Ik voel me net het konijn uit Alice in Wonderland!
"Te laat, te laat!"
Soms zit het mee en soms zit het tegen.
Was gisteren gevuld met allerlei
mannen die klussen kwamen doen.
Vandaag hield mijn scootmobiel ermee op.
Dat is lastig omdat ik net een overbelaste knie heb.
Dus weer een hoop gedoe en geregel.
Die scootmobiel lijkt altijd een goed bewaard geheim.
Nou ja, iedereen die dit blog al langer leest weet
dat Mevrouw Rafel een
nogal zeldzame auto-immuunziekte heeft.
En daardoor niet kan fietsen.
En nu is deze oude scootmobiel aan vervanging toe.
Het komt allemaal goed maar het kost
wel tijd om te regelen.
En voorlopig even met de auto.
Goed, weer verder met leuke dingen.
Dankzij het warme weer groeide de stapel restblokjes,
want als het warm is is het hier op het atelier heerlijk.
Ik investeerde zelfs in een nieuwe snijmat.
Voor alle Westlandse lezers: die verkoopt de fournituren meneer op de markt.
De Naaldwijkse markt.
Net als reserve snijmessen.
Nooit geweten.
De hondjes waren er niet zo blij mee.
Ze moesten een stukje opschuiven.
Puck vroeg zelfs om het nummer van de
dierenbescherming.
Dit kan toch niet mopperde hij tegen Keesje.
Keesje sliep zelfs een nachtje in mijn kledingkast.
Hij ligt graag in het donker.
Keesje, Keesje?
Er is toch nog een Keesje?
Ja!
Keesje 1 zullen we hem maar noemen.
Een pop die ik ooit voor mijn verjaardag kreeg,
omdat ik geen cadeautje wist.
Hij heet ook Keesje.
En hij zit nog steeds in de kast op het atelier.
Hoog en droog.
Want grage hondentandjes.
Gebeurde er eigenlijk nog meer leuks afgelopen week.
Eens even kijken.
De zusjes zijn weer samen.
Het onderste zusje hing in het verzorgingshuis bij mijn moeder.
En het afgelopen jaar woonde ze op zolder.
Maar nu mag ze eindelijk weer stralen.
Je kunt weer verder na zoveel te snijden. Die Keesje toch ha ha.
BeantwoordenVerwijderen