Nog eentje dan.

 Nee, geen volgend drankje.

Mevrouw Rafel is niet van de alcohol.

Gelukkig is het veel onschuldiger:

nog een blokje rijgen.

De afgelopen dagen groeide de 

"lieve Lita"quilt lekker.

Er kwamen 24 blokken bij.

Het begint wat te worden met in totaal 80 blokken.

Maar ik wil hem veel groter.

Het leuke is dat een blokje ook echt klaar is.

Telkens zet ik er een rij aan.

Zodat de quilt rechthoekig blijft.

Zo is deze quilt altijd "af".

De achterkant is ook spannend.

Zo leuk, al die lapjes.

Allemaal met een verhaal.

Ik werk me door het boek van Ailish Henderson heen.

Narrative Textiles.

Verhalend textiel.

Ik ben er nog lang niet doorheen.

Ik vind het leuk en leerzaam om te lezen hoe 

zij zich laat inspireren.

Maar in mijn quiltje zijn ook heel wat verhalen 

gestikt.

Dat merkte ik toen ik hem mee nam 

naar een Bee.

Kijk: dat lapje kreeg ik van N.

En o, dat kochten we bij die en die quiltwinkel.

Joh, die bestaat allang niet meer! 

Dat heel druk doorstikken is overigens wel een

aanslag op mijn handen.

Ik krijg nogal eens de vraag van

"waar komt de inspiratie voor die blokjes vandaan?"

Op You Tube staan een aantal fimpjes van 

Teesha Moore.

Onder de titel fabric journal.

Daarin legt ze de techniek uit.

Heb je gezien dat ik weer foto's kan plaatsen?

Een heel gedoe.

Op de een of andere manier willen 

Blogger en Google foto's niks meer met elkaar 

te maken hebben.

Dus moet ik via een omweg de foto's op de 

laptop krijgen.

Het lukt.

Maar ze zijn wel een beetje klein.

Ik moet nog wennen aan alle nieuwe 

snufjes op mijn  telefoon.

Nog een keertje proberen.

Daar is mijn nieuwste haakwerk.

Een dekentje in linnensteek.

Er ligt nog een flinke rest vrij dikke katoen.

Precies genoeg voor een dekentje.

Dat haken is vooral therapie voor mijn handen.

Door te haken hou ik mijn vingers soepel.