Ach, dacht ik,
welke titel zal ik nu weer eens verzinnen?
Ik ben er weer?
Ik was er al die tijd al.
Beetje rommelig nog steeds.
Beetje druk.
Ik haalde de intkpot te voorschijn en
ging helemaal los.
In de rode vlekken
noemde ik de tekening.
Hij hangt nu bij de oude mevrouw in het
verpleeghuis.
En iedereen wordt er heel vrolijk van.
Eens even de foto's van de afgelopen tijd bekijken.
Ja, ik breide nog wat.
Zo'n eenvoudig werkje is lekker troostend.
Want ik liet afgelopen donderdag
Lizzy
inslapen.
Het ging echt niet meer.
En het duurde wel een week piekeren
voordat ik de beslissing nam.
Maar ze werd steeds zieker en
zat alleen nog maar onder de tafel.
Niks was meer leuk.
Veel onstekingen met daar bovenop
de gistinfectie die steeds verder liep en\
vreselijk jeukte.
Het is goed zo.
Dag lieve Lizzy!
Je was een fantastische hond.
En je wordt gemist.
Je hebt een mooi hondenleven gehad.
Toen ik na afloop de brug over ging bij de dierenarts
voelde het als een enorme opluchting.
Eindelijk was ze weer vrij.
En dan komt er niet zo heel veel uit je handen!
Tenminste bij mij niet.
Maar we gaan weer verder:
morgen hoopt de oude mevrouw 104 te worden.
Hoe dat precies gaat?
Zelf snapt ze het ook niet.
Gewoon doorgaan zegt ze,
matig met alles.
En dan ben je ineens bijna 104....
We maken natuurlijk geen groot druk feest.
Maar gevierd wordt het zeker.
