Een boompje planten.

 Natuurlijk werk ik niet altijd chaotisch.

Uit een hele grote bak met 

allemaal verkreukelde lapjes.

Afgelopen weekend ging ik serieus aan de slag met 

nette stapeltjes maken.

Dat werkt toch wel zo prettig.

Zo'n boompje kan precies bij en kopje thee.

Na een kwartiertje is het wel af.

Zodat ik de hele verdere dag met een

krul in mijn neus 

kan lopen! 

Zo! dat is tenminste af.

Veel werk komt gewoon niet af.

Al dat mantelzorgen en eventueel

beslissingen nemen 

om mijn moeder

in de langdurige zorg te plaatsen 

kosten veel energie.

En het is ook een verdrietig proces.

Zoiets wil je niet voor je moeder.

Maar ik voel me ook met de rug tegen de muur staan. 

Bovendien: mijn moeder is nu

103,

Hoe lang zal ze nu nog leven? 

Maar ja, dat zeiden we verleden jaar ook al.

Door de coronamaatregels is het extra lastig.

Alles gaat via de telefoon.

En die huizen zijn gevaarlijk.

Wil ik mijn moeder nog wel naar de beren in het bos sturen,

denk ik dan. 

Pfft.

Even in mijn foto's neuzen.

Was er verder nog wat leuks?

O ja, het haakwerk! 

Tellen, tellen, tellen.

Bovendien ben ik veel te ongeduldig om 

die beschrijvingen te lezen.

Grr, het lijken de wiskundesommen 

uit mijn middelbare schooltijd wel.

Toch een echte chaoot hoor! 

Ik zie mezelf in staat om het popje met

2 verschillende beentjes af te leveren.

Maar het moet gezegd al dat tellen leidt wel lekker af.

Puckje was echt toe aan een nieuwe mand.

Tjonge jonge wat een eigenheimer is dat! 

Wilde hij er niet in.

Zijn lievelingsknuffel durfde wel.

En allerlei koekjes ook.

Maar hij was niet over te halen.

De mand zit nu in een dekbedhoesje.

En het slaapt heerlijk.

Volgens Lizzy.

Die vond dat Puck haar oude bedje wel kon gebruiken! 

Neem een hond! 

Dan ben je altijd bezig.