4mei.

Vandaag is het dodenherdenking.

Ik werd een paar jaar na de oorlog geboren 

en 

de 2e Wereldoorlog was thuis altijd dichtbij.

Mijn vader zat in die tijd in Engeland.

Toen in september 1939 

Engeland Duitsland de oorlog verklaarde 

was hij daar al.

En zijn vader vond het beter als hij daar bleef.

Zo kwam hij in het Nederlandse leger in Engeland.

De Prinses Irenebrigade.

Hier zie je hem op de foto

met mijn Engelse neef en nichtje.

Die zeiden altijd als ze hem zagen:

“Oom Gerard werkt voor de Nederlandse koningin.

Nu niet direct denken 

ha, een nieuwe soldaat Van Oranje!

Mijn vader verliet het leger in juli 1944.

De Irenebrigade vocht na D-day mee met de 

geallieerden.

Mijn vader werd afgekeurd om te vechten.

Als kind had hij tbc gehad.

En hij was niet erg sterk.

Hem werd gevraagd of hij het zag zitten om

een bestaan op te bouwen in Engeland.

Dat wilde hij wel! 

Wij zijn helemaal geen militairen!

Ik zie mijn vader nog schudden van het lachen

toen mij een baan werd aangeboden als

voedingsofficier bij de Marva! 

En zo begon hij voor zichzelf.

Volgens het sterke verhaal met ongeveer 500 

toenmalige guldens,

een pot stroop en een lading uitgedroogde dadels.

Mijn moeder woonde in Nederland.

Het stel zou gaan trouwen.

Ze hadden al een huis gehuurd!

Toch hebben ze op elkaar gewacht.

Af en toe hadden ze contact.

Vis een Rode Kruis brief.

25 woorden mochten daarin.

En niet vaker dan om de drie maanden.

Die hele verschillende ervaringen tijdens de oorlog

gaven weleens onbegrip en wrijving.

Maar ze kwamen door de oorlog.

Vanavond herdenken we de mensen die het niet konden 

navertellen.

Al die jonge mensen die hun vandaag gaven voor onze toekomst.

Zoals ze dat bij de Engelse dodenherdenking zo mooi zeggen.