dinsdag 29 december 2020

Nutteloos werk.

De laatste weken ben ik weer

helemaal 

bezig met mijn slow stitch lap.



Het ziet er wel erg nutteloos uit.

De meeste mensen die ik tegenkom
vinden dat als zij iets maken
dat ook wel wat moet worden! 

En dit is gewoon maar een lap.



Het is eigenlijk mindfullness
voor mensen 
die niet stil kunnen zitten! 

Heerlijk, gewoon een draadje weg werken.


Hoewel,
wat is er nou nuttiger dan een sok breien.

Het duurde nogal voordat sok 2 gebreid werd.

Eerst waren er 2 babydekentjes.
Tja, die moesten af.
En daarna was de sok in het vergeetboek geraakt.

Gelukkig zijn ze even groot.

Dat is wel een wonder voor iemand die 
uit
een familie komt 
waar het second sock syndroom heerst.

Second sock syndroom???? 

Ja, dan wordt de 2e sok beduidend kleiner
dan de eerste.

De fut is eruit,
Het is niet meer spannend en door stevig 
rekken lijkt ie 2e sok even groot.

Mijn oud-tante Marie was er beroemd om.


Het nieuwe project ligt alweer klaar,

Een colour block sjaal.

Het pakket is voor een andere sjaal.
eentje met allerlei steken.

Ik was echter weg van de kleurcombinatie.

Het is gewoon lekker weg breien.
Ha daar is de mindfullness weer.

Ja, ik hoor het wel: 
ik stik van de sjaals.

Toch iets niet nutteloos maken?

Ik heb een reusachtige bak met quilts en tops.

En een volle koffer met borduurwerkjes.

Als ik daar naar kijk krijgt dat ook iets 
nutteloos.

Ik heb geen quilts in huis of in gebruik.
Zelfs op mijn atelier hangt er niks meer.

Nu lijkt het misschien nutteloos.
Of voor anderen nutteloos.

Maar ik heb er heel veel plezier aan beleefd.

Al die lapjes houden herinneringen vast.
Lapjes die ik kreeg van anderen.
Quiltwinkels die er niet meer zijn.
Lapjes gekocht op tentoonstellingen.

Nee, nutteloos zijn ze zeker niet.

En dan al die breirollen!
Dat was echt leren en groeien als breister.

Het jaar loopt op zijn eind.

Een raar jaar.
Een jaar om nooit te vergeten.
Nou ja, je kent de hele riedel wel! 

In ieder geval wil ik iedereen bedanken die 
me regelmatig een 
digitale knuffel zond.

Ik reageer niet altijd terug.
Het is ook zo rommelig druk.
Al maanden.

Nu net weer een app'je van de thuiszorg:
onze vaste hulp is positief.
Gelukkig was ze er niet de afgelopen week.
Anders had de oude mevrouw weer in quarantaine gemoeten....

Eind van het jaar betekent hier ook de watermeter 
opnemen.

Een klus die ik twee keer moet doen.
Gewapend met 2 schroevendraaiers,
een haak, een zaklamp
ging ik al bij de oude mevrouw aan de slag.


Hier thuis moet het nog.

Daar moet ik bijna mijn zwemdiploma 
voor opzoeken.
Die hele waterput staat stevig onder water.

Ik woon bovenop een oude sloot. 

















 




dinsdag 15 december 2020

Op de trap.

 De laatste dagen zet ik bij 

de oude mevrouw

een bordje warm eten op de trap.


Een van de wijkzusters die komt helpen 

bij het wassen 

is positief getest op corona.


Dus zit ze daar helemaal 

alleen  

in haar huis.


Gelukkig heeft ze net als

ik 

wel aanleg voor kluizenaar.


Maar wat ze vooral mist is 

de hondjes.



Die zijn dus even op 

raambezoek geweest.


Om dat ik een zeldzame auto-imuunziekte

heb 

is het voor mij te gevaarlijk

om er te gaan helpen.


Dat hebben we heel goed doorgepraat

aan het begin van de pandemie.


Maar het blijft heel hard.

Bovendien is er het risico op ziek worden.


Daarom ben ik wel blij met de strenge maatregels.

Ik heb wel makkelijk praten: ik hoef niet thuis te werken

en tegelijkertijd 

de kleintjes zoet houden 

schooltje te spelen.


Ik deed niet zoveel. 


Ik zocht mijn bak met shetlandwolletjes op.


En begon aan mijn vierde pinwheelsjaal.

Ik breide twee driehoekige sjaals
en 
een hele lange.

En die lange was zoek afgelopen week.

Gelukkig kom bijna nergens 
dus 
even navragen 
was geen moeite.

Toch had ik wel zin in een sjaal
met rood,
wat paars, roze en waarschijnlijk ook blauw.

Gewoon voor gezellig op de bank. 


Heerlijk! 

Er zijn weer tulpen. 

Zolang we thuis moeten blijven 
is het belangrijk dat het er gezellig is.

Hou vol. 
En blijf gezond. 





woensdag 9 december 2020

Naar het bos!

Vorige week 

lukte het me gewoon om 

8 boompjes te maken.



Dat is nog geen bos! 

Maar af en toe zie ik door de bomen
het bos niet meer.

Zat net even uit te ploffen op de bank.

Al drie ochtenden stond ik om
kwart over 5 
naast mijn bed.

Ik ging heel vroeg naar 
het tuincentrum
voor kerstboompjes.

Was er om 9 uur.

En er was geen kip! 


Dus staat inmiddels mijn kerstboompje weer.

Ook de oude mevrouw heeft 
een boompje.

Het lijkt wel of ie niet is weggeweest zeiden we.

Gisteren naar het ouderenuurtje
naar de supermarkt.

En vanmorgen voor mijn 
controles naar 
de huisarts.

Gelukkig was alles weer in orde.

Maar morgen gaat deze pensionado
eventjes 
uitslapen.

Ik zit hier heerlijk op 
mijn ateliertje.

Maar wat is het koud!

Het atelier ligt min of meer op
het noorden
en 
daar is het nu best wel bibberen.

Dus meestal is het verhuizen 
naar de eetkamertafel.

Ik breide een 
blauwe sjaal.

Net hechtte ik het laatste draadje af.
Dus die komt goed te pas. 

Even een foto maken. 


Zo gelukt! 

En nu snel weer om.

Kkkkkkkoud is het hier. 

En blauw, nou ja, ik ging ook een beetje naar paars, bruin 
en een oranje randje. 











 

dinsdag 1 december 2020

Broddelen.

Af en toe 

zijn er van die weken waarin het op vele fronten 

broddelen is.



 Het begon met deze sok.

Sinds het voorjaar lag de boord klaar om verder afgebreid te worden.

Een inbreiwerkje.

Het boek zei: draden gewoon laten meelopen,

niet inbreien.

Nou dat werd helemaal niks.


Het werd een potje achteruit breien.

Het is niks voor mij! 

Ik verzin wel een leuk ander paar sokken.

Vorige week zat er ook al geen blogje in.

Na en stevige update 

zei de laptop: ja, dûh, doe het lekker zelf.

Dus een uur proberen.

Maar hij was niet van plan mee te werken.

"Kom maar", zei de computerboer.

Een paar weekjes geleden was er ik nog voor

printerinkt.

En was die hele grote winkel nog open.

Nu hadden ze het teruggebracht tot een ruimte van 1 bij 3 meter

voor de toonbank.

Er paste precies 1 persoon in.

Terwijl het er altijd vol staat met mensen,

nou ja, voornamelijk mannen die

eindeloze discussies houden over het juiste stekkertje! 

Gelukkig snapten ze war het probleem was.

Een tjoep, tjoep, tjoep de boel stond weer recht.

Iech! 

Ik deed niet zoveel handwerkerigs:

Mijn ateliertje was toe aan een 

grondige schoonmaakbeurt.


En kijk eens: Keesje is er weer.

Voorlopig wel hoog en droog in de kast.

Want Puck kan hem wel opeten

zo lief vindt hij hem.


Deze dames zagen ook weer eens wat daglicht.

En er kwamen zeggen en schrijven 

3 nieuwe boompjes bij.

Dat is nog geen bos! 

Dus: aan de slag. 

 




dinsdag 17 november 2020

Het zit...

 


op de bank en het breit! 

Wat een rommelige week was het.

Eigenlijk weet ik niet goed wat ik allemaal 
gedan heb.

In ieder geval wel heerlijk breien bij de tv.


Zo te zien heeft Puck het niet van een vreemde! 

Iedere ochtend gaat hij vol verwachting
op het bankje
achterin de tuin zitten.

Wachten op koffie.

Of in zijn geval: een koekje,

Maar Puck, het is toch veel te koud! 

Eens even door mijn foto's scrollen 
om terug te halen 
wat ik nog meer deed.


Ik begon in een nieuwe journal.

Dit keer wel met een mooi geborduurde kaft.

Vorig jaar was ik niet zo rijk dat er 
wat klaar lag.

Ik ben nu alweer een nieuw portretje gestart.

Natuurlijk zou ik er veel meer aan moeten doen.


Maar ja, momenteel zit ik op de bank
en brei.

Bladjes voor mijn vrolijke gehaakte dekentje. 


Zo iets wil ik.

En dat komt ook wel.

Het lastige is dat ik veel dingen leuk vind.
En dat er altijd veel werk onderweg is. 

Meestal komt het af! 









  
 



dinsdag 10 november 2020

Naar het bos.

 


De boompjes groeien alweer uit tot een heel bos! 



Dit weekend kwamen er weer 

4 boompjes bij.



Er kwam ook een deftig dametje op bezoek.

Hazel.

Een beetje tutten met draadjes en lapjes
is lekker ontspannend.


Ha, die draait op z'n kop.

En met dat nieuwe dashboard weet ik niet 
hoe ik die foto er weer afkrijg...


Kijk, recht draaien lukt dan weer wel.

Gelukkig namen de andere dames het 
nog al kalmpjes op.


En mocht Hazel aansluiten bij het groepje.


De dame moest even wennen.

Maar nu staan ze gezellig met z'n viertjes op de kast
mooi te zijn.

Zo'n middagje spelen met draadjes 
had ik overigens wel hard nodig.

De Nederlandse overheid weet mensen ook 
vakkundig het bos in te sturen.

Zoals je weet had ik bij het CIZ een aanvraag
gedaan voor 
langdurige zorg 
voor mijn moeder.

En dat moest ik toch afzeggen.

Gaat niet door.

Om geld.

Het is ook zo'n rare regeling.

Nu wordt de wijkzorg betaald door
de zorgverzekeraar.

De huishoudelijke hulp loopt 
via de Gemeente, 
via de WMO.

Maar eenmaal op de wachtlijst
en dus nog thuiswonend
wordt deze zorg ineens
overbruggingszorg.

En valt dan onder de WLZ.

Dat is de eerste 3 maanden een heel 
betaalbaar bedrag.

Maar wordt na 3 maanden op de wachtlijst
het volle bedrag dat ook betaald moet worden
als de opname
in een verpleeghuis een feit is.

Dan vind ik het heel terecht.
Dat het grootste deel van het inkomen gaat 
naar die zorg.

Maar nu kom ik elke maand voor
dubbele kosten te staan.

Gezien mijn moeders hoge leeftijd (103)
en de lange wachttijd
voor een plek in een verpleegtehuis
(hier meer dan 12 tot 24 maanden)
is het gewoon niet 
rëeel
om dan op een wachtlijst te gaan staan. 

Dus modder ik maar wat door.

Echt, Nederland op z'n smalst.

O ja, en ik moet ook nog weer achter andere 
huishoudelijke hulp en wijkzorg aan
als ik haar op een wachtlijst plaats...

Het voelt dus gewoon als het bos in gestuurd.

Dit verhaaltje heb ik nu zo vaak gehouden
dat ik het 
uit mijn hoofd kan.

En iedereen staat verbaasd.

Ik wist dit ook niet hoor.
Toen ik begon.
Anders was ik er niet eens aan begonnen.

Nee, eerst dat hele traject en dan pas
eerlijk over de kosten. 

En dat allemaal op:
 
De dag van de mantelzorg.

Ik geloof dat ik mezelf maar eens ga belonen.
Want van de rest moet ik het niet hebben.




















dinsdag 3 november 2020

Een boompje planten.

 Natuurlijk werk ik niet altijd chaotisch.

Uit een hele grote bak met 

allemaal verkreukelde lapjes.



Afgelopen weekend ging ik serieus aan de slag met 

nette stapeltjes maken.


Dat werkt toch wel zo prettig.



Zo'n boompje kan precies bij en kopje thee.

Na een kwartiertje is het wel af.

Zodat ik de hele verdere dag met een

krul in mijn neus 

kan lopen! 


Zo! dat is tenminste af.


Veel werk komt gewoon niet af.


Al dat mantelzorgen en eventueel

beslissingen nemen 

om mijn moeder

in de langdurige zorg te plaatsen 

kosten veel energie.

En het is ook een verdrietig proces.

Zoiets wil je niet voor je moeder.


Maar ik voel me ook met de rug tegen de muur staan. 

Bovendien: mijn moeder is nu

103,

Hoe lang zal ze nu nog leven? 


Maar ja, dat zeiden we verleden jaar ook al.


Door de coronamaatregels is het extra lastig.

Alles gaat via de telefoon.

En die huizen zijn gevaarlijk.

Wil ik mijn moeder nog wel naar de beren in het bos sturen,

denk ik dan. 

Pfft.

Even in mijn foto's neuzen.

Was er verder nog wat leuks?



O ja, het haakwerk! 

Tellen, tellen, tellen.

Bovendien ben ik veel te ongeduldig om 

die beschrijvingen te lezen.

Grr, het lijken de wiskundesommen 

uit mijn middelbare schooltijd wel.

Toch een echte chaoot hoor! 


Ik zie mezelf in staat om het popje met

2 verschillende beentjes af te leveren.

Maar het moet gezegd al dat tellen leidt wel lekker af.



Puckje was echt toe aan een nieuwe mand.


Tjonge jonge wat een eigenheimer is dat! 

Wilde hij er niet in.

Zijn lievelingsknuffel durfde wel.

En allerlei koekjes ook.

Maar hij was niet over te halen.

De mand zit nu in een dekbedhoesje.

En het slaapt heerlijk.

Volgens Lizzy.

Die vond dat Puck haar oude bedje wel kon gebruiken! 


Neem een hond! 

Dan ben je altijd bezig. 





dinsdag 27 oktober 2020

Een boompje opzetten.

Je zou bij de titel bijna denken aan de 

kerstboom opzetten.


Als ik de krant mag geloven 

zijn er al mensen die dat doen! 


Nou, dan heb ik liever een houdbaarder boompje.


Je kunt je afvragen 

"Anny, wat ben je aan het doen?

Er ligt toch nog genoeg om af te maken?"


Oh, zeker.


Maar dat is allemaal zo ingewikkeld.

En dit kan ik doen in een 

kwartiertje! 


Want je weet: zoveel tijd heb ik nou ook weer niet.

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan,

af en toe 

een steekje: ik kan het erg missen.


Eigenlijk dacht ik er ook over om mijn 

naam te veranderen

in 

Mevrouw Chaos.


Nou geeft Mevrouw Rafel al aan dat

niet alles vlekkeloos 

verloopt.


Maar ik lees ook blogjes van andere quilters

en 

die zijn altijd zo georganiseerd! 


Voor ieder blokje liggen dan

keurig

gesneden en opgetekende lapjes klaar.


Mevrouw Rafel rommelt wat door

een reusachtige bak 

een diept daar een paar gekreukelde lapjes op

die wel aardig bij elkaar passen.



Verder ben ik begonnen met een poezebeest te haken.

Ik heb nog nooit zoiets gedaan.

Wel kleine dingetjes als cupcakes
en paddestoelen.

En dat is tellen geblazen.

Niks voor Mevrouw Chaos dus.
Een mooi leermoment.

Ik haak zo graag.
Het ligt altijd klaar en al zijn het maar een paar steekjes,
het is heerlijk ontspannend.

Maar zo'n poes kun je toch niet 
2 verschillende armen geven


Ik kocht dit boek.

Zo leuk.
Vol beestjes.
Dus  voorlopig kan ik vooruit! 

Zo, en nu weer op naar een
vergadering
op internet.

Zooooooooom! 





 


 

dinsdag 13 oktober 2020

Broddelen.

 Af en toe vliegt de tijd om.

Ik weet het wel!

Het is al 2 weken geleden dat ik blogde.

Wat  deed ik met de tijd? 



Nou, een beetje haken.



De wollen gehaakte deken die ik op de bank
gebruik 
wil ik iets groter.


Een beetje breien.
Ik heb de sjaal al in het rood en groen.
En nu wilde ik ook graag een blauwe,
want ze zijn zo lekker in het dragen.

Allemaal werkjes die makkelijk op te pakken zijn.

Doordat het aantal covid-19 besmettingen weer
oplopen
is er minder zorg voor de oude mevrouw.

De huishoudelijke zorg is er helemaal niet.

Maar ik moet zeggen dat de 
wijkverpleging 
echt haar best doet.

Altijd bescherming.
Altijd goed navragen.

Daar voel ik me wel veilig bij.

Want zelf ben ik nog erg voorzichtig.

Ik blijf risicogroep.

Door mijn sluimerende auto-immuunziekte
heb ik al een op de drempel van de IC
gestaan.
Ik hoef niet! 

Blijft over dat het wel een heel gedoe is.

Zo was ik al om 7 uur vanochtend
paraat 
in de supermarkt.

Voor een avondmens als ik
een hele prestatie! 

En...ze waren helemaal niet goed aangevuld.

Geen bloemkool, geen spercieboontjes.
Bijna geen andere groenten.


Oh, nee he! 
Er wordt toch niet weer gehamsterd?

Ik herinner me maart nog maar al te goed.
Als onschuldig wezen kwam ik
in een bijna lege supermarkt.

Het kan me nog verbazen.

Ja, ik eet heel traditioneel:
hollandse pot.

De oude mevrouw is niet zo avontuurlijk.

Maar er was gewoon een fout in de levering.

O ja, ik ben ook nog diabeet.

Dankzij de behandeling van die eerder genoemde
auto-immuunziekte.

Gelukkig ben ik ook voedingsdeskundige.

Ja, een slimme meid is op haar toekomst voorbereid! 

Dat was toch altijd de slogan.

Nou. Dat zit wel goed hoor.

Bijna 3 jaar geleden startte ik met een
koolhydraatarm dieet.

En je hoort mij echt niet zeggen dat dat voor
iedereen zaligmakend is.

Het past niet iedereen.
Maar mij past het wel! 
En het heeft me veel goeds gebracht.

Ik pakte alleen de voedingsadviezen.

Want de beweging
"Keer diabetes om"

is ook voor bewegen en voldoende ontspanning en slaap.

En dat was voor mij echt wel in orde.

Een aantal zorgverzekeraars vergoeden het traject.
Maar lang niet allemaal.

Het programma richt zich op mensen met 
diabetes type 2.

Oh, een dikkertje dus, zulk je denken.

En het is waar: 85% van de mensen met type 2diabetes is te zwaar.

Maar obesitas is echt een ziekte.
We weten nu dat vet ook een orgaan is.
Dat het hormonen maakt en invloed heeft op hersenprocessen
die verzadiging beinvloeden.

Nou ben ik maar petite! 

Ik draag maat 36.

Niet iedereen met type 2 diabetes is stevig.

Hoe kom ik ook weer op dit verhaal:
de groenten in de supermarkt.

Ja, die portie is bij koolhydraatarm eten groot.
300 tot 400 gram
Dus wil ik veel varieren.

Gelukkig is er nog diepvries.
Net zo gezond.
Vaak goedkoper en makkelijker.

Tot zover het voedingspraatje.


Om lekker te slapen heb ik trouwens wel een 
gezellig boek nodig.

Ik las van Josephine Rombouts 

De weg naar Cliffrock Castle.

Een echte aanrader, net als haar twee eerdere boeken.

Dit boek verteld de weg naar dat kasteel.

Hoe kom je als huishoudster terecht op een 
kasteel op een dunbevolkt schiereiland
aan de Schotse westkust terecht. 









zondag 27 september 2020

Zit!

 Blijf nou zittuuuuuh! 

Dat klinkt alsof ik de opvoeding 

van de hondjes

aan het bijpunten ben.


In werkelijkheid had ik het tegen mezelf!

Met het heerlijke weer aan het begin van de week
wist ik niet hoe snel ik een 
kop thee 
moest zetten en zalig onder mijn boom op
het bankje moest gaan zitten
als mijn klusjes 
voor die dag erop zaten! 

Maar ik kan niet zitten! 

Altijd is er wel iets te ruimen in de tuin.


Of mijn handen zoeken een werkje om te doen.

Zo buiten kwam mijn theemuts 
ook weer goed van pas.

Zo'n jaar of acht, negen geleden 
breide ik er 
heel wat.
Iedereen wilde er wel eentje.

En wat deden ze als ze hem kregen?

Ze zetten hem allemaal op hun hoofd!


Ik haakte en breide buiten kleine
bloemetjes en blaadjes
voor het "vrolijke dekentje".

De bedoeling is dat daar van alles 
en nog wat 
in komt.

Ooit vertelde ik al over de oude dame 
die ik eens tegen kwam 
op het dorp.

In een rolstoel.
Met een dekentje van allerlei lapjes
en proefjes die ze in haar leven had gemaakt.

Zo leuk!
Je zult maar weg kunnen kruipen in zo'n dekentje.

Ik heb er geen foto van.
Het was ruim voor de tijd dat ik met mijn telefoon
een foto kon maken.

Maar ja, ik heb nauwelijks meer proefjes liggen.


Ik heb geen proefjes meer! 

Maar het moet wel een beetje over de top worden.
Dus mag ik helemaal los.

Ik zie het wel.

Heel wat anders:

Puck is weer beter.
Maar nu moest Lizzy naar de dierenarts

Blaasontsteking.

De dierenarts dacht aan nierstenen.

Dus ze is er nog niet vanaf.

Trouwens: ik moet dan altijd urine opvangen
van Liz.

Dat lukt maar zelden.
Weet ik uit ervaring.

Bovendien is het nogal lachwekkend.
Sta je daar op het gras bij de sloot
(misschien ken je het wel:
de dierenarts zit in dezelfde boerderij
als de oude Quilthoeve.) 

Moet je een bekkentje onder de 
plassende hond schuiven.

O,ooo! 


En verder haakte ik maar door.
De pastel regenboogdeken is bijna af.
Op de draadjes na dan.

Ik merkte dat de oude mevrouw hem erg
leuk vond.
Maar ze wist nog niet of ze de deken echt wilde.
Het moest wel in huis passen! 
We zullen zien.

Pas goed op jezelf! 
Het Covid-19 virus is nog niet weg.

Stay safe!