Nieuw vriendje.

Oh, ze kosten zoveel tijd:

nieuwe vriendjes! 

En meestal komen ze met een hele uitzet!

In dit geval zeker een schriftje.

Een nieuw avontuur starten.

Iets voor de eerste keer doen! 

Wanner doe je dat nou nog op mijn leeftijd?

Dit verhaal krijgt nu een hoog

"Jo met de banjo

en 

Mien met de mandolien" gehalte.

Ik kocht een ukelele.

Geen hele chique.

Maar ook zeker geen kinderspeelgoedding.

Ukelele.

Ik krijg het haast m'n toetsenbord niet uit.

Rafeltje wilde graag weer 

een beetje muziek maken.

Lekker ongedwongen pingelen.

Nadat ik door de spierziekte moest stoppen

met m'n dwarsfluit:

te lastig vasthouden,

te lastig voor m'n ademhalingsspieren

werd het een beetje stil.

Deze winter dacht ik aan een gitaar.

M'n artrosehandjes vonden dat niet zo'n goed idee.

En toen kwam de ukelele in beeld. 

Dat is ook een beetje een trend 

op dit moment.

Het zij zo.

Want het is leuk!!!!

Als je me mist op het blog 

zit ik lekker te tokkelen.

Tot wanhoop van de buren

-denk ik-.

Maar ik heb tot nog toe geen klachten gehad.

Wel een terechte klacht van de

echtgenoot van het 

kookboek

van Regula Ysewijn dat ik in een vorig 

blogje beschreef.

Ik had het over goedkoop

serviesgoed!

Blijkt het duur Engels Burleigh servies te zijn.

Sorry, sorry, sorry! 

Dit serviesgoed is duidelijk 

niet mijn smaak.

En eerlijk gezegd kende ik het niet.

Terwijl ik toch een ernstige 

serviestic heb. 

Ik hou me maar bij 

m'n geliefde Poolse servies. 

Maar laat je je niet weerhouden om het boek 

in te zien 

want het is een goed boek.

Met een goed geteste receptuur.

Dus als je doet wat er staat 

gaat je favoriete recept zeker lukken.