Langzaam.

Iets maken met je handen: haken, breien, patchen,

borduren, heeft een 

kalmerend effect dankzij het ritme en de herhaling.

Dat dringt tot steeds meer mensen door.

Zo staat er in de laatste

Country Living

een artikel "make it mindful'

In augustus plaatste ik een blog over het boek 

Slow Stitch

van 

Claire Wellesley-Smith.

Dat ging uit van duurzaamheid 

en 

gebruik van lokale producten.

Nu weten we allemaal wel dat

textielproductie 

ontzettend vervuilend is.

En hergebruik lukt meestal nog wel.

Maar lokaal geproduceerd in 

Nederland is bijna niet mogelijk.

Of je moet wol spinnen van een

buurschaap, zoals ik deed in de jaren 80! 

Maar de schrijfster maakt ook een 

stekendagboek.

Iedere dag een draadje 

borduren met eigenlijk geen plan.

Dat idee sprak me wel aan.

Denken dat dat leuk is is 1 ding,

het ook uitvoeren is 2.

Het liet me niet los.

Begin dit jaar dacht ik:

ik ga het toch proberen.

(En dat voor iemand die zegt dat ze

nooit goede voornemens maakt!) 

Het begon met het zoeken naar een

leuk doosje.

Het werd een koffertje.

Met daarin wat materiaal.

En een restje borduurstof.

Zo'n doos, blikje of koffertje

klaar maken.

Oh, wat is dat toch leuk.

Echte voorpret.

Nu nog regelmatig werken.

Nu heb ik gelukkig behoorlijk wat 

discipline gekweekt

door al jaren een dagboek te schrijven.

Echt iedere dag.

Maar ik kom er niet iedere dag aan toe.

Aan zo'n draadje.

En soms worden het meerdere draadjes.

Inmiddels ben ik bijna een maand verder.

Ik ben het nog lang niet beu.

Het gaat niet over mooi,

over nuttig.

Maar over rustig even zitten en op adem komen.

Want snel borduren: dat doet niemand.

Ik ken geen mensen die met 

rode vlekken in de nek zitten te borduren! 

Zover als de schrijfster van het boek 

kom ik vast nooit.

Al was het alleen al vanwege mijn leeftijd.

Maar zij is al 8 jaar bezig.

En heeft inmiddels een enorme lap!