Rommelig.

Of in de termen van Mevrouw Rafel te spreken:

het was een rafelige week.

Ik had of was ergens op koffievisite.

Een hondje naar de trimster.

Die arme Puck is dan nog een dag van streek.

Keesje voor zijn jaarlijkse prik naar de dierenarts.

Goed voor een partijtje zweten.

Want halverwege de dierenarts begint hij al luid te jammeren.

Voor de Westlanders: zodra we 

op de Bachlaan komen is het helemaal mis.

Ik neem het spul mee in een wagentje, want dan heb er 

tenminste controle over.

Maar het allerlastigste was toch wel dat mijn router

het niet meer deed.

Bovendien was er de nieuwe telefoon.

O, dat is makkelijk! zei de meneer bij de KPN.

Maar halverwege het verhaal was ik hem al kwijt

en stond ik een beetje glazig te kijken.

Gelukkig was een van de jonge leden van de familie zo 

lief

om te helpen.

Alles gaat een beetje anders.

Ik hoop dat ik jullie de foto's nog kan laten zien die ik maakte.

Kom ik ga het proberen.

Iech, dat lukt niet. Dit is een oude foto.

Ik weet wel waarom dat is. 

Ik moet nog wat veranderen.

Dat vreesde ik al. 

Voor nu stop ik even en hoop dat het volgende week wel lukt.

 

Naar de kapper.

 Kijk eens wat een vuile pootjes.

Puck is naar de trimster.

En Keesje is helemaal uit het lood geslagen.

Hij mist zijn grote broer.

Wat een gedoe.

Het hele spul in de auto.

Puck boos omdat hij achterin moet en Keesje

Lekker hard blaffend voorin in een bakje,

want die autoritjes zijn niet zijn favoriete uitje.

Terwijl ik bijna een piep in mijn 

oren over hou aan het ritje.

En dan moeten we hem ook zo nog halen.

Die arme Puck.

Hij moest naar binnen gesleurd.

En dat terwijl zijn liefste vriendinnetje Noortje ook

kwam voor een trimbeurt.

Ik hoop dat we snel weer kunnen halen.

Wat gaat het nu hard met de bomen.

Dit was mijn boom twee weken geleden.

En dit was gisteren.

Het was een week van blokjes rijgen.

Blokjes voor de Lieve Lita quilt.

En ik deed ook af en toe een steekje aan 

mijn blauwe hexjes.

De keuken werd voor eventjes atelier.

Ik wilde wat plakken en knippen.

En met al die stoffen in het echte atelier is het 

toch veiliger om het ergens anders te doen.

Mijn bedoeling was om een landschap te leggen.

En het later in fragmenten weer op te plakken.

Dat opplakken moet ik op deze foto nog doen.

Ik ruimde ook de mand met bollen haakkatoen op.

Dat geeft een mooi overzicht van mijn

favoriete kleuren.

Heel weinig donkerblauw.

En zeker geen bruin.

Ik moet altijd een beetje lachen als ik eens 

bruine kleurpotloden nodig heb.

Bij een tekenles moet ik ze altijd lenen!

Want zelf kopen doe ik ze nooit.

(ik hoop mijn potloden altijd los)

Uit die mand of liever er bovenop ligt een stapel

gehaakte dekens.

De oogst van de coronacrisis! 

Doornroosje.

Of liever gezegd Doornroosjes.

Maar of ze echt wakker gekust zijn door de prins.

Nou nee, afgelopen week haalde ik 2 werkstukken 

uit hun winterslaap.

 De dominosquare deken.

Dat is al een hele oude.

Ik begon eraan in 2011.

Dat weet ik nog zo goed omdat 21 jaar na 

mijn  borstamputatie ik ineens 

een oedeemarm kreeg en moest gaan zwachtelen.

Ik had net het  boekje Domino squares breien besteld.

En zat er verlangend naar te kijken.

Maar breien, nee, dat lukte niet.

Ik brei de blokjes van restjes sokkenwol.

En hij hoeft niet af.

Ik kan er altijd een eind aan breien.

Nog een Doornroosje:

de "Lieve Lita"quilt.

Een beetje "kantha"achtig doorgestikte

blokjes van 10 bij 10 cm.

Vreselijk leuk om te doen.

Wel heel arbeidsintensief.

Op de foto zie je de voorkant.

Daar naai ik ook kleine borduurwerkjes op.

En de achterkant.

Het gaat dus om deze blokjes.

Ik vond nog een flinke stapel blokjes die klaar zijn om

weer een rand te maken.

Die kleine borduurwerkjes kunnen alles zijn.

Zo komt dit geborduurde Maria kaakje 

toch nog in mijn werk terecht.

Waarom "Lieve Lita"?

En misschien weet je niet eens wie dat was.

Lieve Lita was een rubriek in de 

Libelle

waar levensvragen werden beantwoord.

En ik denk dat ik op het moment dat met het werk naar buiten

kwam

nogal last had van de "quiltpolitie".

Zoiets kon natuurlijk niet volgens 

een aantal nogal 

steeng in de leer

zijnde quiltsters.

Maar goed.

Ze zijn nu weer wakker.

En nu ga je ze ook weer vaker op het blog zien.

Ha, nog een ouwetje.

Mijn merklap.

Naar eigen ontwerp.

Ook al een Doornroosje.

In het midden is  tekening van 

Het Heilige Geest Hofje

in Naaldwijk.

Mijn geboorteplaats.

Mijn oude schoolvriendinnetje vroeg ernaar.

Ik weet dst ik ooit stopte met borduren nadat 

ik mijn moeders geboortedatum borduurde.

Er was toen nog geen sterfdatum

Nu wel.

En ik stopte te toen met borduren.

Hoe dat precies werkt weet ik niet.

Op de overzichtsfoto zie je geen onderrand.

Dat komt omdat ik daar ook mijn 

adresgegevens in staan.

Ooit verloor ik een grote borduurlap

toen ik op school zat in Den Haag.

Al dat werk voor niks.

Maar die gegevens hoe ik geheim.

En even controleren of ik het huisje goed heb weergegeven.

Een foto van het hofje.

Schattig toch.

Op de achtergrond de kapel.

Die was voor de oorlog in gebruik als synagoge.

Regelmaat.

 Kijk eens: de stapel blokken voor de 

vrolijke hexjes groeit iedere week.

Dat is het voordeel van regelmatig een steekje doen.

Het zijn er nu 64.

En om dezelfde maat te krijgen als de 

blauwe hexagonquilt 

moet ik 108 blokken maken.

Voorlopig is die blauwe quilt nog niet af.

Maar hij is gedubbeld.

Eerst op de vloer.

Spelden.

Zo strak mogelijk op de achtergrondstof.

Daarna naar de 2 tafels in het atelier.

Het tweede tafeltje is heel smal en 

aan 2 kanten uitklapbaar.

Ik herinner me dat toen ik het kocht de 

meneer in de winkel vroeg

"Wat gaat U ermee doen?"

Want normaal verkocht hij dit soort tafels alleen

aan ouderen die in een bejaardenhuis gingen wonen! 

Nou ja, een slimme meid is op haar toekomst voorbereid! 

Alleen zijn de bejaardenhuizen verdwenen.

En nu ik ouder wordt begrijp ik wel hoe 

gemakkelijk dat was.

Die andere tafel heeft ook een heel leven achter de rug.

Ik kocht hem toen ik 18 was.

Bij mijn ouders kreeg ik een grotere kamer.

En later verhuisde hij mee.

Naar Breda, naar Rotterdam, naar Vlissingen.

En weer terug naar het Westland.

De tafel kocht ik trouwens in Utrecht.

"Bij wie ook weer? Bij Van der Meer!"

Als je deze reclameslogan nog kent ben je

niet meer piepjong.

Maar goed nu kwamen ze weer goed van pas.

Met het betere vouwwerk is dat doorrijgen dan te doen.

Door mijn spierziekte deed ik er wel de hele dag over.

Want ik kan niet lang achter elkaar staan.

Dus moet ik de belasting goed verdelen.

Maar het lukte in een dag.

En de eerste rijgsteekjes zijn gezet.

Ik mag echt niet zeggen dat ik hem ga quilten.

Regelmaat.

Het breimandje.

Voor onder de koffie.

Een prima oplossing voor het probleem:

onnodig op de telefoon hangen.

Er is al een paar scrappy sokken af.

Zo leuk.

Alleen al die draadjes afhechten.

Da's minder. 

Formule 1.

Iedereen weet wel dat Mevrouw Rafel en de naaimachine

niet zo'n goede combinatie is.

Op de een of andere manier krijg ik achter de machine

altijd

vreselijke haast.

Woesj, woesj.

Maar de restenblokjes stik ik op de naaimachine.

Lekker even een stapeltje wegwerken.

Goed voor de moraal.

Komt er nog eens iets af.

Dit weekend stikte ik mijn werktafel leeg.

Hij lag vol met half affe blokjes.

En stt, niet zo hard:

morgen wil ik heel graag mijn blauwe hexjes quilt eindelijk 

sandwichen.

Op de een of andere manier komt daar altijd wat tussen.

Maar gisteren kon ik eindelijk de tussenvulling knippen\en aan elkaar zetten.

Ik gebruik polyestervlies.

Dat is heel dun en geeft op een proeflapje een mooi effect.

Voor quilts gebruik ik over het algemeen een 

katoenen vulling.

Maar quilten is tegenwoordig niet meer voor me weggelegd.

Teveel artrose in mijn handen.

Door nu ga ik "landelijk doorrijgen".

Gelukkig is dat nu meer geacepteerd dan jaren geleden.

In een klein hoekje van mijn geest 

leeft 

nog altijd een sprankje schuldgevoel.

Maar misschien komt het ook door degene 

waarbij ik op quiltles zat.

Achteraf was dat voor mij niet zo'n beste keuze.

Veel te streng.

En Mevrouw Rafel is niet zo van de regeltjes.

In het kader van de artrosehandjes laat ik graag mijn 

schaar zien.

Mijn oude schaar bleef door de knobbels op mijn vingers

aan  mijn hand hangen

Dat is lastig.

Maar ik vond een geweldige schaar.

Koffietijd is sokkenbreitijd.

Zo gezellig nu het weer wat vroeger donker wordt.

Dat vindt Keesje ook.

Hij pikte maar vast mijn favoriet quilt in.

Lekker op de bank.

Terwijl Puck liever op de vloer slaapt.

Het liefste half in zijn mandje.

Handig! 

Zou hij lekker slapen?

Tijd om lekker lui met een boek op de bank naast Keesje te kruipen.

Ik las "De verborgen belofte"

van Lucinda Riley.

Na haar dood heeft haar zoon het boek bewerkt 

en 

is het opnieuw uitgegeven.

Ik vond het een prachtig boek.

Misschien niet zo goed als we lazen in de zeven zussen serie.

Maar het was ook een van de eerste boeken die ze schreef.

Het boek speelt in de jaren 70.

En de hoofdpersoon is een model.

Verder is er een connectie met de 2e wereldoorlog.

Mooie plotwendingen.

Voor mij toch wel een aanrader.

Restjesdag.

Er staat een mandje op tafel met allemaal kleine bolletjes 

sokkenwol.

Overigens tot groot plezier van Keesje die ze erg 

leuk vindt als speelgoed.

Van die restjes wol brei ik sokken.

Scrappy socks.

En de quiltsters weten het wel:

Mevrouw Rafel is gek op zoveel mogelijk verschillende

lapjes 

in haar werk.

Deze sokken zijn bijna af.

Alleen nog een teen.

Maar soms is het prettig om eventjes door

te kunnen breien.

Dus startte ik ook maar een restjessok.

Ook maakte ik een paar polswarmertjes af.

Mijn grijze wollen winterjurk knapt er helemaal van op.

En het eindelijk kwam ik weer eens toe aan 

kliederen

met verf.

Of inkt in dit geval.

Die lange strips verwerk ik meestal tot 

labels.

Dat is voor mij een leuke manier om

werk 

te presenteren.

En eventueel zijn ze ook weer heel goed te 

verwerken 

tot een verzameling.

Het was even zoeken. 

Maar deze selectie maakte ik een paar jaar geleden.

Ik ga de strips nog verder opwerken.

Gisteren was ik aan het stempelen met blad.

Want het thema van deze 

verzameling

wordt herfst.

Ik geef toe: soms is het moeilijk om een 

onderwerp te vinden.

Dus ga ik voor zoiets algemeens. 

Socktober.

 Goedemorgen.

Voor de vaste lezers die altijd op maandag even 

kijken

of er een nieuw blogje is gepost:

Ik ben een  beetje te laat.

Die arme Puck moest even naar de 

dierenarts.

Een echte niet gecastreerde reutjes kwaal:

een vergrote prostaat.

Hij sproeide overal druppeltjes bloed.

Niet dat hij er veel last van had.

Hij was tierig als altijd.

Trouwens zonder medicijnen los je dit niet op.

Mevrouw Rafel moet nog wennen aan de herfst.

Ze heeft last van de dag-zomer-blues.

Een beetje meebewegen heeft ook niet zoveel zin.

Maar sokken breien is wel weer gezellig.

Sokken breien hoort bij oktober! 

Even onder de koffie even paar naaldjes.

Het witte paar sokken schiet al op.

Maar omdat ik wilde door breien zette ik ook 

een herfstachtig kleurtje op.

Dat komt wel weer af.

Keesje houdt ook van gezelligheid.

Hij kruipt iedere avond lekker op de  bank onder een 

dekentje.

Verder was het een week van hexjes rijgen.

En vrolijke blokken maken.

En nu ga ik boodschappen doen.

Vlooiendruppels bestellen.

Dat moet online.

Want ik gebruik een dierenartsenmerk.

En dat is bij de dierenarts 2 keer zo duur als online.

Grrr!