dinsdag 28 januari 2020

Langzaam.

Iets maken met je handen: haken, breien, patchen,
borduren, heeft een 
kalmerend effect dankzij het ritme en de herhaling.


Dat dringt tot steeds meer mensen door.
Zo staat er in de laatste
Country Living
een artikel "make it mindful'

In augustus plaatste ik een blog over het boek 
Slow Stitch
van 
Claire Wellesley-Smith.


Dat ging uit van duurzaamheid 
en 
gebruik van lokale producten.

Nu weten we allemaal wel dat
textielproductie 
ontzettend vervuilend is.

En hergebruik lukt meestal nog wel.
Maar lokaal geproduceerd in 
Nederland is bijna niet mogelijk.
Of je moet wol spinnen van een
buurschaap, zoals ik deed in de jaren 80! 

Maar de schrijfster maakt ook een 
stekendagboek.

Iedere dag een draadje 
borduren met eigenlijk geen plan.

Dat idee sprak me wel aan.

Denken dat dat leuk is is 1 ding,
het ook uitvoeren is 2.

Het liet me niet los.

Begin dit jaar dacht ik:
ik ga het toch proberen.

(En dat voor iemand die zegt dat ze
nooit goede voornemens maakt!) 

Het begon met het zoeken naar een
leuk doosje.


Het werd een koffertje.

Met daarin wat materiaal.
En een restje borduurstof.

Zo'n doos, blikje of koffertje
klaar maken.
Oh, wat is dat toch leuk.
Echte voorpret.

Nu nog regelmatig werken.

Nu heb ik gelukkig behoorlijk wat 
discipline gekweekt
door al jaren een dagboek te schrijven.
Echt iedere dag.

Maar ik kom er niet iedere dag aan toe.
Aan zo'n draadje.

En soms worden het meerdere draadjes.



Inmiddels ben ik bijna een maand verder.

Ik ben het nog lang niet beu.
Het gaat niet over mooi,
over nuttig.
Maar over rustig even zitten en op adem komen.

Want snel borduren: dat doet niemand.
Ik ken geen mensen die met 
rode vlekken in de nek zitten te borduren! 

Zover als de schrijfster van het boek 
kom ik vast nooit.
Al was het alleen al vanwege mijn leeftijd.

Maar zij is al 8 jaar bezig.
En heeft inmiddels een enorme lap! 





vrijdag 24 januari 2020

Draadjes.


Even prutsen met een draadje.

Daar houdt het verder wel op de 
laatste tijd.

Alweer een week geleden
ging ik naar onze maandelijkse bee
en maakte 1 mandje.



1 mandje! 

Meer zit er gewoon niet in.

Probeerde een patroontje voor een sok.

Koffieboon

zo heet het patroontje.

Supersimpel,
maar ik moest het toch eventjes 
proberen.
Hoe ging het ook alweer?
Nou zo dus.


Tussen het harde werken door probeer ik 
mijn huisje 
wel gezellig te houden.
Dus moest deze dikke bos mee 
van de Woensdagse markt.


O ja, ik breide ook nog
een paar vingerloze wanten af.
Daar moesten nog piepkleine stukjes 
duimen aan.

Maar dat prietwerk,
een duimpje over 18 steken
is lastig en dan blijft het weleens liggen.  

Dit blog is in deze tijd lastig
bij te houden.

Wat me wel lukt is mijn
Instagram
bijhouden.

@rafelsenrozen

Daar ben ik wel regelmatig te vinden.
Dat betekent niet dat ik niet meer blog.

Veel te leuk.
En ik doe het al zo lang.
Al meer dan 10 jaar.

Eerst bij weblog,
later op dit plekje.

Ik heb nog steeds trouwe lezers.
Dank je wel dat je iedere keer weer komt.

En iedereen die altijd weer iets leuks 
antwoord: dank je wel. 

dinsdag 14 januari 2020

We breien door!

Nog even een toertje breien.
Hoe heerlijk is dat niet?


Heel gek, ik doe dit alleen in de kerstperiode.
Als m'n boompje staat
begin ik met het breien aan mijn
posh ladies.

Mijn deftige dames.


Er zijn er heel wat half af.
En het werk rust nu weer uit in een blikje.

Het voorbeeld zag ik ooit op internet.
Het is zo leuk om te doen.
Leuk om te hebben.

Het is zo'n werkje dat ik als 8 jarige ook al deed.

Oei, dat wordt weer grootmoeder vertelt!

Maar ... als poppenmoeder van
21 poppenkinderen
had ik de handen vol.

Mijn vader moest voor zijn werk
vaak langere tijd naar Engeland.

En als hij terug kwam bracht hij altijd een
pop mee!
Die man had gewoon geen fantasie.

En ik was de ideale poppenmoeder.

Wel eentje die dat grote gezin wel 
een beetje
verborgen hield.

Het was de jaren 50.
Ik had heus wel door dat mijn vriendinnetjes
niet zo goed bedeeld werden.

De poppen werden altijd in 
dezelfde winkel gekocht.

"Meneer, hoeveel dochters heeft U eigenlijk?"
Op een dag moest de verkoopster het weten.

Nou ja, eentje! 

"Zou U dan niet eens wat anders kopen?'

Maar nee, het werd weer een pop.


Kerst duurt nog even.
De sokkennaalden staan nu weer roodgloeiend.

Ik bestelde materiaal voor deze sokken uit het
Soxx boek.


En ik kreeg deze wol als een
onverwacht cadeautje! 

Dat wordt nog moeilijk kiezen.


Zo leuk, bij de Lang Jawoll
horen altijd kleine klosjes stopwol.

Als ik ze zie moet ik altijd denken
dat de fabrikant 
weinig vertrouwen heeft in zijn product.

Dat is natuurlijk niet zo.
Het is gewoon heel voorkomend.

Past ook heel goed in de duurzaamheids trent
van deze tijd.

Stop je sokken en ze kunnen nog
jaaaaaaaaaaaaren mee! 







dinsdag 7 januari 2020

Breien.

Breien!
Dat is iets wat je oma doet! 

Zo stond het in een leuk artikel in "de Volkskrant".

En zo is het maar net.

Nederland heeft niet een echte breitraditie.

Hoewel, in de jaren 50 ging mijn moeder nooit
een middagje naar vriendinnen
of de tantes zonder breiwerk.
En tijdens het kletsen en koffiedrinken
werd er stevig doorgewerkt.

Er waren altijd wel sokken te breien
of  kindertruien te maken.

Ik moet ineens denken aan de 
restjesstreepjestrui
uit het boek Gesloten huis 
van Nicolaas Matsier.

Ook zijn moeder breide voor haar gezin.

Maar het was niet spectaculair.
Met kabels of moeilijke patronen.
Het was gewoon nodig.

Ik voel me wel een breister.
Er staat minstens altijd een sok op.


En dit weekend was het proefjesbreien.

Bij het opruimen van m'n boeken vond ik 
het boekje dominosquares breien.
Ik gebruikte de vierkanten ook in het crisisdekentje. 

Dat wilde ik weleens in het kleine proberen.

Misschien ga ik het ooit  gebruiken 
voor een sjaal.
Dat wordt dan wel ontelbare draadjes afhechten! 


M'n gedachten gaan harder dan m'n handen!
Ik weet al helemaal hoe het er uit zou
moeten gaan zien.

Pfft, wat een zin.

Zou moeten gaan...


Het bleef niet bij een proefje.
Nee, ik waagde me ook aan
mozaiek breien.

Dat klinkt moeilijker dan het is.
Gewoon telkens 2 naalden streepjes breien
waarbij je telkens 1 kleur afhaalt.

Veel gemakkelijker dan fair isle breien.

Hoewel me dat gemakkelijk afgaat.
Gewoon omdat ik al met 2 handen breide.

Ik leerde mezelf als kleuter breien en deed dat links.
Op school mocht dat niet en moest ik het rechts
omslaan leren.

Het was een drama!

Ons eerste werkstuk was een poppencape.

Ik kreeg roestige naalden mee
en 
een streng akelige rode katoen
die ernstig in de knoop zat.

"Ga jij maar naar "De Wolbaal"
nieuwe spullen halen verzuchtte moeders
na een middagje vechten met een 
streng rode katoen.

Rode katoen?
Ik wilde helemaal geen rode katoen!
Ik wilde zacht geel.

De populaire meisjes kregen licht geel.
Juf had zo haar lievelingetjes.

Ik weet nog hoe ik aarzelde onderweg naar 
de winkel.
Zou ik gele katoen kopen?

Ik durfde niet.
Maar in een klas van 56 kinderen
(Ja, kom daar tegenwoordig maar eens om.
Die babyboomers kregen het echt niet cadeau!)
zaten toch minstens de helft meisjes.
Dat kon juf nooit onthouden, 
denk ik nu.

O, had ik maar toch dat zachte geel gekocht! 

Helaas.

Gelukkig hebben we nu internet.
En kun je dat Volkskrant artikel
nog steeds lezen.
Het stond op 29 december 2019 in de krant.