De laatste weken ben ik weer
helemaal
bezig met mijn slow stitch lap.
De laatste weken ben ik weer
helemaal
bezig met mijn slow stitch lap.
De laatste dagen zet ik bij
de oude mevrouw
een bordje warm eten op de trap.
Een van de wijkzusters die komt helpen
bij het wassen
is positief getest op corona.
Dus zit ze daar helemaal
alleen
in haar huis.
Gelukkig heeft ze net als
ik
wel aanleg voor kluizenaar.
Maar wat ze vooral mist is
de hondjes.
Die zijn dus even op
raambezoek geweest.
Om dat ik een zeldzame auto-imuunziekte
heb
is het voor mij te gevaarlijk
om er te gaan helpen.
Dat hebben we heel goed doorgepraat
aan het begin van de pandemie.
Maar het blijft heel hard.
Bovendien is er het risico op ziek worden.
Daarom ben ik wel blij met de strenge maatregels.
Ik heb wel makkelijk praten: ik hoef niet thuis te werken
en tegelijkertijd
de kleintjes zoet houden
schooltje te spelen.
Ik deed niet zoveel.
Vorige week
lukte het me gewoon om
8 boompjes te maken.
Af en toe
zijn er van die weken waarin het op vele fronten
broddelen is.
Sinds het voorjaar lag de boord klaar om verder afgebreid te worden.
Een inbreiwerkje.
Het boek zei: draden gewoon laten meelopen,
niet inbreien.
Nou dat werd helemaal niks.
Het werd een potje achteruit breien.
Het is niks voor mij!
Ik verzin wel een leuk ander paar sokken.
Vorige week zat er ook al geen blogje in.
Na en stevige update
zei de laptop: ja, dûh, doe het lekker zelf.
Dus een uur proberen.
Maar hij was niet van plan mee te werken.
"Kom maar", zei de computerboer.
Een paar weekjes geleden was er ik nog voor
printerinkt.
En was die hele grote winkel nog open.
Nu hadden ze het teruggebracht tot een ruimte van 1 bij 3 meter
voor de toonbank.
Er paste precies 1 persoon in.
Terwijl het er altijd vol staat met mensen,
nou ja, voornamelijk mannen die
eindeloze discussies houden over het juiste stekkertje!
Gelukkig snapten ze war het probleem was.
Een tjoep, tjoep, tjoep de boel stond weer recht.
Iech!
Ik deed niet zoveel handwerkerigs:
Mijn ateliertje was toe aan een
grondige schoonmaakbeurt.
En kijk eens: Keesje is er weer.
Voorlopig wel hoog en droog in de kast.
Want Puck kan hem wel opeten
zo lief vindt hij hem.
Deze dames zagen ook weer eens wat daglicht.
En er kwamen zeggen en schrijven
3 nieuwe boompjes bij.
Dat is nog geen bos!
Dus: aan de slag.
De boompjes groeien alweer uit tot een heel bos!
Dit weekend kwamen er weer
4 boompjes bij.
Natuurlijk werk ik niet altijd chaotisch.
Uit een hele grote bak met
allemaal verkreukelde lapjes.
Afgelopen weekend ging ik serieus aan de slag met
nette stapeltjes maken.
Dat werkt toch wel zo prettig.
Zo'n boompje kan precies bij en kopje thee.
Na een kwartiertje is het wel af.
Zodat ik de hele verdere dag met een
krul in mijn neus
kan lopen!
Zo! dat is tenminste af.
Veel werk komt gewoon niet af.
Al dat mantelzorgen en eventueel
beslissingen nemen
om mijn moeder
in de langdurige zorg te plaatsen
kosten veel energie.
En het is ook een verdrietig proces.
Zoiets wil je niet voor je moeder.
Maar ik voel me ook met de rug tegen de muur staan.
Bovendien: mijn moeder is nu
103,
Hoe lang zal ze nu nog leven?
Maar ja, dat zeiden we verleden jaar ook al.
Door de coronamaatregels is het extra lastig.
Alles gaat via de telefoon.
En die huizen zijn gevaarlijk.
Wil ik mijn moeder nog wel naar de beren in het bos sturen,
denk ik dan.
Pfft.
Even in mijn foto's neuzen.
Was er verder nog wat leuks?
O ja, het haakwerk!
Tellen, tellen, tellen.
Bovendien ben ik veel te ongeduldig om
die beschrijvingen te lezen.
Grr, het lijken de wiskundesommen
uit mijn middelbare schooltijd wel.
Toch een echte chaoot hoor!
Ik zie mezelf in staat om het popje met
2 verschillende beentjes af te leveren.
Maar het moet gezegd al dat tellen leidt wel lekker af.
Puckje was echt toe aan een nieuwe mand.
Tjonge jonge wat een eigenheimer is dat!
Wilde hij er niet in.
Zijn lievelingsknuffel durfde wel.
En allerlei koekjes ook.
Maar hij was niet over te halen.
De mand zit nu in een dekbedhoesje.
En het slaapt heerlijk.
Volgens Lizzy.
Die vond dat Puck haar oude bedje wel kon gebruiken!
Neem een hond!
Dan ben je altijd bezig.
Je zou bij de titel bijna denken aan de
kerstboom opzetten.
Als ik de krant mag geloven
zijn er al mensen die dat doen!
Nou, dan heb ik liever een houdbaarder boompje.
Je kunt je afvragen
"Anny, wat ben je aan het doen?
Er ligt toch nog genoeg om af te maken?"
Oh, zeker.
Maar dat is allemaal zo ingewikkeld.
En dit kan ik doen in een
kwartiertje!
Want je weet: zoveel tijd heb ik nou ook weer niet.
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan,
af en toe
een steekje: ik kan het erg missen.
Eigenlijk dacht ik er ook over om mijn
naam te veranderen
in
Mevrouw Chaos.
Nou geeft Mevrouw Rafel al aan dat
niet alles vlekkeloos
verloopt.
Maar ik lees ook blogjes van andere quilters
en
die zijn altijd zo georganiseerd!
Voor ieder blokje liggen dan
keurig
gesneden en opgetekende lapjes klaar.
Mevrouw Rafel rommelt wat door
een reusachtige bak
een diept daar een paar gekreukelde lapjes op
die wel aardig bij elkaar passen.
Af en toe vliegt de tijd om.
Ik weet het wel!
Het is al 2 weken geleden dat ik blogde.
Wat deed ik met de tijd?
Blijf nou zittuuuuuh!
Dat klinkt alsof ik de opvoeding
van de hondjes
aan het bijpunten ben.