Volgens mij bestaat dat woord niet eens:
wantjesweer.
En het is ook twijfelachtig of het wel
weer is voor wanten.
Vanmorgen op de radio hoorde ik dat dit jaar
het allerwarmste was sinds de metingen in 1901.
Vooral 's morgens vroeg heb ik toch wel een paar nodig
als ik de hondjes uitlaat.
Over hondjes gesproken:
"waar is Keesje?"
Hij hoort hier op het atelier te zitten maar hij heeft
een gekke gewoonte:
in de kast met mijn schoenen kruipen
en dan
op de schoenen gaan kluiven.
Even kijken.
Ja hoor, zo, onder de arm en mee naar het atelier.
O ja, we hadden het over wanten.
Mijn oude paar, helemaal rechts is versleten.
En gestopt.
Ik kan er geen afscheid van nemen.
Terwijl er toch een nieuw paar klaar ligt.
En ik een nieuw paar aan het breien ben.
Tja, breien?
Het schiet nog niet erg op.
Al eerder vertelde ik dat ik het verschil in kleur
nauwelijks kan zien door het donkere weer.
Dus dat werk wacht op betere tijden.
Wel leuk: de steken voor de duim zet ik op een
veiligheidsspeld.
Dat werkt prettiger dan op een draad.
En handiger dan een naar verhouding
grote stekenhouder.
Verder breide ik nog een proefje om de volgende
want met een spie voor de duim te breien.
Dat moet je maar geloven, want er is geen foto van.
Verder gebeurde er niet zoveel.
Rond Kerstmis lees ik graag iets in de sfeer van Kerst.
Dit boek van Jenny Colgan was heel leuk.
Het is een vervolg op een eerder boek
over de boekhandel waar Carmen werkt.
Het speelt zich af in een koud Edinburgh.
Een stad die ik wel heel mooi maar ook altijd al
heel somber vind.
Maar goed.
Het was weer ouderwets genieten.
Een beetje onrealistisch.
Maar het stoorde niet.
Kom ik ga eens winkelen.
Kijken of ik nog wat wantjeswol op de
kop kan tikken met wat lichtere kleuren.
Een mooie en veilige jaarwisseling!
Pas goed op jezelf en de hondjes,
die niet bang zijn zeggen nog:
"pas op de dieren!"
