Of liever vergeten.
Een beetje expres.
Af en toe maak ik weleens iets waarvan ik denk:
“kan ik dat wel delen?”
Dit borduurwerk,
papier op linnen geplakt en daarna geborduurd was
zo’n werkstuk.
Een studiofoto van wat een heel gewoon
zomers uitje
was voor mijn moeder als jong meisje.
Dit hele gezelschap ging misschien daarna direct
echt naar het strand!
En anders morgen wel!
Door een van de meisjes borduurde ik een kruis.
Wat een gewone dag aan het strand
zou worden werd
een dag om nooit meer te vergeten.
Zij verdronk.
Just an other day at the beach.
Het gebeurde niet echt.
Maar ze gebeuren wel iedere dag.
Ongelukken waardoor levens voorgoed veranderen.
Dat gevoel probeerde ik te vangen in dit werkje.
En daar ben ik weleens terughoudend in.
Hoewel van het hele stel alleen mijn moeder
nog leeft.
Het viel trouwens niet mee,
dat borduren op linnen met papier
geplakt met gelmedium.
Die techniek moet ik eerst verbeteren want
ik herinner me dat het een stug klusje was.
Wat mooi gedaan. Je bent weer met een nieuwe uitdaging bezig, hopelijk krijgen we er meer van te zien.
BeantwoordenVerwijderenBest een uitdaging! Maar vaker uitproberen, komt er vanzelf verbetering.
BeantwoordenVerwijderenDe titel maakt het al spannend. Snap je terughoudendheid wel een beetje. Mijn moeder had twee broers ( lang voor haar geboren) die op jonge leeftijd verdronken zijn, ze komt uit een schippersfamilie. In die tijd werd er niet veel over gepraat. Weet eigenlijk niet of er foto’s van hun zijn. Ik weet het alleen doordat een andere oom vernoemd werd naar zijn overleden broer.
BeantwoordenVerwijderenJij maakte er een fantasie mee met een kern van waarheid erin.