschijn.

Het project is van 

Sara van a little happy place

Op Instagram @sarahedgarprettyfabrics

en 

het project vindt je op 

Instagram @sewalittlehappinesseveryday

Het gaat uit van een raster van 20 bij 20 inches.

Daarna kun je de blokgrootte zelf bepalen.

En ik kreeg de smaak echt te pakken!

Zo'n wit werkje is natuurlijk niks voor buiten.

Daar haak ik bloemetjes en spijker ik mijn

tuinkennis bij.

Marja van "De Pluktuin"

was zo lief om behalve mijn bestelde

bos bloemen

ook  bloemenzaad mee te nemen.

Door de nieuwe schutting is het hier en daar nogal

kaal.

Af en toe moet ik de auto uitlaten

anders raakt de accu leeg of krijg ik bobbelbanden,

Dat uitlaten is zoleuk.

Ineens merk je dat er naast het rondje om de kerk

met de hond 

nog een wereld bestaat.

Ikzou het bijna vergeten. 

 Gelukkig staan er onderweg

stalletjes met planten

waar ik ook wel koop.

Maar deze soorten moet je toch zelf zaaien.

Nu nog potgrond! 

Het mag ...

"Het mag van je grote zus!"

Wat heb ik dat zinnetje vaak gehoord in mijn leven.

En ik heb helemaal geen grote zus!

Geen kleintje trouwens ook.

Nee, het komt van een vriendinnetje

toen ik nog heel klein was.

Als kleuter liep ik dikwijls op klompen.

Dat was nog best gewoon.

Ik herinner me ook dat op school de kinderen 

hun klompjes uit moesten doen.

Anders was het zo'n lawaai.

Maar goed, Emmy had mijn klompjes gepikt en 

liep er heerlijk op te klossen.

"Het mag van je grote zus!"

zei ze toen ik ze terug wilde.

Grote zus???

Dat was mijn moeder.

Dus later als ik iets deed zonder de instemming van mijn ouders

kreeg ik vaak de vraag:

"Mag het wel van je grote zus?

Maar nu mag het van Ingrid.

Van supergoof.

Ik heb de "ontploft"quilt weer opgepakt

en  er moeten nog borders opzij aan.

Daar wilde ik vogeltjes in.

Vogeltjes getekend.

Dat werden ingewikkelde constructies!

Dat kan eenvoudiger.

De allerliefste gezelligste vogeltjes die ik ken

zijn die van

"Foep en het vogelhoedje"

Een quilt van supergoof.

En dat patroon heb ik.

Ik denk niet dat ik hem direct ga maken.

Ooit..,

Maar ik vond hem zo leuk.

En ik vroeg toestemming om die vogeltjes te gebruiken.

Ik betaal altijd voor mijn patronen.

Dat is een principe kwestie.

Mensen die deze patronen ontwikkelen

leven ervan.

En er niks zo vervelend als werk van jezelf 

tegenkomen

waar iemand niet voor betaald heeft.

Ik heb het zelf ooit ervaren

met maar een heel klein patroontje

dat ik ontwierp voor een Bee-werkje.

Opeen gegeven moment kwam ik het als 

pakketje tegen 

in een heel ander deel van het land.

Met mijn eigen patroon gewoon gekopieerd.

Ook toen ik als zzp er werkte als dietist

kwam ik soms letterlijk 

overgenomen 

programma's tegen.

Dus doe het gewoon niet! 

Herinner je je deze nog?

Ooit heette hij:

"het crisisdekentje van Rutte".

Nou de nood is nu echt pas groot.

Dus past het dekentje ook weer bij deze tijd

En ik pakte het dekentje weer uit de kast.

Restjes sokkenwol gebreid

als dominosquares.

Zo leuk om te doen.

Heerlijk om gedachteloos weg te breien. 

Vanuit huis.

Vanuit huis met eerst voor iedereen

een bloemetje.

Ik denk dat we dat allemaal

wel

kunnen gebruiken.

Ik heb een hele 

jaren 50 

doorzonwoning voor mezelf.

Woon in een rustige buurt.

Geen lawaai.

Dus ik zit er gemakkelijk bij.

Bovendien heb ik wel talent voor

het kluizenaarschap.

Natuurlijk,

het zijn onzekere tijden.

Maar is dat niet altijd?

En hebben we ons dat veilige gevoel

niet gewoon aangepraat?

Een ongeluk zit in een klein hoekje.

Ik haalde de quilt met de

werktitel

"Ontploft"

uit de mottenballen.

Even mezelf een foto sturen,

ha, daar is ie!

Want mocht je je nu nog afvragen 

hoe

al die groene blaadjes toch ineens aan de bomen komen?

Nou, hier in mijn atelier 

wordt hard gewerkt

om het in orde te krijgen.

Natuurlijk is er tijd 

voor de tuin.

O, wat zou ik graag naar het 

tuincentrum gaan.

Maar vanwege omi zie ik er vanaf.

Door de nieuwe schutting 

moeten er wel wat nieuwe planten komen.

Nou zetten wat rosemarijnstekjes

geen zoden aan de dijk.

Maar het is leuk dat we

weer kunnen:

zo heerlijk in de tuin.

Geniet van het mooie weer 

komend weekend.

Maar blijf thuis.

Of zoals onze zuiderburen zeggen:

Blijf in uw kot! 

Ooit werkte ik in Zeeland.

Daar werken ook veel Vlamingen.

En die taal he?

Zo mooi!

Tegen de hondjes zeg ik het nog weleens:

"blijf op uwen poepgat zitten!"