Even een kort blogje.
Ik ben er nog wel hoor!
Maar er zijn van die dagen dat alles net even anders gaat.
En dat een blogje voorbereiden erbij inschiet.
Lieve kleurtjes voor de pinwheelsjaal.
En daar moet je het deze week even mee doen.
Tot volgende week
Van nature ben ik helemaal geen breistertje.
Ik leerde het mezelf en omdat ik een voorkeur had voor
mijn linkerhand
sla ik de draad met mijn linkerhand om.
Dat mocht niet op de lagere school.
Handwerkles werd een drama.
Borduren, dat ging me goed af.
Maar breien.
In de 6e klas (groep 8) moesten we
een slabbetje breien om daar op te leren mazen.
Die slab is nooit afgekomen.
De handwerkjuf beet me toe dat ik beter
had kunnen blijven zitten.
Kon in die slab afmaken.
Over valse juffen gesproken.
Maar later ging het beter.
Op de huishoudschool was er een juf die het wel snapte.
En waren de verplichte wanten,
sokken en zelfs een
Noorse trui geen obstakels meer.
Wist ik veel dat 20 jaar later de directrice
van diezelfde huishoudschool me vroeg om
haar te helpen, want ik was zo'n goede breister...
En zo komt het dat het beimandje altijd vol is.
Dit keer weer voor een pinwheelsjaal.
Heerlijk om even op te pakken bij de koffie.
Kan ik meteen van mijn telefoon afblijven.
Nou loopt dat internet nog niet heel erg soepel,
maar het gaat.
En ja, het blijft nooit bij 1 werkje.
Mijn vestje krijgt ook voldoende aandacht.
Een naald breien kost me bijna een kwartier.
Bij topdown breien groeit het aantal steken met
elke naald.
Ik had beloofd nog een foto te plaatsen van
het patroonboekje dat ik gebruik.
Rest nog een foto van de kleine feestvierders op
Koningsdag.
Gelukkig waren ze zo slim om hun zakgeld niet
om te zetten in pluche knuffels!
Sinds afgelopen november heeft mijn wifi verbinding
de hik.
Af en toe loopt het als dikke stroop.
En dan gaat het weer zonder storingen.
Mijn provider weet het soms ook niet meer.
Maar kijk dit lukt.
Het maakt wel dat ik niet zoveel blogjes lees en
niet goed meer weet wat er overal speelt.
Dat is soms lastig.
Een voordeel is wel dat de schermtijd op mijn telefoon
historische cijfers laat zien.
De afgelopen week was mijn schermtijd op de
telefoon 36 minuten.
Gewoonlijk is het zo'n keurige anderhalf uur.
En online op de laptop misschien 2 keer zoveel.
In een week he?
En eigenlijk mis ik het niet.
Lekker tijd om wat met mijn handen te doen.
Eindelijk de achtertuin aangepakt.
Er komt weer meer kleur in de tuin.
Heerlijk al dat groen aan de bomen.
Mevrouw Rafel houdt wel van een kleurtje.
Bijna als een kleuter zo blij was ik met deze
doos washi-tape.
Bij de Action.
Voor 3.99 euro.
Jongens, ik hoef nooit meer washi-tape te kopen.
70 rollen van 3 meter.
Ik gebruik het altijd voor randjes in mijn dagboek.
Ik was eerst bang dat de kwaliteit niet zo best zou zijn.
Maar het is prima spul.
O ja, en ik wordt hier niet voor betaald...
Verder was het een gewone week met tijd voor
de lapjes en de draadjes.
Blijft over de vraag van een van mijn lezers:
waar kan ik het patroon van het vestje vinden.
Wel, in een breiboekje vsn Lana Grossa.
Ecopuno
En patronen die topdown worden gebreid.
Volgende keer zet ik even een foto op het blog.
In verband met het hikkerige internet
kost dat nu net teveel tijd.
Maar nu gaat het over al dat groen ineens buiten.
Wat een rijkdom.
zie ik alleen maar roze van de bloeiende boom.
En binnen is het ook al zo feestelijk
met een dikke bos lathyrus.
Van vorige week had je nog wat groene tenen
tegoed.
Zo, het sokkenbreiseizoen is gesloten.
Nu eerst mijn vestje afbreien.
Oh, die titel slaat natuurlijk nergens op.
Groene vingers, dat kennen we.
Maar groene tenen?
Nu zou er een foto met een paar sokken met
groene tenen
en 1 rode hiel volgen.
Ik ben bezig om alle voorbeeldsokken
die ik gebruikte voor de sokkenbreiles
af te maken.
Maar helaas.
Ik heb de foto niet gemaakt zie ik.
En ik blijf even hier boven zitten zonder hondjes.
Die passen op in de woonkamer.
Meestal spoken ze hier boven rond.
Maar ik had problemen met de wifi.
Het lijkt nu opgelost.
Heel veel dingen moest ik opnieuw starten.
Dat gaat toch echt veel beter
zonder dat hier 8 pootjes rondrennen.
Wat ik wel kan laten zien is mijn beginnetje
van een vestje.
Top down gebreid.
Zo hoef je geen delen aan elkaar te zetten.
Natuurlijk werkte ik weer aan mijn
vervolgverhaal.
Zo lijkt het wel een beetje met de Lieve Lita quilt.
Maar... er zijn weer 14 blokken klaar.
Dus kan ik er weer een rand aanzetten.
Nu wordt de quilt weer wat breder.
Tja, nu maar snel naar beneden.
Want de boefjes zijn niet gewend dat ze niet mee
mogen naar boven.
Keert de rust ook weer terug.
Het is een beetje saai op mijn blog.
Niet dat mijn leven saai is.
Maar... op het lapjes- en draadjesfront
gebeurt er niet zoveel.
Mijn dagboek is bijna vol.
Dus maak ik een nieuw borduurwerkje
voor de cover,
Ik maak die werkjes al jaren en
sommige zijn ingelijst.
En ook wel een beetje dierbaar.
ik breide aan een sok: saai!
En ik reeg aan de "Lieve Lita" blokjes.
Voordat er weer een rand aan de quilt kan
moet ik eerst 14 blokjes rijgen.
Ik geloof dat ik nu aan blokje 11 bezig ben.
Het is wel heel leuk dat ik de quilt al volop in gebruik heb.
Heerlijk zo 's avonds op de bank.
En lezen, altijd eventjes voordat ik ga slapen.
Ik koos dit boek van Kristin Hannah.
"Als de wolven huilen".
Echt een aanrader, zoals alle boeken van deze schrijfster.
Over een meisje dat gevonden wordt in een
dorpje met een wolf in haar armen,\.
Ik had het boek net gekocht toen het
ook werd aangeraden in de boekenrubriek
van de talkshow Eva.
Overigens zou je het boek kunnen kennen.
Het werd eerder onder een andere titel uitgegeven.
Of juist niet spannend?
Nou, eigenlijk gebeurd hier niks opwindends.
Of het moest zijn dat Keesje de kaas van mijn brood at.
Met die boef kan ik niks aan eten op tafel laten staan.
En meestal gaat het goed.
Maar nu wilde Puck wel naar buiten, niet naar buiten.
En was ik alvast met het ontbijt begonnen toen
Puck toch maar besloot om naar buiten te gaan.
Weg kaas.
De boterham lag er onaangeroerd bij.
De dief!
Even kijken of er nog spectaculaire ontwikkelingen zijn
in de breimand.
Niet echt.
Ja, het is een ander mandje.
Inmiddels heb ik weer 4 verschillende sokken
op de pennen.
Oh, Anny.
Maar daar heb ik een goed excuus voor:
ik geef een groepje sokkenbreiles.
Brr... het is niet zo saai als het klinkt.
En de leerlingen zijn van goede wil.
Maar het valt ze nog niet mee.
Volgens mij leerden ze het eerst verkeerd bij iemand anders.
Zelf wilde ik een tekencursus volgen van een
aanbieder in de VS.
Kan niet: not availble where you live.
Niet hier te volgen dus.
Toen zocht ik het Instagram account van de
lesgeefster op.
En ging aan de slag.
Het is ook een beetje decoratief tekenen.
Maar heel leuk om te doen.
De Lieve Lita quilt groeide ook weer
een stukje.
Tja, en dat was de spannende week van Mevrouw Rafel.
Onze kleine boef Keesje wil niet eten.
Ik hoor hier zijn darmen rammelen.
Dat wordt weer een partijtje spugen.
Oei.
Spannender kan ik het niet maken.
