Vanavond om 9.00 uur is op NPO 2
de documentaire
"Moeder aan de lijn"
te zien.
In de film worden 3 vrouwen gevolgd die
de mantelzorg voor hun moeder op zich hebben genomen.
Deze documentaire geeft een inkijkje in de levens
van 3 vrouwen
wiens leven stilstaat door die zorg.
Zorg die ze verlenen uit liefde maar ook wel uit
plichtsbesef.
Omdat ikzelf in zo'n situatie verkeer
wil ik er graag aandacht voor vragen.
Want hoewel iedereen in mijn situatie
beaamd dat deze niet wenselijk is,
komt niemand in actie.
De thuiszorgorganisatie,
de wijkverpleging,
de huisarts,
ze walsen gewoon over de grenzen die je als
mantelzorger aangeeft heen.
Zij weten ook geen raad!
Deze journal is van augustus 2012!
Zes jaar geleden dus!
Maar er is niks veranderd.
De tekst komt trouwens uit een gedicht van
Toon Tellegen.
Ik vind het best om te helpen,
maar er zijn grenzen.
En dat is zo jammer,
niemand luistert,
niemand neemt actie.
Ik modder al jaren door.
En schrijf er af en toe wat over.
Maar het is hemelschrijend
hoe er in dit land wordt omgegaan met mantelzorgers.
Want ik ben niet de enige.
Ik schrijf dit in gestolen tijd.
Ik hoor hier niet te zitten,
zo op de laptop,
op mijn atelier.
Ik hoor te staan koken.
Van wie? van mezelf.
Plichtsbesef.
Het allermooiste zou zijn als we de verzorgingshuizen
weer terug krijgen.
Nee, we zijn geen verzorgingsstaat meer,
nee, we laten die mantelzorgers het lekker allemaal zelf opknappen!
Ten koste van zichzelf.
Inmiddels heb ik diabetes van de stress.
En ik ben niet de enige mantelzorger
die de eigen gezondheid mag inleveren voor ?
Ja, voor wat?
Het voorkomen van een schuldgevoel?
Zeg het maar.
Mijn moeder is van een generatie die grote offers
bracht voor het land.
Ze wachtte 6 jaar op mijn vader die in Engeland in het
Nederlandse leger zat.
Na de oorlog trouwde ze.
Daarna had ze 3 jaar geen huis en zwierf het
pasgetrouwde stel
van onderdak naar onderdak,
Daarna 6 jaar gedwongen inwonen
en nauwelijks geduld worden.
En nu:
nu zegt de politiek:
"zoek het lekker zelf uit!"
Tjaa, dat is wel er makkelijk.
Zo dat lucht op!
Zo herkenbaar, hoewel mijn ouders er niet meer zijn. Maar jaren mantelzorgen laat sporen na. Had ik het anders gedaan? Nee, dat niet. Ik koos er zelfs voor om mijn baan op te zeggen en vervroegd met pensioen te gaan, zo kon ik het laatste half jaar van mijn moeders leven draagbaar maken. Mantelszorgers brengen offers en wat dat betekent en hoeveel inpact dat heeft, begrijpen alleen mantelzorgers. Sterkte en vergeet vooral jezelf ook niet. Groetjes
BeantwoordenVerwijderenMijn ouders zijn overleden en heb die zorg niet. Dat is zwaar zo te lezen, Veel vrije tijd blijft er niet over. Het zou inderdaad beter zijn als de verpleeghuizen weer terug zouden komen zoals vroeger. Ik begrijp wel dat je dat doet uit plichtsbesef, zou dat ook hebben gedaan. Heel veel sterkte en gooi het er maar dikwijls uit! Heel misschien dat iemand het oppikt en er iets aan doet. Dit is niet meer tot 10 tellen, maar tot miljoenen...
BeantwoordenVerwijderenzo herkenbaar.
BeantwoordenVerwijderenZeker toen mijn moeder de zorg nodig had, en onze kinderen nog erg klein waren ( omdat mijn moeder mij pas op latere leeftijd kreeg).
Nu kiezen veel vrouwen er bewust voor om later kinderen te krijgen.
Ik hou mijn hart vast.
groetjes, Franca.
Oh dit is zo herkenbaar. Wat een verdriet!
BeantwoordenVerwijderenHet is bewonderens waardig wat je doet ,maar ook vreselijk belastend als je zelf al ouder bent .ik wens je veel kracht om deze dingen te kunnen doen ,maar je hebt zeker gelijk dat het alle grensen over gaat
BeantwoordenVerwijderenLieve gr marloes
Petje af voor jou!
BeantwoordenVerwijderenMantelzorg sluipt er vaak stiekem in en voor een poosje is het te doen, maar als je dan aan de bel trekt....krijg je niet altijd gehoor.
Mijn moeder is al 35 jaar mantelzorger van mijn vader, die vanaf zijn borstkas verlamd id. Tot mei dit jaar hebben ze altijd alles samen gedaan met af en toe hulp als mijn moeder ziek was.
Sinds hij eind sept. weer thuis is (na 4 maanden ziekenhuizen en revalidatiecentrum) heeft de thuiszorg het uit- en in bed halen en douchen op zich genomen. Verder helpen er buurtjes en kennissen mee waar we heel dankbaar voor zijn. Ik woon 20 km bij hun vandaan en mijn broer 200 maar we proberen ze te ondersteunen waar mogelijk en wat draagbaar is voor ons.
Uit jouw verhaal begrijp ik dat je het alleen moet doen en dat is heftig!
Hoeveel je van je moeder houdt en je haar graag helpt, geeft je kracht maar ik hoop voor je dat je wat meer medewerking gaat krijgen via je huisarts oid. Sterkte en een dikke knuffel!
Ik herken je situatie en wens je heel veel sterkte. Al denk je dat je alleen staat, heel veel mensen leven met je mee hoor.
BeantwoordenVerwijderenIk lees het nu pas, je hebt zo gelijk, het was een waardeloos (VVD idee want die hebben geld zat om hun "ouderen"in een particulier verpleeghuis te dumpen) om de bejaardenhuizen en verzorgingshuizen te sluiten, nu komt alles op mantelzorgers neer, de buren, de kinderen, bedenk het maar. In Nederland lijkt alles zo goed geregeld, maar dat geld maar voor een klein deel van de bevolking. Ik hou maar op Anny en wens je sterkte.
BeantwoordenVerwijderen