Soms suddert een week zomaar door.
Alle gewone taakjes die gedaan moeten worden
vullen de dagen.
Buiten is het saai.
En een beetje grijs.
Net als op deze collage uit de oude doos.
Tja, wat deed ik deze week.
De schilder is weer terug.
Het slaapkamerraam moest vervangen worden
en tijdens het plaatsen van het nieuwe raam
brak het.
Dus dat moest over.
Het tweede blok van de rode hexjes zit aan elkaar.
Nu wordt het weer tijd om een derde blok te leggen.
En dat betekent: hexagonnen rijgen.
Want de ervaring leert dat kiezen uit heel veel kleine hexjes
het beste werkt.
Dus veel makkelijke klusjes.
Ik las deze week dat het helemaal niet zo gek is om
verschillende werkjes
te hebben liggen.
Dan kun je wat je kiest aanpassen aan je energieniveau.
Ha, ha, ik weet niet of het waar is.
Maar die uitspraak past me wel.
Ik begon aan een wollen granny deken.
Al mijn andere gehaakte dekens zijn van katoen.
En dat is best zwaar en niet zo heel warm.
Het idee om een wollen deken te maken leefde al een tijdej.
En stiekem kocht ik af en toe een bol wol.
Het meeste is Cool Wool van Lana Grossa.
Maar er ik heb ook wel wat restjes Merino Baby van Katia.
Restjes van de babydekentjes die ik ooit haakte.
Waarom zo duur kun je je afvragen.
Wel vaste lezers weten het al:
Mevrouw Rafel is allergisch voor acryl.
Tja!
Dus nu een rustig klusje: grannies haken.
Het blok wordt trouwens nog een toer groter.
Maar ik weet nog niet of ik de blokken aan elkaar haak.
(Veel gemakkelijker!).
Of aan elkaar naai.
En of de laatste rand altijd dezelfde kleur heeft.
Dat komt nog wel.
Blijft er nog een vraag over:
"Waar komt die leuke hondenkandelaar vandaan die
vorige week op de keukenfoto stond?"
Die kocht ik 2 weken geleden bij de Welkoop.
Zo schattig.
Ik kon hem echt niet laten staan.
En dat omdat ik alleen maar ging om violen en iets gezelligs
voor het hoekje bij de schuur.
Door de schilder kan ik geen kant op.
En het zou lekker weer zijn om de tuin
winterklaar te maken.
Ik kan er helemaal niet tegen als er in of rondom
het huis gewerkt wordt.
Dat is erfelijk.
Want ik had een tante die altijd verzuchtte:
"Die mannen (blijkbaar zijn het altijd mannen) die houden
mijn hand vast".
Dus door met niksen en op zoek naar een pakje dat er
allang had moeten zijn.
