Ik kan geen garantie geven of dit blogje tot een goed
einde komt!
Ik wacht nu op een monteur van de KPN.
Dat internet loopt nog steeds niet zoals ik mag verwachten.
Hoewel:
op mijn telefoon liep ineens wel weer alles
binnen.
Alsof je met kiespijn naar de tandarts gaat.
Dan voel je ook ineens niets meer.
Wat ik deed afgelopen week?
Tja, dat vraag ik me ook weleens af!
In ieder geval brei ik nog steeds aan de top van mijn vestje.
Bijna, bijna kan ik de mouwaanzet op een
naald zetten.
Dan worden de toeren wat korter.
Want die hele lange naalden meer dan 350 steken
duren echt lang.
En ik ben toch al geen snelle breister.
Afgelopen weken las ik twee wandelboeken.
De een een roman. de ander een waargebeurd verhaal.
"Wat er was", is een roman die speelt op het Pieterpad.
Het verhaal maakte niet veel indruk op me.
Ik werd al dat geloop een beetje beu.
En met een sticker jezelf in dezelfde categorie als
"Het zoutpad" van Raynor Winn plaatsen?
Nou nee, maar misschien speelt de omgeving waarin het boek speelt ook wel mee.
Cornwall ken ik goed.
Het Pieterpad nauwelijks.
Dus wandelen we nu weer verder.
"Finisterre."
Beschrijft een waargebeurde wandeling.
Dat is het verschil met het vorige boek:
het stoelt op waarheid.
Net zoals Het zoutpad.
Misschien zou het me dan meer aanspreken.
Maar nee.
Doodvermoeiend al die Spaanse plaatsen die me niks zeggen.
En dan alle problemen die al lopend worden
verwerkt.
Het schijnt dat zo'n wandeltocht alleen
wordt aangevangen door mensen
die iets willen verwerken.
Toevallig schreef mijn krant (Trouw)
vanmorgen over een hulpverlener die
volgend jaar de Camino wil lopen
met probleemjongeren.
Jongens, volgens mij worden die bedevaartroutes zo druk
dat het op de Vierdaagse gaat lijken.
Terwijl heerlijk rustig een eind lopen juist
zo aantrekkelijk is doordat je bijna niemand tegenkomt!
Kijk, ik heb het eind van het verhaal gehaald.
Natuurlijk nog niemand gezien.
Het is nu even over 2 uur 's middags.
Wedden dat die monteur pas tegen vijven opduikt.
Waarom?
