zondag 27 september 2020

Zit!

 Blijf nou zittuuuuuh! 

Dat klinkt alsof ik de opvoeding 

van de hondjes

aan het bijpunten ben.


In werkelijkheid had ik het tegen mezelf!

Met het heerlijke weer aan het begin van de week
wist ik niet hoe snel ik een 
kop thee 
moest zetten en zalig onder mijn boom op
het bankje moest gaan zitten
als mijn klusjes 
voor die dag erop zaten! 

Maar ik kan niet zitten! 

Altijd is er wel iets te ruimen in de tuin.


Of mijn handen zoeken een werkje om te doen.

Zo buiten kwam mijn theemuts 
ook weer goed van pas.

Zo'n jaar of acht, negen geleden 
breide ik er 
heel wat.
Iedereen wilde er wel eentje.

En wat deden ze als ze hem kregen?

Ze zetten hem allemaal op hun hoofd!


Ik haakte en breide buiten kleine
bloemetjes en blaadjes
voor het "vrolijke dekentje".

De bedoeling is dat daar van alles 
en nog wat 
in komt.

Ooit vertelde ik al over de oude dame 
die ik eens tegen kwam 
op het dorp.

In een rolstoel.
Met een dekentje van allerlei lapjes
en proefjes die ze in haar leven had gemaakt.

Zo leuk!
Je zult maar weg kunnen kruipen in zo'n dekentje.

Ik heb er geen foto van.
Het was ruim voor de tijd dat ik met mijn telefoon
een foto kon maken.

Maar ja, ik heb nauwelijks meer proefjes liggen.


Ik heb geen proefjes meer! 

Maar het moet wel een beetje over de top worden.
Dus mag ik helemaal los.

Ik zie het wel.

Heel wat anders:

Puck is weer beter.
Maar nu moest Lizzy naar de dierenarts

Blaasontsteking.

De dierenarts dacht aan nierstenen.

Dus ze is er nog niet vanaf.

Trouwens: ik moet dan altijd urine opvangen
van Liz.

Dat lukt maar zelden.
Weet ik uit ervaring.

Bovendien is het nogal lachwekkend.
Sta je daar op het gras bij de sloot
(misschien ken je het wel:
de dierenarts zit in dezelfde boerderij
als de oude Quilthoeve.) 

Moet je een bekkentje onder de 
plassende hond schuiven.

O,ooo! 


En verder haakte ik maar door.
De pastel regenboogdeken is bijna af.
Op de draadjes na dan.

Ik merkte dat de oude mevrouw hem erg
leuk vond.
Maar ze wist nog niet of ze de deken echt wilde.
Het moest wel in huis passen! 
We zullen zien.

Pas goed op jezelf! 
Het Covid-19 virus is nog niet weg.

Stay safe! 






















donderdag 17 september 2020

Een hakerig leven.

Ik heb de laatste tijd nogal een

hakerig leven.



Even bij de Tour op tv een blokje.

Het is ook zo gemakkelijk gepakt
zo'n haakwerkje. 

Op de een of andere manier heb ik het gewoon druk.

Terwijl ik de hele dag roep dat ik 
nergens kom.

Kom ik net nog bij de dierenarts vandaan. 



Puck is ergens allergisch voor.

Al voor de derde keer dit jaar 
heeft hij jeukende flaporen.


Je snapt dat zo'n kap niet erg goed is 
voor je 
zelfvertrouwen!

Verder heeft hij ook jeukplekjes op 
zijn lijfje.

Gelukkig heeft hij 
nu 
zalfjes en medicijnen.

Dus kan hij eindelijk lekker even
bijslapen.

Heb ik even mooi tijd om te bloggen.

Dat speelt na zo'n dikke week
echt wel 
door mijn hoofd.

Ik ben er nog hoor.

Was de hele week druk met dingen 
regelen 
voor de oude mevrouw.

Die wordt steeds hulpbehoevender.

Ik vroeg ook 
langdurige zorg aan.

Dat is dus opname
in een 
verpleeghuis.


Daar is echt geen plaats.

Mijn hoop is dat met een toewijzing
het in crisissituaties
makkelijker wordt een plek
te vinden.

Ik deed het eigenlijk
zonder veel emoties.

Had gedacht dat het me moeilijker 
zou vallen.

Maar dat is niet zo.


De laatste weken valt alles me heel zwaar.
Ik merk het ook aan mijn lichaam.
rare ontstekinkjes,
kleine pijntjes.

Het deed me besluiten om toch
de 
huishoudelijke hulp weer terug te vragen.

Juist nu de Covid-19 cijfers weer oplopen.

Ik merk wel dat iedereen voorzichtig is.

Maar we weten allemaal dat het niet
echt 
veilig is. 


Eens even door mijn foto's rommelen.

Er gebeuren ook leuke dingen:
deze lap
"onder de voet gelopen"
was al tijden zoek.


Hij is weer terug.

Zat gewoon in een koffertje 
met 
kant en klare borduurwerkjes.


Ik ging nergens heen,
weet je nog.

Maar was gisteren wel op de 
Woensdagsemarkt.

Mooie bos bloemen mee.

Tja, ik was toch op dorp.

Een mens moet af en toe toch naar de kapper! 

Nee, ik ga echt nergens heen.


Waar ik ook tijd voor maakte: 

een sok breien op een 
superklein
rondbreinaaldje.

Het valt me nog niet mee.
Maar dat kan ook aan het kikkergroen
liggen.

In ieder geval wil ik nieuwe dingen
blijven leren.
Hoe klein ze ook zijn! 










 

dinsdag 8 september 2020

Grootmoeders Tour de France.

 

Alweer een week voorbij in 

september.


Alweer herfst. 

Dat stemt altijd een beetje weemoedig.

De chrysanten in de winkel

en 

de bramen aam de struiken. 


En toen was daar toch nog de 

Tour de France.


Altijd goed voor dat echte zomergevoel.

Maar nu niet.


Toch kan ik het niet laten 

en 

zoek in de namiddag met een kop koffie

even een verslag op.


Maar stil zitten.

Nee, dat is er niet bij.

Een werkje dus.

Maar niet al te moielijk.


Dus gezellig op de bank met het eenvoudigste
haakwerkje dat er is.

Ja, ik weer het wel!
Er liggen nog veel meer haakwerkjes.

Het is zo leuk om met kleurtjes te spelen.

Herfst betekent ook
weer wat vaker naald en draad 
vastpakken.


De slow stitch lap er weer bij gepakt.

Volkomen zinloos.
Maar o zo leuk om te doen.


Ook de 
sew a little happiness every day lap
was weer terug van vakantie.


Voor het eerst in jaren 
bakte ik weer een 
zuurdesembrood.

Daar moest ik eerst ook een starter voor maken.

En niet lachen hoor:
mijn keukenmachine
had ik zeker 
3 jaar niet gebruikt.

O, ik doe het wel even met de hand
of even met de mixer denk ik vaak.

Maar brooddeeg kneden.
Nee, dar is me toch te zwaar.

Het resultaat, geen foto,
allemaal al opgegeten
was prima.
Hoewel ik mezelf niet een goede broodbakster vind.

Ik ben beter met koekjes of taarten. 

Rest nog een excuus:

Dit nieuwe dashboard van 
Blogger
heeft zo af en toe z'n kuren.
Zal wel aan mij liggen.

En er zijn in het begin van het blogje
reusachtig witte stukken tussen 
de tekst.

Ik laat het maar zo. 














 

 

dinsdag 1 september 2020

Een degelijke huisvrouw.


Afgelopen week 
sudderde ik sucadelapjes.

Dat had ik al jaaaaaaaaaren niet gedaan.

Het gaf me het gevoel
dat ik een degelijke
zuinig huisvrouw  was.

De oude mevrouw had zo'n trek in 
sudderlapjes.

Vroeger deed ze het zelf vaak.

Maar ik moet zeggen dat ik het sinds de 
leraresopleiding 
nooit meer had gedaan.

Huishoudleraressen 
werden opgeleid
om
zuinige huisvrouwen 
te maken van de huishoudschoolmeisjes.

Dat was een regeringsstandpunt.

Dus kookten we echte Hollandse kost.

Liflafjes waren er echt niet bij.

In die 60er jaren
ging het al wel beter met het land,
maar voor velen was het nog geen vetpot. 

Die lapjes sudderde ik gewoon thuis.
En je snapt dat het een heel gedoe
is om 
zo'n pan bij omi te krijgen.

Onderweg met een mandje, de braadpan erin,
2 hondjes,
een schoudertas...
wat een gedoe.

Maar de lapjes vielen in de smaak.

Deze week maar weer!
Maar helaas:
vanmorgen om 7 uur was er nog
geen lapje rundvlees te krijgen bij AH.

En ik was gisteren al langs de slager geweest.

Ik zelf ben nog heel voorzichtig.

Ga nauwelijks weg.
Doe alleen de noodzakelijke boodschappen.

Ik roep weleens ik ben 4 keer risicogroep in 1! 

dat krijg je met een wankele gezondheid.

Afgelopen week 
zat ik er dan ook best een beetje doorheen.

Ja, er is genoeg me-time.



Die tijd vulde ik met tekenen.
een beetje haken.

Maar het is gewoon niet genoeg.

Ik heb nog steeds geen thuiszorg.
En hoe hebben we er niet voor gestreden! 

Het is natuurlijk te zwaar
2 huishoudingen draaiend houden.

En er is wel wijkzorg.
Maar dat is iedere dag een ander.
Wat ook al een risico is met covid-19.

Op den duur ga ik wel verlangen naar iets meer
contact 
met anderen.
Hoewel ik het wel goed kan als kluizenaar.

Voorlopig sluit ik een administratie ochtendje
nu maar af.

Er valt zoveel te regelen 
dat ik daar een ochtend voor neem.

En als slotstuk dan 
nog snel er een blogje uitpers.

Wie weet is het volgende keer spannender.