Spannend.

Of juist niet spannend?

Nou, eigenlijk gebeurd hier niks opwindends.

Of het moest zijn dat Keesje de kaas van mijn brood at.

Met die boef kan ik niks aan eten op tafel laten staan.

En meestal gaat het goed.

Maar nu wilde Puck wel naar buiten, niet naar buiten.

En was ik alvast met het ontbijt begonnen toen 

Puck toch maar besloot om naar buiten te gaan.

Weg kaas.

De boterham lag er onaangeroerd bij.

De dief!

Even kijken of er nog spectaculaire ontwikkelingen zijn 

in de breimand.

Niet echt.

Ja, het is een ander mandje.

Inmiddels heb ik weer 4 verschillende sokken

op de pennen.

Oh, Anny.

Maar daar heb ik een goed excuus voor:

ik geef een groepje sokkenbreiles.

Brr... het is niet zo saai als het klinkt.

En de leerlingen zijn van goede wil.

Maar het valt ze nog niet mee.

Volgens mij leerden ze het eerst verkeerd bij iemand anders.

Zelf wilde ik een tekencursus volgen van een

aanbieder in de VS.

Kan niet: not availble where you live.

Niet hier te volgen dus.

Toen zocht ik het Instagram account van de

lesgeefster op.

En ging aan de slag.

Het is ook een beetje decoratief tekenen.

Maar heel leuk om te doen.

De Lieve Lita quilt groeide ook weer 

een stukje.

Tja, en dat was de spannende week van Mevrouw Rafel.

Onze kleine boef Keesje wil niet eten.

Ik hoor hier zijn darmen rammelen.

Dat wordt weer een partijtje spugen.

Oei.

Spannender kan ik het niet maken.

 

Uit de oude doos.

Mevrouw Rafel is al wat ouder en af en toe 

hoor 

ik het mezelf zeggen:

"vroeger..."

O,o,o,

er gaat dan ook altijd in mijn achterhoofd een liedje spelen.

"Heel lang geleden, toen elfjes nog bestonden

en

een heks in een huisje van koek."

Dat leuke liedje van Yentl en de Boer.

Als je het niet kent moet je heet\eerdaags toch even opzoeken 

op You Tube.

Waarom ik aan vroeger dacht:

Ik kon het sokken breien toch niet laten.

Ik wist dat ik een jaar of 7 geleden materiaal kocht voor deze sokken.

Samen met dat leuke boekje van Soxx.

Het kwam er niet van.

Telkens als ik mijn atelier opruimde 

kwam ik het weer tegen.

Ja, ooit, ooit ga ik dat doen.

Dus nu maar proberen.

Ook met het thema vroeger: dit boek met een gedeeltelijk

historische achtergrond.

De Finse domineesdochter Jenny zet zich in voor betere 

huisvesting van de fabrieksarbeiders.

Hierbij komt ze stevig in aanraking met de zoon van de eigenaar 

van de katoenfabriek.

Of het goed afloopt?

Er schijnen nog meer delen te komen.

Maar ik heb ervan genoten.

Een heel ander boek:

Wondermond van Anne-Gine Goemans.

Jaren geleden, o, daar heb je het weer, las ik 

haar debuut: 

Ziekzoekers.

Inmiddels schreef ze veel meer boeken, maar was ik haar een beetje

uit het oog verloren.

Misschien maakte Ziekzoekers

indruk op me doordat ik ook via het 

familiebedrijf de bollenhandel kende.

Ziekzoeken doe in de bollen op het land.

Een zieke bol kan heel wat schade aanrichten.

En als kleine meisje liep ik wel met mijn vader door

de bollen ziek te zoeken of te ziekzoeken?

Dat weet ik niet hoe je dat moet zeggen.

Maar ik had het boek nog en dat wil

zeggen dat het indruk gemaakt had.

Wondermond verscheen deze zomer en 

weet een vissersdorp. een parenclub, beleggingsfraude

een scheepsramp

aan elkaar te koppele.

En is daarbij ook een geweldige 

coming-of-age roman.

Anne-Gine Goemans weet 

allerlei ander feiten en feiten ook in haar boeken 

te verwerken.

Daar moet heel veel onderzoek aan te pas komen.

Of een hele grote algemene kennis!

De boeken hebben ook af en  toe een rauw randje.

Maar wat mij betreft ook een 

aanrader.

Zou het ook goed doen op de leeslijst voor 

de middelbare school.

 

Lieve Lita.

Ik denk dat ik vandaag maar even een 

vraag- en antwoordrubriek start.

Over de Lieve Lita quilt krijg ik best vaak vragen.

Zoals:

Hoe zet je die blokken aan elkaar?

Met een boerenhemdensteek! 

Op de foto zie je een rode draad.

Het is een dwarssteek met daarboven een steekje recht.

Heel eenvoudig en stevig.

Volgende vraag:

Sla je de randjes in?

Nee, ik vouw gewoon de rafeltjes om.

Kijk, zo doe ik dat.

Vraag 3:

Hoe groot zijn de blokjes?

Het bovenste stukje stof is 10 bij 10 cm.

Net als de tussenvulling.

De achterkantstof is 12 x 12 cm.

Welke draad gebruik je om om te steken

en door te rijgen?

Meestal Aurifil van een rode klos.

Soms zoals op de foto Candy Floss haak-en breikatoen.

Of, niet op de foto Durable borduurkatoen.

Vraag 5: Is het kantha of kawandi?

 Nee, beide zijn Indiase technieken.

Meestal als basis oude saris.

Kantha is dikwijls twee lagen en er worden motieven

geregen.

Kawandi heeft Afrikaanse invloeden.

En bestaat uit een lap achterkantstof

met daarop een dunne tussenvulling waarop lapjes

worden geregen. Van buiten naar binnen en het 

lijkt een beetje op appliceren.

Zo! 

Alle geheimen verklapt.

Blijft er nog een andere vraag staan:

Hoe heet het Zweedse bedrijf waar je die 

leuke trui kocht.

Nou vooruit:

Ik koop dikwijls bij Gudrun Sjoden.

Toevallig stond er in de laatste

Daphnes Diary 

een stukje over.

Ze zeggen duurzamer te zijn.

En je weet textielindustrie is uitermate vervuilend.

Mijn ervaring is dat de kleding lang meegaat.

En wat ik ook prettig vind is dat 

nieuwe stukken qua kleur heel goed bij 

iets uit een oudere collectie past.

Bijvoorbeeld mijn zomerjurkje van 3 jaar geleden

paste perfect bij het vestje dat ik verleden jaar kocht.

O, en ik wordt niet betaald voor deze reclame! 

 

Huishoudstress.

Mevrouw Rafel heeft last van huishoudstress.

Het is zo'n ochtend waarop allerlei  klussen

ineens

op lijken te dagen.

Dingen ineens geregeld moeten worden

en 

de honden met roetzwarte poten thuiskomen.

Dat vraagt allemaal actie.

Gelukkig heb ik tegenwoordig een grote industriële 

wasbak.

Daar passen de hondjes mooi in.

Maar Puck wil niet.

Hij blijft echt niet staan en weet het altijd zo te draaien 

dat hij kletsnat wordt.

Keesje daarentegen begrijpt het.

Hij blijft rustig staan en alleen de poten worden nat.

Je begrijpt dat daarna dat hele 

washok gepoetst en gedweild moet worden.

Mijn makerswerkjes zijn eigenlijk een kwestie 

van doorzetten.

Lapjes rijgen en breien.

Het gaat allemaal gewoon door.

Het breimandje ziet er wel heel anders uit.

De sokken zijn gebreid.

Nu zijn de wantjes aan de beurt.

Ik las een stapeltje "koude boeken".

Al die verhalen speelden zich af in koude en sneeuw.

Wel passend voor de winter.

Ik ben echter niet echt fan van kou en sneeuw.

Waarschijnlijk doordat ik als kind meestal op

wintersportvakantie ging.

Mijn vader kon in de zomer moeilijk weg.

O, was vond ik dat vreselijk.

Toch lees ik graag over Scandinavië .

En andere noordelijke streken.

Ook op tv kijk ik graag naar Het Hoge Noorden.

Maar dan wel de Belgisch versie.

Vanavond weer> Leuk!

Het nieuwste boek van Karen Swan is weer een aanrader.

Vol verrassende wendingen. 

Ik koop zelfs heel veel van mijn kleding in

het hoge noorden.

In Zweden.

Een merk dat zegt duurzamer te produceren.

En dat veel natuurlijke materialen verkoopt.

Hoe leuk is het dat de truien tegenwoordig een 

klein garenkaartje meekrijgen.

De kleding gaat echt lang mee is mijn ervaring.

Omdat veel gebreide kleding ook 

jacquaar gebreid is wil er nog weleens zo'n

kleine nogal dun draadje los gaan.

Hoe leuk is het dat ik dan kan repareren.

Nog even terug naar het woord makerswerkjes.

Ja, zelf verzonnen.

Tegenwoordig noem ik mezelf maar een "maakster".

Want breister, quiltster dekt allang de lading niet meer.

Rafeltjes.

Aan het einde van een rafelige week

toch nog een blogje.

Meestal blog ik op maandag.

Tja, daar komt weleens wat tussen.

Niet dat er zoveel schokkends gebeurt.

De hondjes kosten tijd en mijn huisje

ruimt zich ook niet vanzelf op.

 Bijna zijn  er weer 10 blokken klaar voor de 

Lieve Lieta quilt.

"Maak je geen inslagje?"

hoor ik dikwijks.

Nee! Mevrouw Rafel is Mevrouw Rafel

(O, dat klinkt als minister Faber: "ik ben het beleid".)

Dat inslagje is echt niet nodig.

Met een steekje er omheen is het stevig genoeg.

Ook best wel rafelig zijn de sokken.

Vanmiddag hoop ik het 6e paar van deze winter 

af te breien.

De teen nog.

Ik heb een scrappy paar klaar.

Vrolijke sokken waar in ieder geval 

Mevrouw Rafel heel blij van wordt.

Het andere paar is groen met oranje en rood.

Op de foto valt het niet zo erg op,

maar dat rood is wel heel bloederig rood! 

Op een bol kun je dat niet zo erg zien.

Al breiend wordt dat pas duidelijk.

Ik stop nu met sokken breien.

Er gaat alleen nog een sok op de naalden

om anderen het breien van de hiel uit te leggen.

Mijn voorkeur gaat altijd uit naar een zgn'

hollandse hiel.

Veel mensen breien een boemerang hiel.

Die ken je misschien van fabriekssokken.

Ik vind het of niet mooi: de manier met een gaatje bij 

de mindering. Iech!

Of lastig breien.

Dan wordt voor de boemeranghiel ook wel een steek

dubbel naar achter getrokken.

Heel mooi.

Maar wat een gedoe om die steek te breien.

Ik kies voor makkelijk.

Bovendien past zo'n hollandse hiel

geweldig en kun je ook nog de hiel versterken.

Krak!

Allereerst nog de beste wensen voor het nieuwe jaar.

Ik weet het: ik ben onfatsoenlijk laat.

Er gebeurt hier niet alle dagen wat spannends.

Dus sloeg ik een weekje over.

 Die tijd had ik ook wel nodig: 

Mevrouw Rafel moest vorige week maandag 

de kerstboom nog afhalen.

Dat was eigenlijk gepland voor de zondag ervoor.

Maar op die sneeuwdag was het veel te gezellig 

om de boom dan al weg te halen.

Niks spannends dus.

Al zei er wel heel veel "krak"

afgelopen week.

Het draaimechanisme van mijn autoruit zei:"krak".

Ik rij nu met een raam vol ducktape.

Want de garage heeft net als alle ander 

dienstverleners geen tijd.

Het slot van mij favoriete armband zei "krak!'.

Net zoals de waterkoker.

En nee, de vervanger was niet op voorraad.

"Waar is de fluitketel?"

Ooit hoorde hij bij mijn uitzet.

Ja, sorry hoor, maar ik  ben zo oud dat ik nog een 

uitzet had.

Er is na 55 jaar niet veel meer van over.

Ik breide fanatiek aan de wantjes.

Ja, er zijn 3 paar onderweg. 

De rood-magenta kun je niet zien in het donker.

Dus maar wat andere restjes opgezocht.

En het derde paar is een probeerseltje.

Want de andere wanten brei ik met 2 draden in fair isle techniek.

En het derde paar met oranje meestal is een enkele draad.

De "Lieve Lita quilt groeide weer met een rand blokken.

Zo leuk, ik heb hem gewoon in gebruik 

omdat ik hem telkens weer rechthoekig maak.

Hij is nu 11 bij 10 blokken van elk 10 cm.

Alle blokken worden heel dicht op elkaar 

doorgeregen.

Dat is een heel werk.

Overigens kun je wel zien dat ik niet van "blauw"ben.

Ik heb heel weinig blauwe stofjes.

Nog even een kijkje in het breimandje.

Het sokkenbreimandje.

Ja, daar zijn ook nog 2 verschillende sokken onderweg...

Komt goed! 

Wantjesweer.

Volgens mij bestaat dat woord niet eens:

wantjesweer.

En het is ook twijfelachtig of het wel

weer is voor wanten.

Vanmorgen op de radio hoorde ik dat dit jaar 

het allerwarmste was sinds de metingen in 1901.

Vooral 's morgens vroeg heb ik toch wel een paar nodig

als ik de hondjes uitlaat.

Over hondjes gesproken:

"waar is Keesje?"

Hij hoort hier op het atelier te zitten maar hij heeft 

een gekke gewoonte:

in de kast met mijn schoenen kruipen 

en dan 

op de schoenen gaan kluiven.

Even kijken.

Ja hoor, zo, onder de arm en mee naar het atelier.

O ja, we hadden het over wanten.

Mijn oude paar, helemaal rechts is versleten.

En gestopt.

Ik kan er geen afscheid van nemen.

Terwijl er toch een nieuw paar klaar ligt.

En ik een nieuw paar aan het breien ben.

Tja, breien? 

Het schiet nog niet erg op.

Al eerder vertelde ik dat ik het verschil in kleur 

nauwelijks kan zien door het donkere weer.

Dus dat werk wacht op betere tijden.

Wel leuk: de steken voor de duim zet ik op een 

veiligheidsspeld.

Dat werkt prettiger dan op een draad.

En handiger dan een naar verhouding 

grote stekenhouder.

Verder breide ik nog een proefje om de volgende

want met een spie voor de duim te breien.

Dat moet je maar geloven, want er is geen foto van.

Verder gebeurde er niet zoveel.

Rond Kerstmis lees ik graag iets in de sfeer van Kerst.

Dit boek van Jenny Colgan was heel leuk.

Het is een vervolg op een eerder boek

over de boekhandel waar Carmen werkt.

Het speelt zich af in een koud Edinburgh.

Een stad die ik wel heel mooi maar ook altijd al 

heel somber vind.

Maar goed. 

Het was weer ouderwets genieten. 

Een beetje onrealistisch.

Maar het stoorde niet.

Kom ik ga eens winkelen.

Kijken of ik nog wat wantjeswol op de 

kop kan tikken  met wat lichtere kleuren.

Een mooie en veilige jaarwisseling! 

Pas goed op jezelf en de hondjes,

die niet bang zijn zeggen nog:

"pas op de dieren!"