Op naar de finish?

O jee, 28 juli is wel heel lang geleden.

Iedereen is me allang weer vergeten,

Dat bloggen.

Ik vond het altijd erg leuk.

En met de blogjes erbij op weblog

maakte ik er meer dan 1000.

Hier staat de teller op 992.

Bijna tijd voor een jubileum.

Maar of ik dat haal?

In ieder geval ben ik wel lekker weer op stoom

op mijn atelier.

Het raakt steeds meer aangekleed want het kon

wel een opfrisser gebruiken.

Nieuwe frisse gordijnen en een andere jalouzie.

Er komt nog een nieuw sisal vloerkleed.

En dan kan het kamertje weer jaren mee.

Ik deed wel wat.

Zette een boompje op,

sneed papier voor een boekje.

Haakte en breide wat.

En probeerde regelmatig te tekenen.

Maar eerlijk gezegd was ik ook veel onderweg.

Mooi weer, zomer.

Stond nog onderweg met een kapotte auto.

O, dat is niks voor mij.

Was niet alleen een duur reparatieklusje maar

bij de autogarage is een woonboulevard en je snapt:

dat was gezellig winkelen.

Nam een ingrijpend besluit:

Onze Puck krijg een broertje.

Onze Keesje - werktitel- is 2 weken geelden geboren.

Een tibbetaans spanieltje.

Van de fokster van Jimmy en Nikki.

Zij is al jaren gelden gestopt met 

cavalierkingcharles spanieltjes te fokken.

Omdat er zoveel narigheid in het ras zit.

En fokt nu Tibetaanse spanieltjes.

En ze woont niet ver weg.

Want de meeste hondenfokkers zitten in het

oosten of noorden van het land en

kilometers rijden met een kleine pup:

dat doe ik niet meer.

Keesje,

(Jewel of Tibet Benedikt het Zwaard,

hij doet het niet voor minder!)

 mag overigens pas weg als hij

9 weken is.

Eerder kan hij geen vast voedsel eten...

Dus is ie al een stukje gesocialiseerd.

(Hoop ik).

Maar het worden hectische tijden.

Volgens mij heb ik talent om

zoiets op te zoeken.

Anny houdt wel van een beetje opschudding! 

Voorlopig kunnen we nog even uitrusten. 

  

Naar de kapper

Voordat ik alle administratie doe 

eerst een blogje.

Maar waar ga ik het over hebben dacht ik.

Heel veel handwerk of iets van tekenen

komt er nou ook weer niet uit m'n handen.

Veel te mooi weer.

Te vaak op stap.

Hier op mijn atelier ligt Puck altijd op 

een stoel.

Hij ligt er graag.

Ik keek naar hem.

En zag alleen een enorme berg haar.

Hij moet al weken naar de kapper.

Eerst wachten op een afspraak.

Toen mocht hij eindelijk.

Moest ie 3 keer gewassen 

omdat hij niet schoon werd.

Tja dat heb ik ook weleens in de zomer.

Daarna liep zijn tijd zo uit dat de trimster het

deze week zou afmaken.

Wij gisteren extra vroeg uit de veren:

trimster ziek.

Inmiddels heeft hij nog een rare nieuwe gewoonte:

hij kruipt 's nachts onder mijn bed.

"Wat hoor ik toch?"

dacht ik een paar dagen geleden.

Nou dat was een zacht snurkende Puck.

Hij kan er wel onder.

Maar op de een of andere manier er niet meer onderuit.

Dat slaapt niet zo lekker.

Maar hondjes zijn net zo goed hobby als 

iets maken.

Toch?

Door mijn foto's scollend zag ik 

trouwens dat ik wel 

in de weer geweest was met verf.

Ik heb afdrukken gemaakt met een glazen plaat

en acrylverf.

Het atelier is halverwege een opknapbeurt.

Ik vond een leuke hangplant.

En bestelde andere overgordijnen.

Dat had nogal wat voeten in de aarde.

De groene die er nu hangen zijn oud maar kleuren nog 

leuk bij de nieuwe muurkleur.

Ik hou wel van een beetje retro.

En gelukkig is dat er nog wel.

Stof met patronen van Orla Kiely.

Ik ben fan van haar werk en heb ook een vloerkleed

met dit patroon in de woonkamer.

Je ziet af en toe valt er toch nog een steekje.

En herinner je je die hele hete dag nog?

ik maakte een beginnetje van een vingerloze want.

Dat ging verbazend goed door de bamboenaaldjes.

Ach zo achteraf ben ik toch nog wel aardig bezig.

Nu aan de slag. 

De administratie wacht. 

 

Opschudding.

Soms heb je goede voornemens

die je ook echt wil uitvoeren.

Zoals vanochtend. 

Dus fris van start en aan de slag.

Om dan helemaal bibberig 

en 

een  beetje ontdaan aan de slag te gaan.

Deze week was er eindelijk tijd om even naar de opticien 

te gaan.

Maar dat liep heel anders.

Mijn zicht was erg snel achteruit gegaan.

En nu denken ze aan maculadegeneratie.

Nou zei iemand uit mijn omgeving ooit:

"als Anny diabetes krijgt is meteen haar been geamputeerd"

Nou, ik dacht meteen: ik wordt slechtziend en

mag niet meer autorijden.

Help!

Hoe kom ik dan overal?

Ik raak mijn zelfstandigheid kwijt.

Jasses.

Ik heb er nu wel eens genoeg van.

Kan het nooit eens goed gaan.

Maar goed: 

Mijn oude huisarts zei altijd:

"Jij zit nooit langere dan een dagdeel in de put:

zonde van de leuke dingen!"

Dus over tot de orde van de dag.

Hoewel: zal ik zo langs de fietsenmaker gaan voor een

hondenbakfiets?

Dan kan ik alles vervoeren en gaat het nog best.

Altijd een oplossing zoeken.

Maar er was ook heel wat leuks:

De oude mevrouw 

werd 105.

En ze zag er wel tegenop.

Maar heeft ook wel heel erg genoten.

Voor deze ene keer dan een foto van de jarige 

met mij ernaast!.

Ik zet nooit een foto van mezelf op internet.

Nou vooruit.

En naast de organisatie van de feestelijkheden

tekende ik nog wat.

Met een voorbeeld van Francien van Westering een

kattenoog.

Voelt nu een beetje wrang.

Dat snap je.

Verder lees ik minstens een boek per week.

De afgelopen week het vierde deel van 

Cliffrock Castle.

Misschien ken je de serie wel.

Over een Hollandse als 

huishoudster in een Schots kasteel,

Was het eerste boek vooral vermakelijk.

Dit vierde gaat meer de diepte in en is veel literairder.

Ik zou bijna zeggen wanhopiger ook.

Nee, niet iets waar je van opkikkert.

Maar desondanks een aanrader.

Zo. Iedereen weer bij.

Ik mijn hart gelucht.

Nou ja, mijn zorgen gewoon bij jullie over de schutting gegooid.

Dank je wel voor het lezen.

Het volgende blogje wordt vast weer gezelliger.

Uitvinden.

Het voelt alsof ik mezelf weer 

opnieuw

moet uitvinden.

Heb nog niet een precies plan wat ik wil gaan doen of weer of nog

gaan leren.

Met stoffen werken is de laatste tijd 

lastig door de artrose in mijn handen.

Ik was wel een ijverig breistertje.

3 paar sokken.

Waarvan 2 van restjes. 

Heel leuk om te doen maar al die draadjes

afhechten! 

Het geeft wel een leuk beeld van de kleurtjes

sokkenwol die ik kies. 

 Al vorige zomer startte ik met een 

topdown gebreid vestje.

Nog nooit gedaan.

Het viel vreselijk mee,

behalve de mouwen op een rondbreinaals.

Nu het zomer is ben ik er heel blij mee.

Ik heb wel 3 zomerjurkjes waar 

het vestje op past.

Alleen: het vest wordt steeds

groter.

Het doet me nu denken aan een jaren 50 

slobbertrui.

Nee, al dat breiwerk is heel veilig werken.

Er kan niks mis gaan.

Ben nu nog bezig met een trui van 

Per Fortuna van Lana Grossa.

Wat een vondst.

Ik ben voor heel veel vezels allergisch.

En kan dus ook nooit iets "harigs"

breien.

En dit garen: daar kan ik wel tegen.

Dus eindelijk een harige trui.

Maar niks spectaculairs.

Werken met kleurpotlood is heerlijk rustig om te doen.

Na jaren pakte ik het weer op.

In de jaren 80 was ik goed in dierenvachten

tekenen met kleurpotlood.

Dat wil ik ook nog eens gaan proberen.

Af en toe een portretje schilderen.

Daar begon ik afgelopen weekend mee.

Meer mag je niet zien! 

Ik was nog niet tevreden.

Kortom:

mevrouw rafel vindt zichzelf opnieuw uit.

Fijn dat na zoveel tijd heel veel mensen 

toch weer mijn blog terug vonden.

Leuk! 

Ik kom weer vaker langs.

Beloofd.

Het weer wordt nu beter.

Puckje en ik gaan naar de bakker:

gebak bestellen:

de oude mevrouw hoopt volgende week 

woensdag

105

te worden.

Zelf zegt ze dikwijls:

"dan wordt ik 's morgens wakker en 

dan denk ik oh, ik ben er nog steeds!"

Maar verder is ze best opgewekt.

Altijd het beste ervan makend. 

Hallo!

Is daar iemand?

O,o. 

Wat is dat een tijd geleden dat ik een blogje schreef! 

Ik heb nog niet nagedacht over

wel of niet doorgaan met bloggen.

De afgelopen maanden waren een beetje 

chaotisch.

Mijn moeders huis verkopen.

Dat deed ik zonder makelaar.

Dat kan heel goed.

Maar kost je zelf veel tijd.

En toen eindelijk alles in 

kannen en kruiken was 

gind ik aan de gang met een pot muurverf

in mijn atelier.

Die 2 muurtjes waren al jaren 

grannygroen.

Vermoeid grannygroen.

Maar een nieuwe frisse kleurzoeken

valt nog niet mee.

Overdonderd en een beertje duizelig 

kwam ik uit de bouwmarkt.

 Uiteindelijk vond ik inspiratie

in een oude Country Living.

Ik ben heel blij met het resultaat.

Maar ervan genieten zat er nog niet in 

tot vanmorgen.

Ik ben toch verkouden geweest.

Nee, geen tante Corona. 

Het is nog niet helemaal over.

En ga ook nog niet naar het verpleeghuis,

Die arme oude mevrouw moet het zonder me doen. 

Maar eigenlijk vind ik dit bloggen

wel weer leuk.

Ik ga er zeker weer meer tijd in stoppen.

 

Rood

Het blijft hier code rood.

Dan is het het weer, dan de maatregelen bij de oude mevrouw

in het verpleeghuis.

Zelfs op dit blog.

Het schiet er zo gemakkelijk bij in.

Dit bloggen.

Terwijl ik toch ook bezig ben met een recordpoging.

Bijna zit ik aan de 1000 blogjes.

In werkelijkheid heb ik er veel meer geschreven want ik

blogde ook een hel tijd via weblog.

Alles zoek.

Op internet gaat nooit wat verloren, zeggen ze.

Maar die blogjes zijn toch echt kwijt.

Rood.

Ik hou wel van rood.

Bijna af is ie.

Mijn rode wintersjaal.

Nog een half bolletje.

Maar let op: ik brei nog steeds.

 een vestje.

Rood-roze.

Ben nu aan de mouwen bezig en omdat 

die in het rond worden gebreid is het een heel gedoe.

Want het werk draait en draait,

Nu doe ik iedere dag een toertje 

of 10 

en dan moet het toch wel lukken

voor de zomer.

Want ik heb een aantal rozerode jurkjes waarop 

dat vestje heel handig zou zijn.

Dit was het begin, 

ergens in augustus vorig jaar. 

Dus het wordt wel tijd om het af te maken.

Verder doe ik niet veel opwindends.

Tja, energielabels regelen voor de verkoop van mijn moedershuis.

En regelen, regelen, regelen.

Want er komt heel wat bij kijken.

Meestal pak ik de laptop voor zakelijke dingen 

en  ben allang blij als dat gedaan is 

en hij weer dicht kan. 

Dat krijg je ervan als je zo'n verkoop zelf regelt.

Een tekeningetje op z'n tijd:

dat lukt wel.

En zo ontstaat door de tijd een aardige galerij.

Maar echt heel creatief bezig,

dat kan ik niet zeggen.

Ik spreek wel andere makers 

die ook een beetje doelloos rond dwalen.

Het komt ook doordat we elkaar nog nauwelijks zien en 

alles uit onszelf moeten halen.

Denken we, zeggen we. 

Gelukkig wordt het weer beter,

zodat ik lekker in de tuin kan.

Even Puck op de grond zetten.

Die zit op een hoge stoel buiten te kijken, maar is het nu beu.

Ik beloof niks,

maar ik ga het proberen.

Dat record is binnen handbereik...

 

Code rood

Het is afwachten tot

de storm losbarst.

Alle losse dingen naar binnen.

Bij en in het huis van 

de oude mevrouw 

wordt nog steeds geruimd.

De vuilnisbakken stonden buiten.

Die konden altijd in de garage.

Maar dat ging nu even niet.

Nu staan ze in de gang van het huis.

Als moeders dat eens wist...

Ik beloofde weer wat vaker te bloggen.

Maar echt spannende dingen gebeuren hier niet.

Het zit op de bank en haakt of breit

is nog steeds van toepassing.

Ik ruimde mijn eigen zolder op.

Zo kon alle troep

mooi mee met alle troep die uit mijn moeders

kwam.

Ging het bijna mis: 

Dit schattige quiltje, nou ja,

deze leuke quilttop

zar ergens verstopt in een bak rommel.

Ik vond mijn spinnenwiel weer terug.

Wat heb ik in het verleden veel gesponnen.

Veel garens ook geverfd.

Ik kocht altijd gewoon een vacht bij

een plaatselijke schapenhouder.

Jongens wat was dat vies werk.

De goede delen uit een vacht halen.

Na dagen rook ik nog schaap aan mijn handen.

Ze zeggen dat spinnen net zoiets is als fietsen:

dat verleer je niet.

Als de rustiger tijden aanbreken 

eerst een nieuwe snaar op de kop tikken.

Ik heb een Louet spinnenwiel

en moet er weer helemaal inkomen.

Het is hier echt stilte voor de storm.

Ik heb het er niet op.

Als kleuter maakte ik de storm

van 1953 mee.

Het Westland werd gespaard.

Maar ik weet nog hoe spannend het was.

Wij woonden bij opa en oma in.

Mijn vader zat ergens in Engeland:

bollen reizen.

En opa rende als een kip zonder kop heen en weer.

Gelukkig heb een moeder 

die altijd ijzig kalm blijft.

Maar het heeft veel indruk 

op me achtergelaten.

Misschien omdat we al snel

op bezoek gingen in Zeeland.

Naar familie die maar een klein laagje 

water binnen hadden gekregen.

De huizen waarvan alleen de daken

nog boven water stonden

vergeet ik nooit.

Later deed ik een stage in Goes.

Daar had ik een kamer met het bed net onder het raam.

Dus toen er een reusachtige storm aankwam

haalde ik het bed weg.

Nou woonde ik nog niet zolang in het zusterhuis

en wist niet dat 

een deel van het ziekenhuis zo binnenkeek.

De volgende dag kreeg ik 

alleen maar complimenten:

"zo'n meisje uit het Noorden"

dat zo voorzichtig was.

Maar eerlijk gezegd:

ik zal blij zijn als de storm weer over is.

Vanmiddag lekker tekenen

en schilderen hier op mijn atelier.

Daar kan ik me goed in verliezen.

Nog even door mijn foto',

kijkne of ik nog wat te vertellen heb.

Puckje wil wel even de stapel

gehaakte dekentjes laten zien.

Met helemaal onderop 

het dekentje wat ik voor Lizzy maakte 

toen ze pup was. 

Binnen ga ik het maar gezellig maken.

Ik hoop dat de boom op de achtergrond

van de foto blijft staan.

De overbuurvrouw-van-de-quilts 

ziet hem al jaaaaaren spreekwoordelijk omvallen!

Trouwens het autootje op de achtergrond is van mij.

Dat is stokoud

maar moet nog even mee.