Wantjesweer.

Volgens mij bestaat dat woord niet eens:

wantjesweer.

En het is ook twijfelachtig of het wel

weer is voor wanten.

Vanmorgen op de radio hoorde ik dat dit jaar 

het allerwarmste was sinds de metingen in 1901.

Vooral 's morgens vroeg heb ik toch wel een paar nodig

als ik de hondjes uitlaat.

Over hondjes gesproken:

"waar is Keesje?"

Hij hoort hier op het atelier te zitten maar hij heeft 

een gekke gewoonte:

in de kast met mijn schoenen kruipen 

en dan 

op de schoenen gaan kluiven.

Even kijken.

Ja hoor, zo, onder de arm en mee naar het atelier.

O ja, we hadden het over wanten.

Mijn oude paar, helemaal rechts is versleten.

En gestopt.

Ik kan er geen afscheid van nemen.

Terwijl er toch een nieuw paar klaar ligt.

En ik een nieuw paar aan het breien ben.

Tja, breien? 

Het schiet nog niet erg op.

Al eerder vertelde ik dat ik het verschil in kleur 

nauwelijks kan zien door het donkere weer.

Dus dat werk wacht op betere tijden.

Wel leuk: de steken voor de duim zet ik op een 

veiligheidsspeld.

Dat werkt prettiger dan op een draad.

En handiger dan een naar verhouding 

grote stekenhouder.

Verder breide ik nog een proefje om de volgende

want met een spie voor de duim te breien.

Dat moet je maar geloven, want er is geen foto van.

Verder gebeurde er niet zoveel.

Rond Kerstmis lees ik graag iets in de sfeer van Kerst.

Dit boek van Jenny Colgan was heel leuk.

Het is een vervolg op een eerder boek

over de boekhandel waar Carmen werkt.

Het speelt zich af in een koud Edinburgh.

Een stad die ik wel heel mooi maar ook altijd al 

heel somber vind.

Maar goed. 

Het was weer ouderwets genieten. 

Een beetje onrealistisch.

Maar het stoorde niet.

Kom ik ga eens winkelen.

Kijken of ik nog wat wantjeswol op de 

kop kan tikken  met wat lichtere kleuren.

Een mooie en veilige jaarwisseling! 

Pas goed op jezelf en de hondjes,

die niet bang zijn zeggen nog:

"pas op de dieren!"