Proef.

Op de een of andere manier is werken op 

een nieuwe laptop

net hondjes dresseren.

Hij is nog niet zo ingesteld zoals ik dat graag zie.

"Wat doet ie nu?"

Maar kijk ik ben er weer.

Ha, ik had het nog niet geschreven of er popte iets op.

O,o,o!

Ik wilde alleen een foto invoegen.

Kijk, deze dame wilde ik laten zien.

Ze is nog niet helemaal af.

Zo meteen ga ik ermee aan de slag.

Wantjes afbreien misschien kon dat.

Het was een van de dingen die wel lukte met het 

warme weer.

Met een waaier die ik in de Hema vond was het te doen.

Nu nog de duimpjes afbreien.

Voor het vestje was het veel te warm.

Al die wol op mijn schoot.

Toch ben ik bijna bij de boord onderaan.

En .. kan het niet laten:

Ik breide een proefje van de 

Northeasterly deken.

Het patroon is te koop op Ravelry.

Ik wilde kijken of het me zo lukte.

De deken wordt gebreid van sokkenwol.

Maar zo zei ik tegen mezelf: begin er niet aan! 

Ik heb  nog een sokkenwol dekentje van 

kleine vierkantjes.

En dat is een vreselijke klus geweest.

Nooit aan beginnen dus.

Hallo Allemaal!

Gewoon even een paar woordjes.

Weet je nog dat de nieuwe laptop was besteld.

Nou, hij was er al een paar dagen.

En behalve dat het heet was is zo'n laptop overzetten 

nou geen super gemakkelijk klusje voor

Mevrouw Rafel.

 Ha, zelfs mijn foto's kan ik vinden.

Maar dit is echt niet goed voor mijn bloeddruk.

Behalve dat ik nodig deze laptop in gebruik wilde nemen

is ook de huishouding in kleverige toestand.

Wat een warmte.

Met twee hondjes en natte snoeten heb ik het idee 

dat het overal smoezelig is.

Dus moet er eerst vandaag en morgen gepoetst worden.

De afgelopen dagen waren echt om te lummelen.

Wat een prachtig woord is dat toch,

lummelen.

Eerdaags komt er een echt blogje.

Tot dan!  

Hansje in "t Bessenland.

Het is wel een klassieker:

Hansje in 't Bessenland van Elsa Beskow

 En we gebruiken de titel ook om aan te geven

dat we ergens in verdwaald zijn geraakt waar 

geen touw aan vast te knopen is.

Of geen hond met een staart uit te trekken valt.

Pfft.

Ik had bedacht dat een nieuwe laptop geen luxe was.

Op naar de computerboer.

"Nee!"

Daar zetten ze wel alles over.

Maar...

Ik moet maar hopen dat het goed komt.

ik dacht steeds: "waar heb je het over?"

Je weet een Mevrouw Rafel en een computer:

dat zijn geen dikke vriendjes.

Nu kun je me altijd nog volgen via Instagram

op 

@rafelsenrozen

Mocht het zijn dat je niks meer hoort:

dan is er iets mis gegaan.

Die arme Hansje. Hij gaat bessen plukken voor de 

verjaardag van zijn moeder.

Kan ze niet vinden.

En a la Alice in Wonderland tovert 

de bessenkoning hem tot een klein mensje.

Komt het helemaal goed met de bessenplukkerij.

Dat zal nu ook wel gebeuren.

 Ik heb er nooit veel vertrouwen in.

Dat computergedoe.

Ik hoorde ook op de radio dat studenten geen scriptie

meer zouden hoeven schrijven.

Dat kan AI beter.

Oei, denk ik dan: en wat nu in je werkzame leven? 

Ik heb vaak wetenschappelijk onderzoek begeleidt en

dan is het wel handig als je een goed 

lopend verslag kunt schrijven.

En nee, dat zijn nieuwe bevindingen,

dus AI weet het nog niet.

Ha! 

Wat een taaie kost.

Dit was toch een handwerkblog zal je denken.

Nou, vooruit.

Ik zat ijverig witte hexjes te rijgen voor 

de bloemetjes hexagon.

Eest wilde ik hem zo maken.

Dat werd pas echte chaos! 

En nu net zag ik een leuke hexagonbloemen quilt

@stinsplace

op Insta.

De maakster deed om de bloem nog een ring hexjes.

Dat ga ik ook proberen.

Want zelfs de bovenste versie is nog niet naar mijn zin.

Nog even een boekentip: 

het vierde deel van de serie over St.Kilda

van Karen Swan is uit.

Ik ben fan van Karen.

Heerlijk plotwendingen.

En ineens valt alles uit de vorige drie boeken,

die ik eerst allemaal herlas, 

op zijn plaats.

Doperwtjesgroen.

Deze week probeerde ik iedere dag wat naalden te breien

aan mijn vestje.

 Mijn kerrie kleurige vestje.

De draad heet ook kerrie.

Alleen: al breiend krijg ik zo'n trek in 

kerriesoep.

Lekkere fluweelzachte kerriesoep.

Het is dat de oude mevrouw niet meer leeft,

want dan had het allang het kerriesoepvest geheten.

De oude Mevrouw Rafel was goed in bijnamen verzinnen.

Zo had ik eens mijn boerenkoolvestje.

Ik werkte toendertijd in een ziekenhuis als

diëtiste.

En was ook verantwoordelijk voor de voedingsassitenten

op de afdelingen.

Nu droeg iedereen die niet onder de 

verpleegkundigedienst viel een 

groen uniform.

Doperwtjesgroen.

Vreselijk!

Het flatteerde werkelijk niemand.

Dus breide ik een vestje met allerlei

kleurtjes groen in de draad.

Het breisel leek inderdaad wel een  beetje op

boerenkoolstamppot.

Dus brei ik nu een kerriesoepvestje.

Om in het groen te blijven: 

eind mei was ik jarig en verwende mezelf met.

hoe kan het ook anders: een stapeltje lime-groene 

stofjes.

Kijk, perfect bij mijn koelkast....

Maar gelukkig is niet alles groen vandaag.

De voorraad "Lieve Lita -blokjes" groeide ook weer,

Uit de voorraad.

Soms

Soms is het wel gemakkelijk om terug te vallen

op iets wat je al gemaakt hebt.

 Dat deed ik met de collage die ik gebruik op mijn nieuwe 

dagboek.

De laatste jaren plakte ik daar 

meestal

een geborduurd portretje op,

zoiets als dit.

Maar ... ik heb nog niks af.

Dus nam ik mijn toevlucht tot een map met oude

 

collages en atc"s.

Het is een beetje uit de aandacht verdwenen.

Atc"s zijn kleine visitekaartjes waarmee 

ook geruild werd.

Deze maakte ik zelf.

Een uit de bovenste rij werd ook gepubliceerd in het boek

1000 ATC's

Moet je wel zoeken op mijn geboortenaam: Antje.

en onder de V van van.

Dat doen die Amerikanen nou eenmaal.

Deze week verschoot het breimandje weer van kleur.

De pinwheelsjaal schiet al op.

Nog 10 kleurblokjes te gaan. 

Huis- tuin- en keukenverhaaltjes.

Eerst maar even een blogje schrijven.

Ik hoop ook nog wat tijd over te houden om iets,

ja, iets te doen hier op mijn atelier.

Misschien heel simpel wat plaatjes zoeken voor de 

collage voorraad.

Of wat tekenen.

Het hoeft niet altijd wat te worden.

Gewoon een beetje alles in mijn hoofd laten 

dwarrelen.

Natuurlijk was ik weer later dan ik verwachtte:

ik zette allereerst de aardappels en

peen met uien klaar,

zodat ze zometeen direct nadat ik met de hondjes heb gewandeld 

op het vuur kunnen.

Nu nog hutspot?

Ach, waarom niet?

Er lag nog best veel winterpeen.

En misschien weet je het nog:

als echte Westlandse eet Mevrouw Rafel

tussen de middag.

Een echte Westlander zegt trouwens 

onder de middag.

Zo leuk, de regionale tv zender

heeft elke week een rubriek met echte

streektaal.

Zoals piegen: stiekem kijken.

en aast: aanstonds.

Die peen en uien sneed ik trouwens aan de 

rechtbank: het aanrecht.

Tot zover de huishoudelijke beslommeringen.

Wat deed ik zoal?

Mijn tuin vroeg de nodige aandacht deze week.

En er kwam een rand blokken aan "Lieve Lita",

Van voor

naar achter.

Van links naar rechts is ie nu 12 blokken.

Van bovcn naar beneden 14 blokken.

Dus 120 bij 140 cm.

Ik maak er nog 2 randen van 12 blokken aan,

zodat hij 160 cm lang wordt.

En dan is de quilt wel klaar.

Het nieuwe boek van Sarah Lark mocht ook mee.

Wat zijn het toch geweldige boeken.

Ik lees niet graag over Nieuw Zeeland of 

Australië,

maar de boeken van Sarah doen mij die afkeer vergeten.

Dit boek speelt zich trouwens af in Schotland 

en voor het grootste deel in de V.S.

Zo jammer dat het uit is.

Vol verwachting.

Spannend! 

Doet ie het of doet ie het niet.

Zo voelde het een beetje toen ik de laptop 

open deed.

Die problemen met mijn internetverbinding 

zouden nu toch opgelost moeten zijn.

En kijk.

Ik durf het nog niet te geloven.

Na meer dan een half jaar,

Het lek is boven water.

De schermtijd op mijn telefoon vloog omhoog

van 29 naar 50 minuten per dag.

Wees gerust: er bleef genoeg tijd over 

om niet op dat ding te hangen.

Gisteren speelde ik voor zondagsschilder.

Dit portret is nog niet helemaal af.

Omdat ik voor een deel met collages werk

duurt het soms lang voordat ik eindelijk het besluit

neem om alles vast te plakken.

Zo lag het werk lang te liggen ergens in mijn 

atelier.

Komt vast wel goed.

Er was ook tijd om een boek uit te lezen.

Het speelt tussen de 1e en 2e wereldoorlog en 

tijdens de 2e wereldoorlog.

En het gaat over de Joodse Eva die uiteindelijk

als onderduikster terecht komt in Zeeland.

Ware gebeurtenissen vormen de basis 

voor het verhaal.

Alleen jammer dat er soms slordigheden in zaten.

Voor de 2e wereldoorlog kenden we echt  geen 

nylonkousen.

Een prachtig boek dat echt uit moest.

Tenslotte de vondst van de week:

een van mijn niichtjes vond een ansichtkaart

die mijn ouders haar stuurden net na de oorlog.

Ze woonden toen in Engeland.

En nee, ik was er nog niet. 

Schattig.

En leuk om mijn vaders geweldige handschrift weer te zien.