samen op de bank.

Al 2 weken zitten we samen gezellig 

op de bank.

We kijken samen tv.

Op 1, the bake off,

sewing bee

en natuurlijk onze 

grote favoriet:

escape to the country.

Ja, we hebben alle afleveringen

al 

100 keer gezien,

maar een verslaving moet je onderhouden toch?

Zo saampjes gezellig.

Kopje koffie erbij.

En breien maar.

Mijn sjaal 

"met de lange draden"

Ik vind het eindresultaat erg leuk.

Het breien daarentegen

is 

nogal een klusje!

Die dubbele omslagen 

waardoor

er lange floteringen

ontstaan .

Niks voor mij.

Ik weet dat ik graag

nogal klein werk.

En dan is dit echt

meters uit mijn comfortzone.

Nog evenjes.

Een naald of 24.

Nee, dan gaat borduren 

me veel beter af.

Ik moet eerdaags een nieuw 

dagboek 

insteken.

Het oude raakt vol.

Dagboeken maken doe ik al sinds mijn tienerjaren.

Nu denk je natuurlijk

dat dat wel een hele stapel is geworden.

Ja, vanaf 1995.

De tijd daarvoor is weg.

Tot het jaar dat ik kanker kreeg is alles weg.

Dat moest weg.

Een ander had daar niks mee te maken.

Toen schreef ik 5 jaar niet.

Waarna ik aarzelend weer begon.

Het is trouwens veel meer dan een dagboek,

Patroontjes, recepten boodschappenlijstje,

afspraken,

tekeningen, alles zit erin.

Het geeft een heel mooi tijdsbeeld.

O, en het hoeft nu ook niet meer weg van mezelf. 

Hoewel ik geen spijt heb dat ik 

ik alles wegdeed

in 1990.

 

Frankrijk.

"Ik ga naar Frankrijk

en

ik kom nooit meer terug!"

(een liedje van de Amazing Stroopwafels).

Nee hoor , ik ga niet naar Frankrijk.

Ik deed maar alsof.

De tuin bij de oude mevrouw

is altijd het laatste aan de beurt

met werken.

Het gras stond er 3 kontjes hoog.

Van verschillende mensen die in huisje in

Frankrijk hebben

hoorde ik dat ze stevig aan de slag 

moesten om alles weer in orde te krijgen.

Na al die maanden dat het niet mocht

waren al die tuinen

verwilderd.

Nou, daar hoef ik niet voor naar Frankrijk.

Nee, als ik een huisje 

zou kunnen hebben

in het buietnland

dan werd het Cornwall

in Engeland.

Beetje lastig, beetje ver,

altijd vliegen,

te duur 

en niet duurzaam.

Maar ik ben wel verliefd geraakt op de streek.

Bovendien lees ik alles wat 

los en vast zit over de streek.

Zo las ik verleden jaar 

"Het zoutpad"

van Raynor Winn.

Over Ray die dakloos, 

met een terminaal zieke man

het 

South West Coast Path

gaat lopen.

1000 km.

Van Minehead naar Poole.

En dat is echt geen Pieterpad.

Klimmen en dalen vaakover een pad niet breder

dan 30 cm.

Nu is er een tweede boek.

"De wilde stilte"

Daarin lezen we hoe moeilijk voor Ray was om 

weer 

terug te keren in de maatschappij.

En ze schrijft fantastisch!

Nee, als ik ooit een huisje zou hebben...

Op de verwilderde tuin terug te komen:

vandaag is de oude mevrouw jarig.

103.

Geen visite,

geen drukte,

geen burgemeester of wethouder! 

We zijn nog voorzichtig want de corona 

is nog niet weg.

Heerlijk, die rust.

Voor omi is het zowel goed.

Ieder jaar ziet ze als een berg op tegen de drukte.

O a, die tuin,

nou vroeger toen mijn vader nog 

leefde 

moest die er 

voor 

haar verjaardag altijd piekfijn uitzien.

Dus ruimde ik uit gewoonte ook maar.

Maar niet zo precies als mijn vader:

die had graag iedere grasspriet recht liggen! 

Ouderwets.

Gistermiddag na het uitlaten van de hondjes

goot het van de regen.

Tijd voor thee en een tijdschrift.

Het juninummer van Country Living magazine.

Daarin vertelden medewerkers wat ze zoal

deden tijdens de lockdown.

En er was een plaatje van een gehaakte deken.

Dat moest ik gewoon proberen.

Er ging een heerlijke

ouderwetse sfeer van het 

plaatje uit.

Gewoon even een blokje.

Het hoeft niks te worden.

Maar toch...

Ook al zo lekker ouderwets:

een zonnehoedje 

voor een baby.

Het patroontje vond ik in een haakboek

van 

alasascha.

En klaar in een avondje.

Nu het thema toch ouderwets is,

de mandjesquilt stond ineens weer in de belangstelling.

Supergoof was piepkleine mandjes gaan maken.

Dat patroon stond ooit in de 

Quiltmania

van 

januari/februari 2003.

En ineens vroeg iedereen

waar dat patroon toch vandaan kwam.

Nou daaruit dus.

Ik gebruikte het verstrekte patroontje.

Blijkbaar had Ingrid toen zo'n haast

dat ze een kleinere afdruk

van het mandje natekende

en zo 

piepkleine mandjes kreeg.

Aan de sjaal die ik brei is gelukkig 

niks ouderwets.

Ik beloofde mezelf hem toch 

eerst

een af te maken.

Dus brei nu dapper door.

En lieve kleine ouderwetse

haakblokjes

moeten maar even wachten.

Afhaalchinees.

Goedemorgen allemaal!

Ik moest deze week perse een hoed!

Wat een warmte.

Gelukkig is het nu weer een

echte Hollandse zomer.

Inmiddels zijn de dames gezellig met hun drietjes.

Het was wel een hele vreemde week.

Ineens had ik een afhaalrestaurant! 

Want door de brand kon er niet gekookt worden

bij de oude mevrouw.

Dus kookte ik hier.

Pakte alles in en aten we 

samen

gezellig alles op.

Gelukkig is er sinds vrijdag weer een nieuwe inductieplaat.

Ik brei een sjaal met veel

flotteringen.

Dat zijn losse hangende draden.

Dat gaat wel snel.

Maar is ook een beetje 

buiten

mijn comfortzone! 

De dekentjes gaan bijna naar de nieuwe baby's.

Eenklein meisje is vorige week geboren.

En ondanks de hitte groeide 

de stapel 

mandjes! 

Zo'n blokje is net klein genoeg om 

even tussendoor te doen.

En verder gebeurde er niet zoveel deze week.

Ondanks alle versoepelingen

ben ik nog heel terughoudend

met uit gaan.

Eigenlijk doe ik alleen

nog maar de noodzakelijke boodschappen. 

Op een kluitje!

Goedemorgen allemaal! 

Ik heb nog 5 minuutjes.

En ben hier al weken niet geweest.

Er was nogal pech de laatste tijd.

Afgelopen vrijdag was er bij de oude 

mevrouw een klein binnenbrandje.

De inductieplaat maakte kortsluiting

en er ontstond brand.

2 politieauto's,

3 brandweerauto's

voor de deur! 

Omi en 2 honden zo snel mogelijk 

naar buiten. 

Gelukkig viel het mee.

Er moet alleen een nieuwe

plaat komen.

Maar voor het zover is kook ik hier 

in mijn eigen huis.

Gelukkig woon ik om het hoekje.

En warm ik de maaltijd 

voor omi op in de magnetron.

Zelf koken kan ze niet meer.

En kant en klaar maaltijden 

lust ze niet. 

En vandaag is het heel krap

omdat ik 

heel snel weer weg moet.

Tja, hoe kun je het plannen.

Mijn overbuurvrouw-van-de-quilts

zei dat bijeen woningbrand

trouwens altijd 3 brandweerauto's komen.

En zij kan het weten:

2 zonen zijn bij de brandweer.

En dat kluitje?

Nou opeen gegeven moment stonden

al die hulpverleners 

dichtbij elkaar in de woonkamer.

Waarna er ineens iemand riep:

"anderhalve meter!

Online

Maandagochtend

is mijn kantoorochtendje.

Dan probeer ik ook een blogje eruit te persen.

Waar zouden we we zijn

in deze tijd

zonder internet.

Hoewel de coronacijfers nu beter zijn,

ben ik nog heel voorzichtig.

Met zo'n sluimernde 

auto-immuuunziekte

kun je niet voorzichtig genoeg zijn.

Dus gaat er heel veel via de pc.

Net als met de naaimachine heb ik

met de laptop

een haat - liefde verhouding.

"Wat doet ie nou weer?"

Meestal gaat het trouwens goed.

Bovendien loopt bij de
oude mevrouw
de wijkverpleging in en uit.
Ze heeft nu weer een infectie aan een been.
Net als de oude Italiaanse mevrouw
van 108
zegt ze:"God is me vergeten."

Ik moet zeggen de wijkzusters werken wel heel voorzichtig.

O jee, alweer het woord
voorzichtig.

Moet ik mijn titel vervangen?

Toch maar niet.

Gelukkig gaat haken offline.

Een dekentje voor de baby van een van mijn buurmeisjes.

Het blijft een stoere kleur.
Maar iedereen
vindt het toch wel mooi.
Alleen krijg al hakend zo'n trek
in chocolade!

Eind mei was mijn
hele stille verjaardag.

Handgeverfde Nederlandse wol van
the dutch yarn bar.

En de Vogue Kitting.

Ik kan me niet voorstellen
dat ik nu ooit nog een breiprobleem heb
waar geen oplossing voor is.

Een beetje een saai boek om zo te lezen.
Maar een ideaal naslagwerk.

Voor de lockdown
kocht ik
een grote doos nieuwe kleurpotloden
en ik nam een oude liefde op:
werken met kleurpotlood
en natuurtekenen.

Zwaaien.

Even zwaaien!

Ik ben al zo lang niet langs geweest.

Het is ook zo'n rare tijd.

Ik hoor van meer mensen dat ze de ene dag 

niks

voor elkaar krijgen,

maar de volgende dag weer heel productief zijn.

Nu alles weer een beetje versoepeld wordt

lijkt het ook wel

of iedereen een beetje gemakkelijker wordt.

Zo zat ik zonet nog even aan de koffie

bij de oude mevrouw.

De laatste tijd ging ik alleen koken

en daarna wat huishoudelijke klussen doen.

Dus was omi heel vaak allleen.

En dat is gewoon pijnlijk om te zien.

Het doet gewoon lichamelijk zeer.

En dan kan ik nog gewoon langs.

Ik hoefde niet te gaan zwaaien.

Zoals anderen.

Zo'n lange arm zou wel heel makkelijk zijn

om 

anderhalve meter afstand te houden.

En wat denk je van de supermarkt?

Ik ben er 10 weken niet geweest...

Morgen ga ik weer.

Het voelt alsof ik op schoolreisje ga. 

Stel je voor dat ik met zo'n lange arm moest breien.

Mijn sjaal schiet lekker op.

Ja zul je zeggen: met zulke omslagen

heb je 

een zo een lekker eindje.

Het is wel echt breien
buiten mijn comfortzone.

Verder geef ik me graag over aan
mijn guilty pleasure.
Escape to the country kijken.

Als je het goed doet kun je eerst bij de BBC
en daarna bij SBS6 kijken.

En ze staan ook op You Tube.

Gelukkig helpt Lizzy bij de was.

Ze heeft geen echt klein mandje.
Gaat daar ook niet in.

Maar de wasmand.

Liefst met schone was erin.
IECH
Gelukkig waren het dit keer schone dekbedhoesjes
voor de hondenbedjes.

Ja, ik heb regelmatig een hondenwas.
Sommige mensen moeten daar vreselijk om lachen.

Ze hebben echt een eigen uitzet.
Gelukkig deed ik gisteravond al de pootjes wassen.
Ze hebben witte pootjes
en die zagen door de droogte roetzwart.