Is dat niet een lekkere afgezaagde titel
voor een blogje op oudejaarsavond?
Ik plande een rustig avondje in.
Met een nieuw boek.
Een proefje voor een nieuw breiwerkje.
Radio 2 aan met de Top 2000.
Oudejaarsavond blijf ik altijd thuis.
Voor de hondjes.
Die overigens niet bang zijn van het vuurwerk.
Ik weet ook niet waar ik dat aan
verdiend heb.
Mijn honden zijn gewoon nooit bang.
En omdat ze vaak met z'n tweetjes zijn
neemt de jongere hond het over van de oudere hond.
Onze Lizzy wordt a.s. vrijdag alweer 10 jaar oud.
Ha, ha, als je een hondenjaar op 7 jaar zet
zijn we even oud!
Ze doet het nog prima.
Loopt bij het balgooien Puck nog voorbij.
Zij zal die bal hebben!
O ja, we gingen terug kijken.
Nou ja, het was een roerig jaar.
Zowel in de wereld als in mijn persoonlijk leven.
Alles overheersend was toch wel de
strijd
die ik voor mijn gevoel constant voerde om
voor mijn moeder goede zorg te krijgen.
Ik sprak in in een commissievergadering van de Gemeente,
Samen werkten we mee
aan een aflevering van Nieuwlicht van de EO
over de WMO.
Sinds die tijd zeggen we dat we later,
als we groot zijn bij de tv willen.
De aanleiding was niet leuk.
Maar het was heel leuk om te doen.
Het bepaalde me ook bij de tekortkomingen
die er zijn in de zorg voor ouderen.
Door de tv uitzending werd ik door veel mensen
aangesproken met hun specifieke problemen.
Zelf hielden we onze zorguren.
Maar ik hield er ook het idee aan over dat
het heel belangrijk is om ook
goed te kijken naar m'n eigen
oude dag. (Oei)
Zo zoek ik naar een gelijkvloerse woning.
En ik hoef natuurlijk niet uit te leggen
dat dat zoeken naar een speld in de hooiberg is.
Dat mantelzorgen beheerst echt mijn hele leven.
En af en toe kan ik er hier op dit blog heerlijk
over mopperen.
Maar ik ben niet zielig hoor!
Ik hou alleen goed mijn grenzen in de gaten.
Ik zie zoveel mensen die geestelijk
of lichamelijk er onder door gaan aan die zorg.
En ik moet toegeven:
mijn moeder ziet de hele dag in mijn hoofd.
Ook als ik daar fysiek niet ben.
Kijk dit is niet het eerste jaar dat ik dit doe.
Toevallig las ik in een tien jaar oud dagboek
dat dingen die vandaag spelen
toen ook al aan de orde waren.
Ik doe dit 24 uur per dag, 7 dagen per week,
365 dagen per jaar.
Ik deed het op een gebroken been,
met een gezwachtelde arm,
met een teiltje naast me omdat m'n maag omdraaide
vanwege de bronchitis.
"Is het nog vrijwillig", vroeg Tijs van de Brink
in die tv opname.
Nee, natuurlijk niet.
Ik kan haar natuurlijk ook niet laten zitten!
Ik breide een prachtige sjaal.
Pakte tot m'n grote geluk het schilderen weer op.
(Nee, hij is nog niet af. En oh, ik ben
maar een echte
zondagschilder hoor!)
Bovendien nam ik me heilig voor om
deze sjaal af te breien.
Toen kwam die hele hete week.
Weg goede voornemens!
Ben nu weer bezig met het afmaken.
Aan goede voornemens doe ik trouwens niet!
Ik doe iedere dag mijn best.
Een veilige jaarwisseling.
En de beste wensen voor het nieuwe jaar.
