dinsdag 21 december 2021

Hond in de Moestuin

Goedemorgen!


Eindelijk weer een blogje.

De dagen worden weer saai en zo met de Kerst in aantocht

kan iedereen wel een opkikkertje gebruiken.


De oude mevrouw woont in het verpleeghuis 
op de afdeling Moestuin.
Daar werd ook Sinterklaas gevierd en werd 
aan de familie gevraagd 
om een cadeautje met gedicht te maken.

Wat geef je iemand van 104?

Moeders is gek op kleertjes.
Dus eerst alle leuke winkeltjes af.
Maar echt iets leuks vond ik niet.

Nu verkocht een winkel op het dorp een tijdje
geleden speelgoed poesjes en hondjes
in een mandje.

Dat leek me wel leuk
want ze mist nog steeds een hondje.
Zij en Lizzy zaten altijd samen op de bank.

Kon ik meteen in een gedichtje
lekker plagen,

Om kort te gaan: het cadeau viel goed in de smaak.

Zeker ook bij Puck die er niet af kan blijven.

Overigens leende ik de 
titel
van dit blogje 
van Nicolien Mizee,


Ik las haar hilarische boek 
"Moord op de Moestuin"
voor een tweede keer.

Ik hoorde de schrijfster in een podcast
van het programma
Nooit meer slapen op Radio 1.

Dat boek moet ik nog eens lezen dacht ik later.

En het stelde niet teleur.
Als je iets opbeurends wil lezen
is her echt een aanrader.

Verder doe ik niets spectaculairs.
Eens even door mijn foto's rommelen.


Ik had zin om gewoon lekker door te breien
op de  bank.
Bij weer een talkshow...

Begon met de restjesdeken van 
sokkenwol.
Een restjesproject waar ik al jaren aan werk.

Vandaar kwam ik op 


Restjes sokken.

Dat is echt leuk.
Allerlei herinneringen
aan je voeten. 


Natuurlijk zette ik een kerstboompje op.



En vond ik op zolder nog een kunstboompje met 

rode appeltjes.

Om in het verpleeghuis te zetten. 



Haalde wonder boven wonder een boosterprik.

En kreeg deze hele leuke Kerstkaart 

van M. van het nuttigenfraaiblog.

Geweldig die Anny-groene bril.






 

zaterdag 13 november 2021

Uitgebreid oranje.

Vaste lezers weten het wel:

mevrouw Rafel is gek op oranje.

Alleen niet op dit oranje.


Dit is de code die mijn moeders verpleeghuis

gebruikt

als er verdenkingen van corona zijn.


Je mag er wel in, maar liever niet.

En het zijn allemaal dagkoersen.


Jammer dat het weer zover heeft moeten komen.

Maar ik zet de schouders er weer onder.

Ik leef graag.


Er is bij mij altijd wel een lichtpuntje.



Ook met oranje! 

Ik nam het mochilla haken, waarbij je 
de draden meeneemt
om later in te haken
weer op.

Was er al langer mee bezig.
Maar het was ook wel meters maken.

Ik had de slag in ieder geval niet snel te pakken.


Klein beginnen: 
de bodem van het kleinste tasje uit het boek is klaar.

Nu komt het leuke deel:
een mooi patroon inhaken.

Eigenlijk deed ik niet zo heel veel de 
afgelopen weken.

Ik kon heel veel uitgestelde zorg inhalen.
Eindelijk.

En eindelijk weer nieuwe protheses
en armkousen.

Daar moet je ook altijd een paar keer terugkomen.

Was er maar druk mee.

Ooit beloofde ik mezelf
zo'n leuk konijn van
Julie van little cotton rabbits te gaan breien.



Nou ja, het werd een hond.
Na zo'n uitputtende dag 
is een armpje van 14 steken en 25 toeren nou
net wat ik nodig heb:
toch iets af.

Wij zeggen hier: het is op een oor na gevild.

Ha, nog een oor.

En waar ik het meest tegenop zie:
beentjes met schoentjes.

Komt vast goed.

Herinner je die mouwen van mijn roze vest nog:
dat viel erg mee.

Maar dat breien is saai.

En het is zo gezellig met een goed gevulde 
mand op de bank.


Ik ging nog even mijn foto's door:
niks spannends! 

Ik sluit af met een foto van het dorp
met de Oude Kerk
en een stukje van het 
Heilige Geesthofje.

Dat hofje borduurde ik ooit voor mijn persoonlijke merklap.



Natuurlijk is ie niet af.

Maar hij ligt onder handbereik.



En daar is het Hofje.


En de hele lap.

Ik denk ook dat ik hem nooit afmaakte omdat mijn moeder 
nog leeft.

Heel gek.
Wat het precies is weet ik niet.
Maar iets houdt me tegen om de lap nu af te borduren.

Bovendien ben ik geen fan meer van 
kruissteek.

Wie weet komt ie ooit af. 
Hij gaat weer de kast in. 




 

vrijdag 22 oktober 2021

Wonderlijke winterwanten.

Het was een rommelige week.

Wat deed ik eigenlijk vroeg ik me af. 


In ieder geval maakte ik op onze afmaakbee
dit borduurportretje af.

Dus deze Bee maakte echt zijn naam waar.

Eigenlijk is het gewoon een groep mensen
die op een ochtendje bij elkaar komt 
om aan eigen dingen te werken.

Door de COVID kunnen we inschrijven 
op verschillende ochtenden.


Ik knoei graag met draadjes.

Regelmatig neem ik een piepklein bolletje
sokkenwol mee
als ik naar de Read Shop ga op het dorp.

Die hebben een leuke selectie haak- en breiwol.

Gelukkig maar, want er is op dit dorp helemaal niks meer.

Ik zou niet weten waar ik in het Westland nog
borduurgaren kan kopen.
Als ik wat nodig heb is het altijd gedoe met een kleurkaart
en bestellen. 
Streng voor streng....



Bij de oude mevrouw in het verpleeghuis 
brie ik een sjaal.
Ongeveer een blokje per week...

Vaak wordt naar het patroon gevraagd.
Het is van Wieke van Keulen
en ik gebruikte het al voor 3 andere sjaals.
Ik kan het dus al kletsend.

Puck zit hier op een stoel naast de tafel.
Eerst was het buiten wel spannend.
Maar nu wil hij weer op de grond.
Even tillen.

Eens door de foto's scrollen:

Nee, eigenlijk gebeurde er verder niks spannends.

Ja, ik ging voor het eerst in anderhalf jaar weer 
naar de Jumbo!

Al die tijd bestelde ik online
en dat ging perfect.

Maar misschien komt dat wel omdat ik altijd al 
grote dingen regelmatig bestelde.
Zo makkelijk: nooit sjouwen.



 







 

vrijdag 8 oktober 2021

Blogtober.

Nou, je snapt het al:

iedere dag bloggen, daar komt het bij mij niet van.

Ik vind het knap dat anderen dat wel lukt.

Eigenlijk is al dat laptopwerk

een paar gestolen minuten.

Wat deed ik eigenlijk de afgelopen week?

Even in de foto's snuffelen.


Ik was een breistertje!

Begon met deze Letse wanten waarvan ik een 
pakketje had gekregen, misschien wel 5 jaar terug.




Nou ja, het worden wanten zonder vingers.
Veel gemakkelijker in gebruik.

Verder brei ik een vestje van boven naar beneden.
Nog nooit gedaan. 
Het blijkt ook echt niet zo moeilijk.
Nee, er is geen foto en ik ben aan de onderboord.
Nu de mouwen nog.
En ik merkte dat ik daar heerlijk tegenaan zit t hikken.


Ik trakteerde mezelf op een doos sokkenwol.



Die ga ik combineren tot een eenvoudige ribbelsjaal.

Er bestaat een patroon met bij behorende wol.
Nou ja een beetje wol en veel acryl.
En ik kan daar niet tegen.
Gaan mijn kaakholtes protesteren! 


Deze zomer gebruikte ik allerlei papiertjes voor een zelfgemaakt 
boekje.

Dat stapeltje naaide en plakte ik deze week aan elkaar.


En ga het nu gebruiken als art journal

Alles gaat hier zo z'n gangetje. 
De Bee's starten weer op.

En het voelt allemaal weer een beetje normaal.

Nu snel naar buiten want het is prachtig weer. 
















 

maandag 27 september 2021

Flierefluiten

Zo! 

Is dat even een tijd geleden.

Ik ben er nog hoor.

Maar was ernstig aan het flierefluiten.

Beetje bijkomen, het huisje werken en  de laatste 

weken genieten van het mooie weer.

Tja, wat deed ik eigenlijk? 


Ik tekende wat.



Borduurde wat.


Schilderde wat.


Verknipte werk om er weer eens wat anders van te maken,


Het grootste deel toch echt nog met in mijn achterhoofd mijn 

ahum 

jaarproject.

Niemand weet het nog 

maar portretjes maken en labels maken

was het speerpunt.

Het was echt tijd om de draad weer op te pakken.

Na alle drukke weken met zorg

rondom mijn moeder.

De oude mevrouw heeft het goed in 

het verpleeghuis.

Het is heel verdrietig dat ze niks meer kan.

En zo zegt ze telkens:

"Ik zit gewoon op mijn dood te wachten!'

Dat klinkt dramatischer dan het is.

Want ondanks alles is ze altijd goed gehumeurd.

En ook nog wel een beetje ijdel,


Ze wil er nog erg graag leuk uitzien.

En was dan ook vanmorgen erg in haar nopjes met

de nieuwe trui! 

Zo ijdel dat ik zelfs op deze regenachtige middag achter de pc kroop

om een nieuw rokje te bestellen. 

Kwam dat even goed uit.

Kon er meteen een blogje uit naar iedereen.

Heb nog even gedacht om te stoppen 

met bloggen.

Maar daar heb ik het toch moeilijk mee.

Vanaf nu komt er weer regelmatig een berichtje.

En je kunt me volgen op Instagram

@rafelsenrozen.

Bloggen doe ik altijd op mijn laptop,

Ik heb het een tijd op de tablet gedaan.

Dat was altijd een hele klus.

En die laptop moet dan ook wel weer open.

Nou ja, je kent het wel.

Het regent nog steeds.

Ik kom er niet meer onderuit:

Puckje moet naar buiten.

Dat wordt hondje drogen en de 

heerlijke natte hondengeur weer in huis.

He, heerlijk herfst!

Ik moet even wennen.


dinsdag 3 augustus 2021

Rust, reinheid, regelmaat!

Poeh, dat is een oud thema! 

Toch zit er wel veel in.

Ik ben nog steeds bezig met 

inhaalslagjes.


De afgelopen jaren was het:

leg maar in de kelder,

zet maar in de schuur,

doe maar even naar zolder.

En zo slibt het huis dicht.


Ik probeer elke dag wel wat extra's te doen.

Het lastige is dat ik na 

al die jaren zoveel spullen heb.

Tekendingen, quiltlapjes, bolletjes garen.

Papier, papier, papier! 


En dan is er ook nog het huis van de oude mevrouw. 

Dat ruim ik ook min of meer op.

Belastingtechnisch is het niet handig

om te verkopen.

Maar het is wel triest hoor.

Zo'n huis zonder ziel.



Gelukkig heeft ze het prima naar haar zin in

het verpleeghuis.

Ze vierde haar verjaardag.

Inmiddels 104 en door de vakanties 

kwam het weleens niet uit

maar in theorie had ze inmiddels het 

hele college van burgemeester en wethouders 

op bezoek kunnen hebben.



Ze heeft zelfs een nieuw vriendje:

Binky van de kapster.

Met natte haartjes stiekem vrijen 

met het hondje van de kapster.

Het is maar goed dat Lizzy dat niet meer weet.

Lizzy wordt nog steeds gemist.

Dank je wel voor alle lieve woorden.

Ze heeft een geweldig hondenleven gehad.



Zelf broddel ik er lustig op los.

Eindelijk tijd om een vestje te breien bij 

mijn cyclaamkleurige zomerjurk.


Ik had gewoon de rust niet om rustig het patroon te lezen
en een proefje te maken.


Met het mooie weer haakte ik een boodschappennetje.
Buiten kan ik echt niet stil zitten.
Binnen de kortste keren ben ik weer aan het 
prutten in de tuin.



En het zijn geen meesterwerken,
maar lekker knoeien met verf,
daar probeer ik altijd wel tijd voor vrij te maken, 


maandag 12 juli 2021

Update.

Ach, dacht ik, 

welke titel zal ik nu weer eens verzinnen?



Ik ben er weer? 

Ik was er al die tijd al.

Beetje rommelig nog steeds.
Beetje druk.

Ik haalde de intkpot te voorschijn en
ging helemaal los.

In de rode vlekken
noemde ik de tekening.

Hij hangt nu bij de oude mevrouw in het 
verpleeghuis.
En iedereen wordt er heel vrolijk van.

Eens even de foto's van de afgelopen tijd bekijken.


Ja, ik breide nog wat.

Zo'n eenvoudig werkje is lekker troostend.

Want ik liet afgelopen donderdag 
Lizzy
inslapen.

Het ging echt niet meer.
En het duurde wel een week piekeren 
voordat ik de beslissing nam.

Maar ze werd steeds zieker en 
zat alleen nog maar onder de tafel.
Niks was meer leuk.

Veel onstekingen met daar bovenop
de gistinfectie die steeds verder liep en\
vreselijk jeukte.

Het is goed zo.


Dag lieve Lizzy!

Je was een fantastische hond.
En je wordt gemist.
Je hebt een mooi hondenleven gehad.

Toen ik na afloop de brug over ging bij de dierenarts
voelde het als een enorme opluchting.
Eindelijk was ze weer vrij.

En dan komt er niet zo heel veel uit je handen! 
Tenminste bij mij niet.

Maar we gaan weer verder:
morgen hoopt de oude mevrouw 104 te worden.

Hoe dat precies gaat?
Zelf snapt ze het ook niet.
Gewoon doorgaan zegt ze, 
matig met alles.
En dan ben je ineens bijna 104....

We maken natuurlijk geen groot druk feest.
Maar gevierd wordt het zeker.




 

vrijdag 25 juni 2021

Inhaalslagjes.

Ja, ja, ik ben er nog steeds hoor.


 Snel even een cappucino samen drinken?


Voor het eerst in maanden een bakkie dat ik niet zelf hoefde te zetten.


Vanmorgen was ik in de Pluktuin.
Wat kleine plantjes halen voor mijn moeder 
die verhuisd is naar een verpleeghuis 
heel dichtbij.

Een nog niet zo'n oud huis:
een jaar of 8 a 9.

Met een eigen kamer met badkamer
en openslaande deuren 
naar buiten.

Ik kan er nog niet over uit
zoals we daarmee geboft hebben.

Er zijn in het huis maar weinig plekken voor 
lichamelijk slechte ouderen.

En er was een plaats open.

Nooit gedacht dat het zo zou kunnen.

De oude mevrouw heeft het er vreselijk naar haar zin! 
En de goede zorg geeft mij een
gerust gevoel.

Niet dat ik de boel al op orde heb hoor! 

In het blog van Teunie van 
eenvoudig leven 
las ik dat zij inhaalslagjes doet.

Nou die doe ik ook.
Iedere dag iets extra's wegwerken.
Want er ligt een rijstebrij berg aan werk 

Van iets met de handen doen komt het nog niet zo vaak.



Hoewel de tuin wel op orde is achter,


Lizzy heeft nog steeds haar gistinfectie.
Kijk eens wat een mooie sokken!
Alleen zitten ze op het einde van de dag helemaal gedraaid.
Dus deze dame moet nog steeds elke 3 dagen gewassen worden.


Ik haalde mijn Tour de France haakwerk 
weer uit de mottebalen.
Lekker Tour kijken hoort bij mij bij de zomer.
Maar...
de handjes moeten wel iets te doen hebben.
Deze grannydeken begon ik vorig jaar.
En haken is ideaal om toch even iets te doen zonder dat 
het veel troep maakt of veel tijd kost.



Had ik deze la laten zien?
Nog niet af.
Maar de weerslag van een atelierochtendje.


Lezen! 
Dat doe ik altijd.
Eeen kwartiertje voor het slapen gaan. Altijd.
Wel iets luchtigs.
Dit is een aanrader!
Jammer dat ie uit is....
Ik heb nu iets liggen over een 79 jarige die nog heel wat gaat ondernemen.
Iets met Missy in de titel.
Even kijken,



Daar is ie hoor! 
Het is wel schandalig: net nieuw en nu al een ezelsoor aan de kaft.

Oh, en daar komt Puck naar het atelier.
Die wil uit.
Ja, Puck we gaan! 



woensdag 9 juni 2021

Rommelig.

Eindelijk weer een een blogje van mij.

Ik was jullie nog helemaal niet vergeten hoor! 

Maar de afgelopen weken waren erg rommelig.

De zaterdag voor Pinksteren viel

de oude mevrouw 

zo lelijk dat het nu toch niet zo verder ging.

De wijkverpleging kon de zorg niet meer aan.

Er moest een spoedplekje gezocht.

En dat met Pinksteren.


Maar het lukte.


En nu is ze in een verpleeghuis in Delft.

Best ver weg omdat het zo 

lastig rijden is.

De hele stad door.

Of vis de snelweg die altijd vaststaat.


Door de COVID mag er ook nog niet veel.


Het is heel triest maar het kan niet anders.

En nu na tweeenhalve week heeft ze zich er wel bij

neegelegd.


Rommelige tijden dus.



Ik doe nog wel wat! 

Een beetje haken, in de tuin werken,

wandelen met de hondjes.

En veel praten onderweg, want in de buurt wil iedereen

weten hoe het gaat.

Dat is erg lief.

Heerlijk om je verhaal kwijt te kunnen. 



Hondjes nemen het leven zoals het komt.

En onze Lizzy mst haar plekje op de bank
bij omi wel.
Ze was en is echt omi's hondje.


Puckje vindt het allemaal wel goed. 

In de tuin is hij graag dichtbij mij.
Ook op een stoel.
En wat is er nou lekkerder dan 
je kop
na een drukke dag op tefel leggen en heerlijk te dromen. 






 

dinsdag 4 mei 2021

Veerkracht.


 Afgelopen week kwam dit boek binnen,


Resilient stitch van Claire Wellesley Smith.

De schrijfster van Slow Stitch.


Resilient zou ik vertalen 

als veerkracht.

Flexibliteit kan ook! 


Nou, wat veerkracht is dat weten we nu wel na

meer dan een jaar corona.

Iedereen had een flinke portie 

flexibiliteit nodig 

om zich staande te houden.

Het boek was al af voor de coronacrisis.

Er is wel een extra hoofdstuk 

aangeplakt over een online project.


De schrijfster woont en werkt in Noord Yorkshire.

Daar was veel textielindustrie.

Dat bracht welvaart.

Maar sinds de jaren 70 stopte die productie

en werd het een arme streek.

De schrijfster doet daar projecten  met textiel in het 

in het kader van historie van de streek,

duurzaamheid,

sociale projecten: mensen verbinden en

zo gezondheid bevorderen.

Duurzaamheid staat voorop.

Er wordt gewerkt met oude textiel.

De historie op zich:

wat is de geschiedenis van het stuk.

Hoe is het gemaakt.

Werk wordt uitgehaald en weer in elkaar gezet.

Dit is een eerste overzicht,

Het boek is nog lang niet uit.


Maar er komt ook niet zoveel werk uit m'n handen.

Een haaksteekje, af en toe een tekening.

De oude mevrouw Rafel viel weer:
blauw oog, neus gehecht,
rare wond op haar hand.
De arts van de huisartsen post was er zondag een 
uur mee bezig! 

Dat gaat natuurlijk ooit fout.
Af en toe moet ik gewoon een oogje dicht knijpen
want ik kan het niet allemaal bijhouden,

Even kijken of mijn mail alweer binnenkomt.
Ik ging de financien doen.
Maar de server ligt eruit.

Bij alle storingen ziet de KPN bloedrood.
Lastig ! 


Nog even een plaatje uit de oude doos:

mijn vader als soldaat in de Irene Brigade
in 1943
in Engeland,

Met een neefje en nichtje.
"Oom Gerard werkt voor de Nederlandse Koningin",
zeiden ze altijd.

Geen oorlogsheld hoor.
Mijn vader was al uit dienst in 1944.
Als kind had hij tbc gehad en hij kon niet meevechten\tot 
de brigade overstak naar Europa.

Nee, hij begon op Covent Garden fruit and vegetablemarket 
een bedrijfje.
En de Nederlandse regering in ballingschap waren allang 
weer bij dat ze een mons minder hoefden te voeden,