Rommelig.

Zo aan het einde van het jaar is het vaak 

een beetje rommelig.

Al die feestdagen, de boodschappen eromheen en

allerlei visite en op visite.

En wat was het koud beide Kerstdagen.

De hondjes vinden het heerlijk.

En blijkbaar blijven allerlei lekkere geurtjes ook

beter bewaard.

Ze blijven overal treuzelen.

Dan moet ik echt echte wanten aan.

Niet die waar mijn vingertjes nog uitpiepen.

Dus op zoek naar een paar echte wanten.

Hier naar een patroon uit Estland.

Uit het boekje "Warme handen".

Veel tijd om te breien bleef er niet over.

Het patroon tekende ik wel over op ruitjespapier.

Vorige week wilde Meneer Google foto's met dit patroontje

niet doorsturen.

Niet lachen: de inhoud van mijn mailtje met een iets andere 

inhoud, werd als onbehoorlijk beoordeeld.

Computer says No! 

Idioot.

Nu lukte het wel.

Voor lezen blijft altijd wel een momentje op een dag over.

Een familielid schreef zijn levensverhaal en nam meteen 

de geschiedenis van het familiebedrijf mee.

Ik vond het facinerend om te lezen.

Maar: er is een grote maar: er wordt verteld dat mijn oma

(van vaderskant) en mijn tante stierven aan lympheklierkanker.

Dat is pertinent onwaar.

Ze overleden aan borstkanker.

Mijn oma bracht het BRCA1 gen in de familie.

Een gen dat de kans op borst- en eierstokkanker heel groot maakt.

Dat raakt me wel.

Want meer dan 25 jaar geleden liet ik dat uitzoeken.

Bijna iedereen weet wel dat ik al 35 jaar na de kankerdiagnose nog steeds leef.

En ja, dat is voor mij ook een wonder.

Maar goed, ik vind dit zo pijnlijk.

Want door screening kan veel leed worden voorkomen.

En wat iedereen vergeet is dat mannen ook borstkanker 

kunnen krijgen als ze gendrager zijn.

En het zeker kunnen overdragen aan hun kinderen.

Ik heb 25 jaar geleden iedereen zelf dat hele verhaal moeten vertellen.

Ik ging iedereen langs.

Soms was het alsof ik met een mandje eieren langs de deuren ging.

Soms werd ik bij familie niet eens binnengelaten 

en deed ik het verhaal in de gang.

Tegenwoordig worden mensen daar goed in begeleid.

Maar daar was eind 2000 nog geen sprake van.

Gelukkig had ik mijn ervaring als dietist in het voeren van 

lastige gesprekken.

Maar het was wel pijnlijk.

Je ziet het:

Zo'n boek haalt ook nogal wat oude koeien uit de sloot! 

Ik moest dit gewoon even kwijt.

En dat andere boek dan? Zul je je afvragen.

Iemand met dezelfde achternaam?

Nee, geen familie.

Wel een goed leesbaar boek over allerlei  gebeurtenissen

waardoor we zelfredzaam moeten zijn 

en waarom al dat gedoe er is over noodpakketten.

Het lijkt heel eng.

A; die mogelijke oorzaken.

Maar ik vond het een gerustellend boek.

We zien het wel! 

In ieder geval is 2025 bijna voorbij.

Een veilige en gezellige jaar wisseling.