Gluren bij de buren.

Wat is er nu heerlijker dan lekker binnen kijken

bij anderen? 

Al die woonprogramma’s en leuke woonbladen,

ik kan er niet genoeg van krijgen.

Zo kwam ik in een Engels blad 

een tuinschuurtje tegen.

In de tijd dat ik nog een moestuintje had bij omi 

had ik ook zo ‘n leuk schuurtje.

Tja, waar laat ik zo’n plaatje.

Soms in mijn dagboek.

Maar het gaat ook wel zwerven.

Nu kreeg het een plaatsje in een collage.

Alleen:

hij wilde een man-cave.

Zoals ik ooit plannen had voor een sjaal.

Van twee bollen Whirl.

Een jaar lang lag het werk in een hoekje van mijn atelier.

Het moest de Read between the lines sjaal worden.

Door kleine Puck kwam het er niet van.

Twee van die reusachtige bollen neem 

je ook niet zomaar mee voor een werkje.

En nu is het verlangen over.

Ik heb het kleine stukje uitgehaald.

Ik vond het lastig breien.

Telkens recht averecht wisselen werd gewoon niet mooi.

De kleuren vielen tegen.

Nee! 

Dan maar niet verder gedwaald.

Mijn haakdeken voor op de bank gaat voorspoediger.

Al meer dan 170 blokjes.

De foto is niet zo best.

Het weer is er niet naar.

En natuurlijk was er een hond die er eerst 

prinsheerlijk op ging liggen. 

Landgoed.

De laatste week hop ik 

al lezend 

van het ene Schotse landgoed naar het andere.

Voor iedereen met een grote liefde voor 

Engeland en Schotland 

een echte upstairs downstairs.

Toevallig stond er vanmorgen een stukje in

“Trouw”.

Het boek heeft eigenlijk tot nu toe weinig 

aandacht gekregen in de pers.

Geen recensies tot nu toe.

Het boek vertelt het verhaal van een 

Nederlandse die huishoudster wordt op een Schots kasteel.

Heerlijke verhalen komen er voorbij.

Nederlanders hebben weinig aanleg voor onderdanigheid

en zijn daarnaast 

nogal direct.

Dus in dat opzicht is het al een hele klus.

Maar ook het werk zelf is haar vreemd.

Een leuke anekdote is die van de berensjaaltjes.

De wollen kleding is natuurlijk een grage prooi voor motten.

Op een dag komt de vertelster een lade onder een bed

tegen met daarin allemaal kleurige “berensjaaltjes”.

Oh, denkt ze die zoon heeft al de sjaaltjes 

die zijn zusjes maakten voor zijn beer bewaard.

Pas als er een jachtpartij is komt ze erachter dat de 

sjaaltjes 

om de sokken worden gedragen...

Kortom er gaat een wereld open

die je misschien wel vermoedde 

maar toch niet echt kende.

Dat andere landgoed is ook in Schotland.

Het 5e deel van de Zeven Zussen 

speelt zich gedeeltelijk af in Schotland.

Aan een beschrijving waag ik me niet 

zij

kan dat veel beter.

Tuurlijk zelf gebreid!

In het kader van 

het jaar van het papier

een nieuwe collage.

Tuurlijk zelf gebreid! 

Tuurlijk! 

Deze laatste met het beestje is van restjes.

Daar moet ik altijd iets van maken.

Toevallig vond ik deze bij het opruimen.

Ook toevallig:

het thema zelfgebreid past ook heel goed

bij mijn nieuwste breiproject.

Een proefje.

Het inloophuis voor kankerpatiënten

gaat eerdaags borstprothesen breien.

Veel breisters kennen het project van de 

Knited knockers

miesschien wel.

De hype is eigenlijk wel een beetje over.

Ik sta er een beetje dubbel in.

Op zich ben ik erg tevreden met mijn

siliconenprotheses.

Maar een gewone leuke BH 

is best wel te koop.

Maar dikwijls ook heel duur.

Nog nooit was ik zo jaloers als toen een vriendin na een dagje strand

even langskwam voor thee en een kletsje.

Onder haar zomerjurk piepte een maïsgeel bandje uit!

O!!!!!!

Dat wilde ik ook wel.

Voorlopig is het nog even oefenen.

Turquoise wordt het vast niet,

Maar

Schots

en scheef.

O, daar ging mijn vorige blogje al over. 

Nu zit er nogal wat Schots in.

Niks scheef. 

Want het gaat over boekbinden.

En dat is een heel precies werkje.

In de nieuwste Flow staat een artikel 

over de Schotse boekbindster

Rachel Hazell.

Ik volgde haar al een tijdje.

Na een vorig artikel over haar in de Flow.

Nu heeft ze haar workshops 

verwerkt in een boek.

Leuke haalbare projecten.

Goed te doen voor beginnende boekbindsters.

In de Flow staat hoe je een boekje maakt van 

1 vel papier.

Zelf maak ik die al jaren.

Kaftje erom.

Het is erg leuk om daarvoor verpakkingsmateriaal 

te gebruiken.

Hier nam ik een verpakking van chocolade.

Beetje eigenwijs.

Vandaag begin ik met een gouwe ouwe.

Al 20 jaar oud.

Toevallig hangt hij op mijn atelier.

Deze week kreeg ik de vraag of ik mijn Jan Mullen quilts 

wilde uitlenen als inspiratiebron voor een les.

Nu liggen de meeste quilts in een kast.

Achter de losse airco, met daarvoor nog weer stapels troep.

Dus alles wat ik kon laten zien was dit.

Idiosyncratic heet de serie.

Het woordenboek vertaalt het als op geheel eigen wijze.

Ik zie het als lekker eigenwijs.

Sommige quiltsters krijgen bij het zien van zoveel

niet op elkaar 

passende puntjes spontaan rode vlekken in de nek.

Ik weet het.

Ooit kwam er op een cursuspresentatie 

ook de vraag of ik wel goed bij mijn hoofd was.

Maar ach, wat was het een bevrijding.

Toen, alweer 20 jaar terug.

Ik ben gewoon niet braaf genoeg voor de puntjes op elkaar.

Zo ‘n grote quilt?

Nee, dat is geweest.

Misschien komt het er nog weleens van maar nu niet.

Daar is mijn leven veel te chaotisch voor op dit moment.

Even wat plakken en knippen past wel.

De tekst is niet zo goed leesbaar.

Er zit weer muziek in haar leven.

Dat is echt zo.

Dankzij mijn ukelele.

Jaren dwarsfluit gespeeld.

Maar mijn armen en vingers vonden dat helemaal niet leuk meer.

Draadjes.

Met al dat plakken en knippen

van de laatste tijd 

lijkt het alsof er geen plaats meer is voor 

werken met draadjes.

Maar dat lijkt maar zo.

Op tafel staat een grote mand met allerlei 

kleine brei- en borduurwerkjes.

Allemaal halffabrikaten,

zoals ik dat noem.

Allemaal werkjes die ergens in verwerkt gaan worden.

Er staat een borduurwerkje op poten voor 

op een boek.

Puckje showt heel graag de nieuwe deken voor op de bank.

Maar hier zie je dat toch even iets beter! 

Er moeten nog heel veel blokjes

maar ik kan er al een heel klein beetje onderzitten.

Keep the dream alive.

Gelukkig was er vandaag 

weekmarkt.

Nu weet ik weer precies welke dag het is.

Al die feestdagen.

Af en toe is het even nadenken

welke dag het ook weer was.

Een gewone dag.

En je weet:

er gaat niets boven een gewone dag.

De kerstboom mag nog even blijven.

Zo gezellig wakker worden als het 

‘s morgens donker is!

Ik probeer het te rekken tot 

Driekoningen.

Vroeger thuis wist mijn moeder niet 

hoe snel

ze de kerstspullen uit huis moest werken.

Op 27 december werd alles de deur uitgewerkt.

Tja, en dan krijg je dat.

Nee, die boom blijft lekker staan.

Inmiddels in een nieuwjaar.

Gelukkig Nieuwjaar!

Deze collage moest ik vandaag nog even op de foto zetten.

Reach for the stars.

Dat klinkt naar heel veel goede voornemens.

Maar die had ik al eind november toen we ons papiergroepje maakten.

Ik wil heel graag vakercollages maken.

Een eigen stijl erin ontwikkelen.

Morgen eerst Lizzy’s verjaardag vieren.

Het wordt al een deftige oude dame.

Alweer 9 jaar.

Wat gaat het snel.