OP de bank.

Het wordt weer tijd om 

gezellig 

op de bank weg te kruipen met een boek.

Of een werkje.

Dat deed ik deze week met dit boek.

Het is geloof ik uit 2018.

Dus al even uit.

En gaat over de succesvolle Elin,

fotografe in New York, 

die lange tijd het verhaal over hoe en waar ze is 

opgegroeid 

weet te verbergen voor haar man en dochter.

Totdat iemand uit haar jeugd contact zoekt.

Dan begint een reis,

een onderzoek naar wat waar is.

En of de herinneringen die we allemaal wel hebben wel kloppen.

Een prachtig boek.

En zeker een aanrader.

Gisteravond had ik geen tijd om op de bank te hangen:

tijd om het vierde grote blok van de hexjes te leggen.

Ineens was het een uur verder.

Wat is dit spannend.

Vanmorgen legde ik alle delen alvast tegen elkaar.

Beetje scheef, puntje schoen.

 

Tot nu toe ben ik er heel tevreden over.

Maar de boog kan niet altijd gespannen zijn.

Ik zocht een werkje 

voor-bij-de-tv-op-de bank 

dat niet al te ingewikkeld was.

Jaren geleden kreeg ik eens een bol Scheepjes Whirl.

Ik startte een gehaakte sjaal.

Maar o, wat had ik een ruzie met die draad

die uit 4 draadjes bestaat voor het kleurverloop.

Telkens haakte ik in de draad.

De lol was er al snel vanaf.

Bovendien kies ik niet snel voor blauw.

Voor de hexjes moest ik dan ook blauwe stofjes bijkopen. 

Nu met breien gaat het goed.

Hoe lang dat goed gaat weet ik niet.

Keesje heeft ook veel interesse in die grote bol.

Keesje is een beetje verwend.

Hij haat regen en bij het minste drupje

blijft hij al op de drempel zitten:

"Ja, bekijk het! "

denkt hij.

"Ik ga echt niet naar buiten!"

 

Andermansveren.

Pfft!

Dat was even rennen.

Na al dat verbouwen was de schuur een soort 

uitdragerij geworden.

En ik kon ook niet meer bij mijn scootmobiel.

Die stond helemaal achterin.

Deze zomer had ik hem nauwelijks nodig.

Maar nu wordt alles lopend doen wel zwaar.

Kan ook met de auto. 

Maar die kippe eindjes?

Nou ja, hij staat te laden.

Af en toe een bezorgde blik uit het raam 

of

er nog geen rook uit de schuur komt.

Die acculaders zijn berucht

als het om brand veroorzaken gaat.

Puck was er als de kippen bij om op de 

plank te klimmen.

Hij is gek op een gratis ritje.

 Eerst maar een die andermans veren.

Kijk een wat een prachtige top 

de-overbuurvrouw-van-de-quilts heeft gemaakt.

En deze dan.

Zo leuk.

Een echte scrappy quilt waar ze zo goed in is.

Tja, dat krijg je als je een jaar niet blogt: dan kun je ineens hele

mooie dingen laten zien.

IK zelf ga als een slak.

Er werden al wat bollen gepoot.

Piepkleine narcissenbollen die ik dit voorjaar overhield.

Toen ik vanmorgen met de hondjes langs de Welkoop wandelede

zag ik leuke hangplanten.

Dus die met de auto opgehaald.

Kijk: dan mis ik de scootmobiel.

Want de winkel is hier om het hoekje.

Nog 7 hexjes en dan staat dit blok van 12 x 11 hexjes ook weer aan elkaar.

Dan begint weer het allerleukste: 

een nieuw blok leggen. 

Ik begin weer een beetje in mijn leven te groeien.

Gisteren bakte ik sinds lange tijd weer iets.

Zoete bolletjes met jam

uit de Country Living van deze maand.

Leuk en gemakkelijk recept met yoghurt.

Goed kneden en er kan eigenlijk niks mislukken.

Sluit ik af met een bloemetje.

Rozen.

Want dit blog gaat vaak over rafels.

Maar die rozen horen er toch echt bij.

Ze raakten een beetje vergeten nadat die leuke pergola 

met 

New Dawn rozen werd afgebroken. 

En dat is dui-hui--zend!

Ken je het liedje van Yentl en de Boer:

Heel lang geleden,

toen elfjes nog bestonden 

en 

een heks in een huisje van koek! 

Nou dat doet me denken aan de start van dit blog in 2011.

Dat is heel lang geleden.

Vandaag mijn 1000ste blogje

op blogspot.

Maar ik maakte er veel meer.

Herinner je je weblog nog?

En dat weblog weglog werd.

Nooit meer iets van terug gevonden.

En dan zeggen ze nog wel dat er nooit iets verdwijnt van het internet!

Nooit meer iets terug gevonden.

Ik was niet alleen.

Ik herinner me dat ik met een andere blogger overstapte,

hoe spannend we het vonden.

Want hoe werkte dat bloggen bij Google nou toch?

Ik kijk even terug en zag met blauw versierde cupcakes.

Maar dat was een oude foto want die maakte ik dat jaar

voor mijn verjaardag in mei.

Er er was wat te vieren:

ik was terug in blogland.

Die eerste blogjes gingen over het 365 dagen 

beestjes tekenproject.

Wat was dat leuk. 

Herken je ze nog: breiende geitjes, konijnen met een 

wortelparaplu en een hond met een gebroken arm.

Ze zijn er nog hoor.

Zoet in drie diepvriesdoosjes.

Zo gauw het deksel er maar weer op.

Wat deed ik eigenlijk afgelopen week? 

Even door de foto's.

Ik zette wat hexjes aan elkaar.

En zocht het doosje met collagefodder op.

Collagefodder.

Fodder is voer.

Voer  voor collages dus.

Altijd handig om je dagboek mee te verfraaien.

Maar ook om een blad alvast voor te bereiden.

Zo heb je nooit last van het lege bladzijden syndroom.

Oh, hier zit toevallig een potloodtekeningetje.

Maar ik gebruik ook washitape.

Al jaren langs de zijkanten van het blad.

En verder ook voor de leuk.

Kijk zo ben je gauw klaar.

Ik vond een schattige doos met hele leuke tape.

En besloot die mezelf maar cadeau te doen.

In mijn dagboek komt veel meer dan dat.

Afspraken, weetjes over de tuin, de vlooiendruppels

van de hond.

Een leuk breimotiefje.

Een stukje in de krant over het weer van afgelopen zomer.

De boeken die ik nog wil lezen.

Een teken probeerseltje.

Maar ook de gebruiksaanwijzing van mijn wasrek.

Ik ben niet zo handig.....

Zo ik duik even onder tafel: 

Daar staan alle boeken vanaf 1995.

Dagboeken maken doe ik al sinds ik een tiener was.

Maar van voor 1995 is er niets meer.

Ik kreeg in 1990 kanker en schreef 5 jaar niet.

Daar was geen plaats voor.

En al die eerdere boeken vernietigde ik.

Ik wilde niet dat die door anderen zouden worden gelezen.

Nu kan het me niet zoveel meer schelen en 

laat ik ze los.

Overigens zijn dit ze lang niet allemaal! 

 

 

Grrr

Grr daar gaan we weer!

Ruzie met de laptop.

Nou ja, we hebben het weer bijgelegd.

Maar af en toe kun je er wel heel veel tijd mee kwijt zijn.

Maar wees gerust: alles staat weer op een rijtje.

Wat gaat een week toch hard.

En wat deed ik eigenlijk?

Heel vaak de regenton leeg laten lopen.

Mensen wat heeft het geregend.

En omdat de oude afvoer onder mijn huis 

stuk was, moest er een nieuwe komen.

Dat gebeurde allemaal tijdens de verbouwing.

De afvoer onder mijn huis had een breukje.

En hij was van asbest.

Dat betekende dat alles open moest.

En ik zeker voor een week het huis uit moest.

Dat bericht kwam op de ochtend van de dag

dat mijn moeder overleed.

Dus bij alles ook nog op zoek naar een B &B 

die ook hondjes nam.

Want zonder hondjes wilde ik niet.

De meeste B & B's in de omgeving willen niet eens kinderen.

Dan hoef je het met een hond zeker niet te proberen.

Bovendien was Keesje nog niet helemaal zindelijk.

Maar dat vertel ik nog wel eens.

Tegelijkertijd bedacht ik een alternatief plan.

Een nieuwe afvoer via de kelder en meterput.

Dan raakte ik in de keuken wel wat 

bergruimte kwijt. 

Maar het kon.

 Dan moest er wel een regenton komen.

Nou. Die is er.

Gelukkig is het nu stralend weer.

Gisteren kon ik buiten dit portretje een 

grijze achtergrond geven.

Gewoon op de buitentafel.

Dat is handig want omdat ik ook met stof op het atelier werk

ben ik altijd bang voor verfvlekken.

De hondjes genoten van de zon onder tafel.

Aan aan deze dame kan ik nu weer veilig binnen verder werken.

Elke dag probeer ik te werken aan de hexjes.

Ik zet er telkens 12 x 11 aan elkaar.

Dat is ongeveer 45 bij 45 cm.

Doordat ik nu een badkamer heb ben ik mijn designwall

(wat een deftig woord is voor een grote plaat zachtboard bekleed met flanel!)

kwijt.

Hier in mijn atelier maak ik geen tweede.

Ik vind het veel te rommelig worden.

Dus hou ik me aan dit formaat.

Je begrijpt dat al die hexjes uitleggen natuurlijk het

allerleukste is. 

Zo spannend om te doen. 

Maar het simpele rijgwerk is ook fijn om te doen.

Heel rust gevend. 

 

Hoe doe je dat?

"Hoe doe je dat met die hexjes?"

vroeg Marianne.

Ik ga het even uitleggen.

Voor de kartonnetjes heb ik een 

Fiskars pons.

Die bestaan in verschillende maten.

Ik gebruik 1 inch.

En ik gebruik 120 grams papier om ze te ponsen.

De stofjes teken ik met de hand op.

En knip ze uit.

Daarna vouw ik ze om een kartonnetje.

En zet ze vast met paperclips.

Eerst een lekkere stapel maken en dan rijgen.

Dat rijgen doe ik alleen aan de achterkant.

Dus ik steek niet door het karton.

Wel komt op elke hoek een steekje.

Als je later het karton eruit wil halen 

kun je dat er zo uitwippen.

Kijk maar! 

Misschien moet je een enkele keer een 

draadje doorknippen.

Maar het bespaart heel wat werk en zere vingers.

Bovendien ziet de voorkant van je werk

er direct 

aantrekkelijk uit,

Over aantrekkelijk  gesproken:

gisteren had ik mijn schilderochtendje.

Ik moet toegeven: het werden geen kunstwerken.

Maar ik heb heerlijk zitten knoeien.

Binnen de kortste te keren ligt de tafel vol en heb ik 

nauwelijks ruimte over om 

te werken.

Pick en Keesje houden me dan graag gezelschap.

Al vindt Puck het al snel goed.

Heerlijk soezen met z'n kop op een turfje."

 

Acheroverleunstand.

Volgens mij bestaat het 

woord

helemaal niet!  

Maar dat is wel hoe ik in het leven stond 

de afgelopen week.

Eerlijk gezegd heb ik de boel graag

"op een rijtje".

Je kent het wel de kasten netjes, 

het huis opgeruimd.

In de tuin alles op 

"spruitenmaat"

zoals we hier wel zeggen.

Alles netjes op een rijtje.

Misschien ben ik er te lui voor

of 

was het gewoon te warm.

In ieder geval heb ik zoveel disipline 

dat er iedere week weer een  blogje komt.

Het was echt weer om te lezen.

Ik las dit boek van Sarah Lark 

achterelkaar uit.

Het derde  deel van een trilogie.

En had de eerste 2delen niet gelezen.

Dat is echt niet erg.

Het is alleen goed opletten wie wie ook

alweer was.

Gedeeltelijk berust het verhaal op

waar gebeurde feiten.

Voor een deel is het fictie.

Het was een week om heerlijk onder

een boom te zitten en te lezen.

Hoewel het voor onder die boom ook dikwijls te warm was.

 Ik deed nog een leuke ontdekking: 

naast de RK kerk

achter de pastorie ligt een prachtige tuin.

Nooit geweten terwijl ik er bijna mijn hele keven dichtbij woon.

Op Open Monumenten Dag mochten we erin.

Zo heerlijk met het warme weer.

Ik deed nog een steekje aan de hexjes.

Terwijl Keesje bezig was om mijn vloerkleed op te eten..

Hij heeft vast en zeker ergens aandelen in 

woninginrichting.

Dat kleed gaat er helemaal aan.

Gisteren nog eventjes gespeeld met mijn  gelliplate.

Dat doe ik in de keuken want al die verftroep op het atelier

terwijl er ook stofjes liggen

is geen goed idee.

Handig hoor zo'n keukenmachine.

Oh, ik typ nat hiernaast de labels in voor 

onder het blog.

Onder het hoofdje Keesje zit een hele andere Keesje.

Herinner je hem nog?

Even een foto maken.

Kijk: nog een Keesje.

De pop die ik ooit van mijn moeder kreeg 

omdat ik niks voor mijn verjaardag wist.

"Vroeger wilde je altijd een pop" zei ze.

"Ik koop gewoon een pop hoor!"

En zo kwam dit Keesje bij ons wonen,

Hoe kwam hond Keesje nou aan zijn naam?

Wel officieel heet hij 

Jewel of Tibet Benedict.

Dat Benedict mocht ik zelf uitzoeken uit een 

rij namen.

Zijn broers heten Benjamin en Bradley

en zijn zusje die naar Frankrijk ging Bonita. 

Tja, hoe kies je een naam.

Na een lange rij van Whiskey via Melvin naar Jimmy en Nikki.

Ptolomy, Lizzy en Puck nu ?

De werktitel was Pip.

En zo ging ik met mijn moeder alle namen af.

Tot op een dag Koosje voorbij kwam.

Daarvan kwamen we op Keesje.

De oude mevrouw klapte enthousiast in haar handen en 

riep "Ja, dat is leuk!"

Dus werd het Keesje.

Maar wel nadat ik verschillende familieleden die 

Kees heten gepolst had. 

Dus zijn er nu twee Keesje.

Overigens past de naam hem erg goed.

Zoals Puck een echte puk is.

Wat is het toch een kleine bangerik!

Is Keesje is ondernemend en wat feller.

Maar allebei hardstikke bang van water.

Ze willen echt niet in een badje.

Maar een ijsje met dit weer:

Graag!.

Gaan we dat regelen. 

Een kleurtje

Zoals iedereen weet houdt Mevrouw Rafel 

wel van een kleurtje.

Die hexagonnen rijgen is gewoon een feestje.

En eerdaags weer een stukje

leggen.

Oh, wat is dat verslavend. 

De meesten van mijn  lezers weten wel dat mijn

borsten 

van plastic zijn.

En dat is best plakkerig bij warm weer.

Dus kwam ik toen het een tijdje geleden toen het zo warm was

op het idee

om weer eens borsten te breien.

Maar daar Nederlandse weer maakte er al snel een einde aan.

En je begrijpt: zo'n onderbroekenkleur

werk ook niet uitnodigend.

 

Dus strandde het werk roemloos.

Nee, dan het voorpand van de trui waaraan ik 

al een jaar werk:

dat is pas een kleurtje.

Dat breien deed ik vooral voor de 

gezelligheid bij de oude mevrouw.

Daar nam ik af en toe ook een haakwerkje mee naar toe.

Gisteren met het mooie weer maar eens uit de mottenballen gehaald.

Echt rustig in de tuin zitten is een hele kunst.

Ik zie altijd wel iets dat opgeruimd moet worden..

Mijn favoriete plekje is onder de boom.

Hij wordt wel een beetje groot voor mijn kleine achtertuin.

Maar met warm weer is het heerlijk.

De tuin ligt op het zuidwesten.

En de meeste mensen hebben hier een 

tegeltuintje,

De barbaren.

Want dit is echt niet heel veel meer werk.

Naast mijn stoel staat nog een mandje met haakblokken.

Die moeten nog aan een dekentje dat ik deze winter haakte.

Eens even kijken of er nog een foto is.

Nou, het is niet zo'n beste.

In ieder geval heb je nu een idee hoe het er uitziet. 

\"Kind, wat ouderwets"!

Zei de oude mevrouw nog.

Je ziet ik hou mezelf best van de straat,

Ik ga nu proberen of mijn naaimachine het nog doet.

Die staat hier al 2 jaar zoet in een hoekje 

braaf te wezen.