Op herhaling.

Na het vorige blogje wilde ik jullie 

niet zo lang meer laten wachten.

Maar zoveel gebeurd er nou ook weer niet in een 

week.

Ik had ook nog geen titel.

Het is allemaal een beetje op herhaling.

Ik borduurde en patchte verder aan mijn

sew every day.

Natuurlijk is dat niet iedere dag.

Gelukkig heb ik altijd nog mijn

halffabrikaten.

Dit keer in een blikje hexjes.

Die kunnen mooi als

rand gaan fugeren.

Gisteren was ik een echte 

zondagsschilder.

Tijden niet geschilderd.

Daar moet ik echt voldoende tijd

voor hebben.

En ik doe het voor mijn plezier hoor.

De bedoeling is echt niet om te 

eindigen 

met een kunstwerk.

Haken is voor buiten.

Die zoete kleurtjes blijken bij veel mensen 

in de smaak te vallen.

Toch moet het werk even aan de kant.

Een van mijn vroegere buurmeisjes is zwanger.

En ze wil wel een dekentje.

Een wafeldekentje.

Het was even zoeken naar de juiste kleur garen.

Haar kleurtjes zijn 

terracotta.

Na veel wikken en wegen

is er 

garen onderweg.

Ben heel benieuwd.

Net voor de lockdown

had ik 

mijn haar kort laten knippen.

Het afgelopen jaar had ik het laten groeien

maar dat beviel toch niet.

Op de meest ongelegen momenten

zakte mijn knot uit

en ik liet een spoor van haarspelden na. 

Ik had het kunnen weten.

Ooit deed ik stage in Breda.

In het Diakonesse ziekenhuis.

En daar moest ik nog een kapje op.

Dat blijft het beste hangen op een knotje.

En dat was ook al een ramp.

Trouwens, dat hele uniform was een ramp.

Op zondag met lange mouwen.

En iedereen had en zwarte cape.

En haal dan de jouwe er maar eens uit op een kapstok.

als je haast hebt.  

Dus heb ik echt coronahaar.

Toch blijft het nog even zitten.

Ik hoor tot de oudere e de kwetsbare groep

en blijf voorlopig nog thuis,