Code rood

Het is afwachten tot

de storm losbarst.

Alle losse dingen naar binnen.

Bij en in het huis van 

de oude mevrouw 

wordt nog steeds geruimd.

De vuilnisbakken stonden buiten.

Die konden altijd in de garage.

Maar dat ging nu even niet.

Nu staan ze in de gang van het huis.

Als moeders dat eens wist...

Ik beloofde weer wat vaker te bloggen.

Maar echt spannende dingen gebeuren hier niet.

Het zit op de bank en haakt of breit

is nog steeds van toepassing.

Ik ruimde mijn eigen zolder op.

Zo kon alle troep

mooi mee met alle troep die uit mijn moeders

kwam.

Ging het bijna mis: 

Dit schattige quiltje, nou ja,

deze leuke quilttop

zar ergens verstopt in een bak rommel.

Ik vond mijn spinnenwiel weer terug.

Wat heb ik in het verleden veel gesponnen.

Veel garens ook geverfd.

Ik kocht altijd gewoon een vacht bij

een plaatselijke schapenhouder.

Jongens wat was dat vies werk.

De goede delen uit een vacht halen.

Na dagen rook ik nog schaap aan mijn handen.

Ze zeggen dat spinnen net zoiets is als fietsen:

dat verleer je niet.

Als de rustiger tijden aanbreken 

eerst een nieuwe snaar op de kop tikken.

Ik heb een Louet spinnenwiel

en moet er weer helemaal inkomen.

Het is hier echt stilte voor de storm.

Ik heb het er niet op.

Als kleuter maakte ik de storm

van 1953 mee.

Het Westland werd gespaard.

Maar ik weet nog hoe spannend het was.

Wij woonden bij opa en oma in.

Mijn vader zat ergens in Engeland:

bollen reizen.

En opa rende als een kip zonder kop heen en weer.

Gelukkig heb een moeder 

die altijd ijzig kalm blijft.

Maar het heeft veel indruk 

op me achtergelaten.

Misschien omdat we al snel

op bezoek gingen in Zeeland.

Naar familie die maar een klein laagje 

water binnen hadden gekregen.

De huizen waarvan alleen de daken

nog boven water stonden

vergeet ik nooit.

Later deed ik een stage in Goes.

Daar had ik een kamer met het bed net onder het raam.

Dus toen er een reusachtige storm aankwam

haalde ik het bed weg.

Nou woonde ik nog niet zolang in het zusterhuis

en wist niet dat 

een deel van het ziekenhuis zo binnenkeek.

De volgende dag kreeg ik 

alleen maar complimenten:

"zo'n meisje uit het Noorden"

dat zo voorzichtig was.

Maar eerlijk gezegd:

ik zal blij zijn als de storm weer over is.

Vanmiddag lekker tekenen

en schilderen hier op mijn atelier.

Daar kan ik me goed in verliezen.

Nog even door mijn foto',

kijkne of ik nog wat te vertellen heb.

Puckje wil wel even de stapel

gehaakte dekentjes laten zien.

Met helemaal onderop 

het dekentje wat ik voor Lizzy maakte 

toen ze pup was. 

Binnen ga ik het maar gezellig maken.

Ik hoop dat de boom op de achtergrond

van de foto blijft staan.

De overbuurvrouw-van-de-quilts 

ziet hem al jaaaaaren spreekwoordelijk omvallen!

Trouwens het autootje op de achtergrond is van mij.

Dat is stokoud

maar moet nog even mee.