Zo heerlijk rustig!

Ja, ja! 

Iedereen denkt nu vast en zeker dat Rafeltje

een stapel werk heeft om te laten zien.

Na een internetvrije week.

Maar dat valt lelijk tegen hoor. 

In ieder geval ontwikkelde ik in deze routervrije week 

wel een slechte gewoonte: 

Altijd lag mijn mobiele telefoon naast me.

Mijn vaste telefoon

waarmee ik de oude Mevrouw kan bereiken deed het 

ook niet.

Dat ding was het enige contact met de buitenwereld.

Zij kan mij met een mobieltje niet horen omdat 

haar telefoon luidsprekend is.

Dus rende ik vele keren heen en weer tussen beide huizen.

Nu is het om het hoekje en maar 300 stappen.

Maar het telt wel aan.

Bovendien kwam ik op het lumineuze idee

om over te gaan op Windows 10.

Pfffftt.

Alles doet het weer.

Veel verschil is er niet maar het voelt 

toch als 

"Hansje in Bessenland".

 Lekker breien.

Dat is wat ik deed.

's Avonds met een kopje thee op de bank. 

Door het toverbollengaren met alle restjes wordt het 

een leuk patroon vind ik.

Soms zou ik wel even willen sjoemelen.

Maar dat doen er al genoeg in deze wereld.

Dus brei ik rustig door aan mijn hele speciale ontwerp. 

Hoi!Eindelijk tijd om even al jullie blogjes bij te lezen.

Ik kom eraan! 

Af.

AF! 

Nee, ik ben geen stoute hondjes aan het trainen.

Hoewel Liz altijd wel een lesje in gehoorzaamheid kan gebruiken.

Oef, wat een kattenkop is het toch.

Ik hoor het Carla, de fokster nog zeggen:

"Wat ben ik bij dat ze bij jou gaat wonen! 

Van een ander had ik haar vanavond alweer teruggehad!"

Maar dat doen we niet.

Al moet ik wel regelmatig de puntjes op de i zetten 

bij de kleine boef.

Nee, de geboortelap is 

e-i-d-e-l-ij-k af.

Na lang nadenken heb ik er toch geen gekleurde rand meer 

omgezet. 

Het werd wel heel erg druk.

En... hij gaat lekker weer de kast in want ik heb er geen 

bestemming voor. 

En ook af: de Scheepjes CAL 2015 sjaal.

Na eerst miljoenen  eh, honderd en nog wat draadjes te hebben 

afgehecht was het omhaken nog maar een klein werkje.

Wie weet wat ik de komende week nog af kan maken! 

Mevrouw Rafel zit een week zonder internet. 

Jullie moeten me dus even missen.

De provider kan de boel telkens niet perfect op de rails krijgen. 

Dat wordt wel cold turkey afkicken.

Gelukkig heb ik mijn telefoon nog.

Het blogger app'je heb ik al geinstalleerd.

Maar of dat allemaal zo makkelijk gaat? 

Ik moest denken aan de verhalen van Toon Tellegen

over de eekhoorn. 

De eekhoorn heeft het even helemaal gehad en besluit 

rust te nemen.

Hij is er even niet.

Echt niet! 

Dus Rafeltje is er even niet.

Ze is er wel, maar ze is er niet.

Echt niet!

Van het Quiltersgilde leende ik dit leuke boekje

 van Sue Spargo. 

Dat is erg handig hoor, als je lid bent van het Gilde.

Ik doe het weleens als ik twijfel of een boek de moeite waard is

om aan te schaffen.

In dit geval denk ik van niet.

Maar ik ga wel even spelen met de ideetjes. 

See you! 

Een vrije dag.

Vrijdag is mijn vaste vrije dag.

Geen gedoe in de huishouding, geen mantelzorgtaakjes.

Alleen koken bij de oude Mevrouw 

Maar ja, dat kan net zo makkelijk als je zelf wilt.

Vanmorgen ging ik weer eens aan de slag met lapjes.

Ooit hadden we als quiltgroep een plan om een quilt

van oude stofjes te maken.

Daar kwam weinig van terecht.

Eert moesten er stofjes gespaard worden.

En tegen de tijd dat ik een lekker stapeltje had

was de groep ter ziele.

Er zitten allerlei schatten in het mangelbakje.

Door de tijd maakte ik zelf "oude lapjes".

Want ik had niet zo heel veel. 

En nu ik veel wil afmaken is het wel leuk om 

daar even mee aan de slag te gaan.

Tekenen lukte vandaag niet zo goed.

Die rare zeldzame auto-immuunziekte maakt dat ik ook

 reuma erbij ontwikkel en vandaag waren mijn handen

niet goed genoeg om intensief te werken.

Ik denk dat ik ook vaker met de naaimachine ga werken.

En je weet: Mevrouw Rafel en de naaimachine zijn geen dikke vriendjes! 

"Het draaiorgel"

heette de machine bij ons thuis. 

En ook bij mij.

Mijn moeder had voor de oorlog natuurlijk een handnaaimachine.

En zij maakte veel kleding zelf en er was 

altijd wel verstelwerk met drie jongere broers. 

Mijn opa die de hele dag hard op het land gewerkt had

plachtte dan op te merken: 

"He, moet dat dat draaiorgel op tafel?"

Want die machine rammelde en ratelde dat het een aard had. 

Ik ben eigenlijk wel benieuwd of jouw naaimachine 

 ook een eigen naam heeft!  

Vorige week pakte ik het tekenen wel op.

Dit werkje is nog onderweg.

Want  van een vrije dag blijft echt niet zoveel tijd over 

om even op mijn ateliertje te spelen. 

De tuin vraagt ook tijd.

Mijn moestuin bij de oude mevrouw heb ik langzaam 

laten volgroeien  met bloemen.

De tijd ontbreekt me om echt goed voor alles te zorgen.

Maar ik had wel aardbeien in een pot.

En de uitlopers legde ik af en pootte ik 

vorige week vrijdag in potten voor volgend jaar.

Er waren zoveel plantjes dat ik er zelfs nog een paar kon weggeven!

  

Wentelteefjes.

Het is jaren geleden dat ik wentelteefjes maakte.

Het is echt eetbare troost.

Na een hele natte wandeling met de hondjes

kon ik wel wat warms gebruiken. 

Gelukkig lag er nog een restje wit casinobrood.

Van de sandwiches van dit weekend.

Dus snel een mengseltje gemaakt om het brood in te weken.

Meestal ga ik uit van

1 ei

1 volle lepel witte basterdsuiker 

2en halve dl melk

en wat kaneel of citroenrasp

om 4 boterhammen te weken. 

Meestal is dat voldoende.

Het ligt ook een beetje aan het brood.

Als dat erg droog is heb je wat meer melkmengsel nodig.

Ik snij de boterhammen altijd 2 keer diagonaal door.

Van die nattige grote lappen krijg ik nooit mooi uit de pan.

Wel laat ik de korstjes zitten.

  

Het bakken gaat supersnel in een hete koekenpan met boter.

Jammie! 

Net zo lekker als de wentelteefjes van Oma Lange.

Oma Lange was onze overbuurvrouw toen 

ik als klein meisje bij mijn grootouders inwoonde.

Geen "echte" oma dus.

Dat vond ik altijd wel een beetje eng.

Want er woonde ook nog een overoma.

En die droeg nog klederdracht met een muts.

O!

Wat was ik bang van die oude oma die in een hoekje

van de kamer zat. 

Maar de roep van de wentelteeftjes was toch sterker. 

Als de wentelteefjes op zijn en de rommel weer 

is opgeruimd komt ineens de zon

weer te voorschijn.

Even een paar naaldjes aan de restjessjaal. 

Al die kleurtjes

en al die kleurwisselingen maken het lekker spannend. 

Nazomeren.

Met dit mooie nazomerweer komt er maar weinig werk 

uit m'n handen. 

Ooit maakte ik bij dat nazomeren een 

passende journal.

Rafeltje wordt altijd zo weemoedig 

van het einde van de zomer. 

Iedereen pakt na de vakantie de de draad weer op.

Nieuwe cursussen starten.

Dus ging ik afgelopen zaterdag eerst naar de 

cursuspresentatie van de Quilthoeve.

Het goot!

Heb zeker tien minuten in de auto zitten wachten 

tot het wat droger werd! 

Binnen was het gezellig druk.

Ik was helemaal weg van dit geborduurde kussen.

Nee, ik ga niet meeborduren.

Er ligt nog veel te veel om af te maken. 

Na de Quilthoeve op weg naar de Pluktuin.

Hier op een oude foto van vorig jaar.

Oef, de nieuwe foto's zitten nog in mijn 

telefoon! 

Maar goed. daar waren verschillende bedrijven die zichzelf

presenteerden.

Een daarvan was Jipps.

Daar hebben ze de leukste kinderstoffen.

(Kijk eens wat een lieve varkentjes!) 

De blauwe stof past heel goed als rand om mijn

geboortelap. 

Ook verkoopt Jipps van die leuke 

panels om knuffels van Melly&Me 

te maken. 

Maar de dag was nog niet om! 

Afgelopen zaterdag was het ook nog 

Podium Westland.

Onze plaatselijke uitmarkt.

En het werd droog! 

Je snapt dat ik na zo'n volle dag eventjes moest bijkomen.

Gelukkig kan Rafeltje tegenwoordig 

toveren! 

Maar wel op beperkte schaal hoor.

Met alle restjes shetlandwol 

brei ik een smalle dubbele sjaal. 

Bij zo'n toverbol is echt iedere toer weer een verrassing. 

Voor het patroontje

(dat niet te ingewikkeld mocht zijn)

zocht ik inspiratie bij Kaffe Fasett. 

Nee, plannen zijn er genoeg.

De tafel ligt weer vol in mijn atelier.

Nu nog echt leren toveren. 

Het regent, het regent!

Oef wat een nattigheid.

Gelukkig is het binnen heel gezellig.

Alles ligt klaar om lekker aan de slag te gaan.

Maar eerst wil ik mijn geboortelap even laten zien.

In ieder geval is het daar droog en is het nog 

volop zomer met gezellige bloemetjes. 

De zon schijnt nog volop.

En kipje laat zich lekker warm stoven.

Ieniemienie jojobloemetjes.

Lieve hartjes.

Alle randjes zijn geborduurd.

De rand kan erom! 

Maar nu komt het probleem:

De groene stipstof is zoek.

Mijn bedoeling was om er een grasgroene rand

om te zetten.

Maar ja, die stof is zoek.

Terwijl ik zeker weet dat ik ze er speciaal voor heb weggelegd.

Inmiddels is de lap (op de foto op een andere quilt gespeld) 

al 2 weken klaar.

En nog denk ik dat die randstof nog 

wel op zou duiken.

Ja, ja! 

Ik denk dat ik dit weekend maar eens naar een 

andere oplossing ga kijken! 

En om verder te spelen met mijn toverballen Shetlandwol.

Net voor Kerstmis maakte ik van allerlei resten 2 

bollen. 

Tijd voor een makkelijk werkje voor bij de tv. 

Pageturner.

Er is geloof ik niet een echt Nederlands woord voor.

Zo'n boek dat je nauwelijks weg kunt leggen.

Dat het ineens 's nachts half twee is.

En je met een zucht het boek dicht doet.

Voor mij was dat het laatste boek van 

Saskia Goldschmidt.

"De voddenkoningin".

Hoofdpersoon in het boek is Koko.

Ze groeit op in een omgeving waar niet altijd 

even goed voor haar gezorgd wordt.

Ze maakt "decortjes".

Kleine kamertjes die ze aankleed met allerlei 

gevonden materiaal.

 Van haar moeder krijgt ze de liefde voor mooie kleding mee. 

Als opstandige tiener in de zestiger jaren 

zoekt ze haar kleding bij elkaar op het

Waterlooplein.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze in 

de handel in tweedehandskleding 

haar bestemming vindt.

Misschien ken je de schrijfster van haar vorige boek

"De hormoonfabriek".

Over "De voddenkoningin"" 

sprak ze in een radio interview.

Daar lag de nadruk vooral ook op de positie 

van de Joodse bevolking na de 

Tweede Wereldoorlog. 

Toch neemt dat onderwerp geen grote plaats in 

in het boek.

Wel geeft het een heel mooi overzicht van de afgelopen 

50 jaar.

Koko's hippe kleding krijgt veel aftrek in 

kunstenaarskringen en de homoscene.

De komst van Aids in de jaren 80 

wordt indringend vertelt.

En ook mooi is het om te merken dat 

handel die eerst heel plaatselijk was aan het eind 

van het boek niet ontkomt aan de globalisering. 

Kortom een aanrader.