Inpakken.

Zo'n Sinterklaasweek gaat vooral over 

inpakken en uitpakken.

Een tijdje geleden vertelde ik al over dit boek.

En over het leuke project wat ik daarin vond.

Een UMO maken.

Een unindentified meaningful object.

En toevallig deze week legde ik het wel drie keer 

aan iemand uit.

Het lijkt me ook zo mooi om te doen.

En eerlijk: dat komt nog wel.

Het proces s als volgt:

misschien heb je een geheim of iets waar je mee zit en over piekert,

maar wat je nog niet wilt of kunt delen 

met anderen.

Je neemt een steen en schrijft daar een 

steekwoord op.

Die steen ga je liefdevol verpakken in

draden, vulsel en stof.

Totdat een bol ontstaat.

Je stof ga je bewerken met naald en draad.

In plaats van een steen kun je ook iets anders nemen,

bijvoorbeeld een zaaddoos.

Overigens vind ik zo'n boek altijd een beetje

intimiderend.

Zoveel informatie.

Ik doe er best lang over om het me eigen te maken.

Wat ik leuk vond in het boek is dat een van de schrijfsters ook zegt: 

"neem telkens ergens in het boek een hoofdstukje of 

bladzijde.

Doe dat iedere dag en schrijf op in een boekje

wat je er aan opviel".

Dat werkt voor mij goed.

En het is ook leuk om gedurende de dag eens te bedenken 

wat ik ermee kan.

Daar heb ik heerlijk tijd voor om te doen als ik

met de hondjes ga lopen.

Wat was het vanmorgen koud.

Wantjesweer!

Maar: ik liet mijn wanten ergens liggen.

Dus de oude wantjes maar opgezocht.

Een goede reden om mijn nieuwe wanten

snel af te maken.

Verder was ik vreselijk veel weg afgelopen week 

en kwam er verder niet veel uit mijn handen.

Lezen.

Dat deed ik wel.

 Twee heel verschillende boeken.

Het boek van Jenny Colgan was weer absurd.

Eerst moest ik aan Harry Potter denken,

daarna aan Narnia.

Maar je weet: haar boeken volgen nooit de werkelijkheid.

In een van de series heeft de hoofdpersoon een papagaaiduiker

(dat is een vogel)

in huis. 

En ik weet dat ik het las alsof het heel gewoon was.

Zo neem je dat in dit boek ook weer aan.

Alleen: wat was het er koud.

Ik las het voor het slapengaan en dacht meerdere keren:

O, nee, niet dat koude Schotse kasteel.

Het tweede boek is van @demammavan.

Mensen die op Insta zitten hebben haar vast weleens langs zien komen.

Zoals ze zelf schreef rolde ze onvoorbereid in de rol van influencer.

Het overkwam haar.

En nu is er een boek, vooral over de lelijke reacties die ze krijgt.

En dat voelt heel pijnlijk.

Je mag het niet maar haar eens zijn.

Maar dat hoef je nog wereldkundig te maken.

Al met al vond ik het een vreselijk boek.

En blijft het idee achter dat deze vrouw in een fuik is 

gezwommen waar ze nauwelijks uit kan.

zeker omdat dit werk, want het is gewoon werk

veel geld in het laatje brengt en ja,

zeg daar maar eens nee tegen.