Meisjesboek.

Voor m'n gevoel deed ik niet zoveel met 

lapjes en draadjes 

afgelopen week.

Buiten was het veel te mooi.

Een beetje grannies haken 

met een kop koffie in het zonnetje.

Zo om het hoekje van de keukendeur.

Zo'n gezellig hoekje 

dat me doet denken aan een ouderwets 

meisjesboek.

Verder las ik en las ik en las ik! 

Elk vrij momentje dook ik er weer in:

"De lichte jaren"

van 

Elisabeth Jane Howard.

Een regelrechte topper in Engeland.

Daar is het een serie van 5 delen.

Hier worden het vier delen.

Waarvan het laatste deel pas in oktober 2018 verschijnt.

Het verhaal speelt zich af rondom de familie Cazalet.

Ik las een aantal recenties

"Denk Downton Abbey"

wordt er vaak gezegd.

Misschien wel, hoewel ik het niet zo'n

geslaagde vergelijking vind,

alleen al omdat 

dit boek begint enkele jaren voor WO II.

Die lichte jaren staan voor het 

plezier dat de familie beleeft aan de zomers

in het familiehuis op het platteland.

Vaak ook geschreven vanuit het perspectief van de kinderen.

En daar komt voor mij het meisjesboekengevoel

om de hoek kijken.

Maar ook de volwassen karakters worden goed uitgewerkt:

met een zoon met wat we tegenwoordig PTST 

zouden noemen als gevolg van de 1e wereldoorlog,

Een lichtzinnige echtgenote van de andere zoon

en een lesbische dochter.

Het was smullen.

Deel twee van het boek speelt zich dichter

af bij het begin van de 2e wereldoorlog.

En is wat zwaarder van inhoud.

Maar je snapt zeker wel dat ik

niet tot oktober ga wachten op het tweede deel! 

Ik lees ze wel in het Engels.

Overigens is de vertaling volgens mij heel goed! 

Een echte aanrader dus. 

O ja,

de slinger van de vorige week

gaat naar Gre.

Omi deed de trekking.

(met haar schortje nog voor! )

Als ze dat ziet....