Slow Stitch.

Ik vind het moeilijk om een sluitende recentie 

over dit boek te schrijven.

Het is een prachtig boek.

Mooi uitgevoerd.

Een mooie textielkaft, zoals alle textielrelateerde 

boeken van Batsford.

Mooie illustraties.

Geweldige revieuws op internet.

En toch.

Ik heb het boek al sinds de vorige herfst in huis.

Neem het telkens op.

En leg het weer weg.

Wat is het dat me dan toch niet zo aanspreekt?

Misschien is het het gegeven "slow'".

Slow zoals in cita-slow.

De beweging die uitging van lokaal geproduceerd voedsel.

Nu is slow voor alles in.

Als het maar lokaal is.

En dat is waar dit boek ook naar toe werkt.

Naar duurzaamheid.

En werken met lokale producten.

Voor textiel ligt dat best ingewikkeld.
De schrijfster woont in het noorden van
Engeland .
In een plaats waar veel wolindustrie was.

Maar lokaal je stoffen betrekken?

We weten allemaal dat de productie van textiel
helemaal niet duurzaam is.
Dat voor katoenproductie ontzettend veel water nodig is.
Dat verfstoffen erg vervuilend kunnen zijn.

Om over de kledingindustrie maar te zwijgen.

De wereld wordt overspoeld voor
goedkope kleding, misschien wel gemaakt door
kinderhanden,
voor een te laag loon, onder slechte werkomstandigheden.

En we kopen steeds meer!

Deze week las ik bij de BBC een bericht dat de
sinds 1980
de gemiddelde Brit 5 keer zoveel kleding koopt.

Om toch duurzaam te werken
geeft de schrijfster als advies om stoffen te hergebruiken.

Noemt technieken als kantha en boro.
Waarbij oorspronkelijk uitgegaan werd van een vorm van
verstellen.

Er wordt aandacht besteedt aan het zelf verven
van draden met planten uit de omgeving.

Dat is natuurlijk hardstikke leuk.
Tenminste, ik vind het leuk om te doen.
En er staat inmiddels een pot met uienvellen
in de vensterbank, in het zonnetje.

En een pot met rozemarijnblad.

Dat levert maar een kleine hoeveelheid stof en draad op.
Maar voldoende om mee te borduren.

Ooit leerde ik plantaardig verven.
En zo schoon is het nu ook weer niet.
Om de kleuren voor langere tijd te behouden
moet je ze wel fixeren.
En dat is vaak niet zo vriendelijk spul.

Voor een eigen project werkt dat best.
Vooral als je ook bewust wilt werken met duurzaamheid.

Maar: "je kunt geen wereldbevolking voeden met een moestuintje!"
zeg ik dikwijls als voedingsdeskundige
als iemand weer aankomt met zo'n kleinschalig project.

Het is leuk,
zo zogenaamd duurzaam werken,
het geeft je misschien een goed gevoel.
Waarna je direct daarna met het vliegtuig naar Bali gaat om daar vakantie
te houden!

Kortom: het zet geen zoden aan de dijk
voor ons klimaat.
Maar iedere stap is er toch maar weer een!

Het boek is een roep om ook in het werken
met textiel
balans te zoeken.
Ik denk dat dat de beste vertaling van slow is.

Een ander aspect van dat slow
is het kalmerende effect dat uitgaat
van de regelmatige beweging
die het zetten van een steekje teweeg brengt.

De schrijfster houdt al jaren, ik geloof zelfs sinds
2013
een stekendagboek bij.
Gewoon een lap waarop wat steken gezet worden en
die eventueel vergroot wordt als dat nodig is.

Gewoon, hoe druk het ook is:
iedere dag een steekje.
Waarbij geen ingewikkelde borduurtechnieken worden gebruikt.

Dat deel spreekt me wel aan.

Er wordt ook werk van andere borduursters getoond.

En dat is ook waardoor ik het een boek met
"weerhaakjes"
vind.

Het werk is niet zo vernieuwend.
Maar ik loop al heel wat jaartjes mee in de textiel
En heb best wat textiele kunst gezien.

Toch laat het me niet los!
Dat lees je wel.
Het zal nog wel heel lang op mijn tafel blijven liggen
vrees ik.