Het Dagobert Duck gevoel.

Zo'n stapeltje gehaakte blokjes 

of 

zo'n stapeltje quiltblokjes

geeft me echt 

zo'n

Dagobert Duck gevoel.

Rijk.

Even denken hoor.

Het is hierop mijn atelier een herrie

van belang:

Het kruispunt hier in de straat wordt anders ingericht

en 

nu zijn ze net begonnen met straatstenen

op maat te zagen.

Jongens, wat een lawaai! 

O ja, een rijk gevoel.

 

Dat had ik ook toen mijn 

sjaal

eindelijk af was.

Het eindresultaat was leuk.

Maar het breien met 

al die dubbele omslagen

was een hele opgave.

Voorlopig waag ik me niet meer aan een sjaal.

Ik heb er zoveel gemaakt dat 

ik keuze  te over heb.

Nu gaat mijn aandacht weer uit naar de lapjes.

Gelukkig doet Lizzy al het 

machinewerk.

Ik speelde ook even met de border

van de "ontploft"quilt.

Maar dat is het nog lang niet.

bovendien is door de artrose in mijn handen

appliceren een hachelijk klusje. 

Gelukkig lukt het tuinieren wel.

Ik heb maar een postzegeltuintje.

Maar was er reuze blij mee 

tijdens de lockdown.

Lockdown? 

Eigenlijk is er voor mij nog weinig veranderd.

Behalve de supermarkt,

ik stond om 7 uur vanmorgen al in AH 

En ik ga naar de bakker en de slager,

maar verder ben ik heel terughoudend.

Voor de oude mevrouw,

maar ook voor mezelf.

samen op de bank.

Al 2 weken zitten we samen gezellig 

op de bank.

We kijken samen tv.

Op 1, the bake off,

sewing bee

en natuurlijk onze 

grote favoriet:

escape to the country.

Ja, we hebben alle afleveringen

al 

100 keer gezien,

maar een verslaving moet je onderhouden toch?

Zo saampjes gezellig.

Kopje koffie erbij.

En breien maar.

Mijn sjaal 

"met de lange draden"

Ik vind het eindresultaat erg leuk.

Het breien daarentegen

is 

nogal een klusje!

Die dubbele omslagen 

waardoor

er lange floteringen

ontstaan .

Niks voor mij.

Ik weet dat ik graag

nogal klein werk.

En dan is dit echt

meters uit mijn comfortzone.

Nog evenjes.

Een naald of 24.

Nee, dan gaat borduren 

me veel beter af.

Ik moet eerdaags een nieuw 

dagboek 

insteken.

Het oude raakt vol.

Dagboeken maken doe ik al sinds mijn tienerjaren.

Nu denk je natuurlijk

dat dat wel een hele stapel is geworden.

Ja, vanaf 1995.

De tijd daarvoor is weg.

Tot het jaar dat ik kanker kreeg is alles weg.

Dat moest weg.

Een ander had daar niks mee te maken.

Toen schreef ik 5 jaar niet.

Waarna ik aarzelend weer begon.

Het is trouwens veel meer dan een dagboek,

Patroontjes, recepten boodschappenlijstje,

afspraken,

tekeningen, alles zit erin.

Het geeft een heel mooi tijdsbeeld.

O, en het hoeft nu ook niet meer weg van mezelf. 

Hoewel ik geen spijt heb dat ik 

ik alles wegdeed

in 1990.

 

Frankrijk.

"Ik ga naar Frankrijk

en

ik kom nooit meer terug!"

(een liedje van de Amazing Stroopwafels).

Nee hoor , ik ga niet naar Frankrijk.

Ik deed maar alsof.

De tuin bij de oude mevrouw

is altijd het laatste aan de beurt

met werken.

Het gras stond er 3 kontjes hoog.

Van verschillende mensen die in huisje in

Frankrijk hebben

hoorde ik dat ze stevig aan de slag 

moesten om alles weer in orde te krijgen.

Na al die maanden dat het niet mocht

waren al die tuinen

verwilderd.

Nou, daar hoef ik niet voor naar Frankrijk.

Nee, als ik een huisje 

zou kunnen hebben

in het buietnland

dan werd het Cornwall

in Engeland.

Beetje lastig, beetje ver,

altijd vliegen,

te duur 

en niet duurzaam.

Maar ik ben wel verliefd geraakt op de streek.

Bovendien lees ik alles wat 

los en vast zit over de streek.

Zo las ik verleden jaar 

"Het zoutpad"

van Raynor Winn.

Over Ray die dakloos, 

met een terminaal zieke man

het 

South West Coast Path

gaat lopen.

1000 km.

Van Minehead naar Poole.

En dat is echt geen Pieterpad.

Klimmen en dalen vaakover een pad niet breder

dan 30 cm.

Nu is er een tweede boek.

"De wilde stilte"

Daarin lezen we hoe moeilijk voor Ray was om 

weer 

terug te keren in de maatschappij.

En ze schrijft fantastisch!

Nee, als ik ooit een huisje zou hebben...

Op de verwilderde tuin terug te komen:

vandaag is de oude mevrouw jarig.

103.

Geen visite,

geen drukte,

geen burgemeester of wethouder! 

We zijn nog voorzichtig want de corona 

is nog niet weg.

Heerlijk, die rust.

Voor omi is het zowel goed.

Ieder jaar ziet ze als een berg op tegen de drukte.

O a, die tuin,

nou vroeger toen mijn vader nog 

leefde 

moest die er 

voor 

haar verjaardag altijd piekfijn uitzien.

Dus ruimde ik uit gewoonte ook maar.

Maar niet zo precies als mijn vader:

die had graag iedere grasspriet recht liggen! 

Ouderwets.

Gistermiddag na het uitlaten van de hondjes

goot het van de regen.

Tijd voor thee en een tijdschrift.

Het juninummer van Country Living magazine.

Daarin vertelden medewerkers wat ze zoal

deden tijdens de lockdown.

En er was een plaatje van een gehaakte deken.

Dat moest ik gewoon proberen.

Er ging een heerlijke

ouderwetse sfeer van het 

plaatje uit.

Gewoon even een blokje.

Het hoeft niks te worden.

Maar toch...

Ook al zo lekker ouderwets:

een zonnehoedje 

voor een baby.

Het patroontje vond ik in een haakboek

van 

alasascha.

En klaar in een avondje.

Nu het thema toch ouderwets is,

de mandjesquilt stond ineens weer in de belangstelling.

Supergoof was piepkleine mandjes gaan maken.

Dat patroon stond ooit in de 

Quiltmania

van 

januari/februari 2003.

En ineens vroeg iedereen

waar dat patroon toch vandaan kwam.

Nou daaruit dus.

Ik gebruikte het verstrekte patroontje.

Blijkbaar had Ingrid toen zo'n haast

dat ze een kleinere afdruk

van het mandje natekende

en zo 

piepkleine mandjes kreeg.

Aan de sjaal die ik brei is gelukkig 

niks ouderwets.

Ik beloofde mezelf hem toch 

eerst

een af te maken.

Dus brei nu dapper door.

En lieve kleine ouderwetse

haakblokjes

moeten maar even wachten.