Nee, het laat me niet blauw, blauw.
Maar blauw is toch echt niet de kleur die
heel veel
in mijn werk voorkomt.
Cathedral window blokjes.
Echt oud.
Waarschijnlijk meer dan dertig jaar geleden gemaakt.
En nee, niet geinspireerd door de
ramenlapquilt van Supergoof.
Deze blokken zijn van ruim voor de tijd dat Ingrid
haar quilt maakte.
Ik had even contact met de lesgeefster uit die tijd en
die zei: "hele oude mensen weten het nog!"
Waarom ik stopte?
In die tijd was de auto-immuunziekte die ik heb heel actief.
Door deze ziekte maak ik antistoffen aan tegen mijn eigen
huid en spieren.
En ik vermoed dat mijn handen open lagen en ik
bang was dat er bloed aan het werk zou komen.
Het is nogal wit.
Maar ik heb genoeg om er een lief
babydekentje van te maken.
Waarom dit verhaal uit de oude doos?
Nou, ik zat al koffiedrinkend te kijken naar mijn
wollen granny haakwerk.
En dacht: o, wat zit er weinig blauw in...
Een beetje blauw zit er in de kaft van een van de boeken
die ik de laatste tijd las.
Kate Hewitt's "De laatste sterren aan de hemel" is een verrassend en
spannend boek.
Dat begint als een gewone roman.
Maar het noodlot slaat toe en dan moeten de hoofdpersonen
in het boek zelfvoorzienend gaan leven.
Hoe en waarom, dat verklap ik niet.
Maar mensen vragen zich in recensies op Hebban af of dit
met de huidige geopolitiek spanningen de
toekomst is.
En doet ze nadenken over hun eigen overlevingsstrategie.
Voor mij was het geen boek om voor het slapen geen
te lezen.
Want hoe hou je je staan in een wereld die chaos is.
Nee, dan het boek van Lucinda Riley, dat kun je rustig voor
het slapen gaan lezen.
Een ouwetje.
Uitgegeven in de jaren '90.
En zoals haar andere boeken bewerkt door haar zoon.
Echte Lucinda zoals je verwacht.
