Gemene Kat!

 Op Internet volg ik een aantal 

creatieve mensen 

die net als ik een update geven van hun 

afgelopen week.

En wat roept iedereen?

O, het was zo druk!

Ik heb niet veel gedaan.

En:

Ik was nogal uithuizig.

Dat is precies wat de hondjes ook vinden.

Ze vragen nog net niet het nummer van de 

dierenbescherming.

Maar ze vinden wel dat ze heel veel op 

het huis moesten passen de afgelopen week.

Zo erg, dat jarige Puck alleen met uitgestoken tong 

op de foto wilde.

Een soort opgestoken middelvingertje zeg maar.

Wat heeft een gemene kat daar nou weer mee te maken 

vraag je je vast en zeker af.

Nou, kijk, ik heb in de jaren 80 heel veel katten getekend.

En zou dat graag weer oppakken.

Dat deed ik.

Met als resultaat deze gemeen kijkende kat.

Nee, het is nog niet goed. Oogjes te groot en 

te dicht  bij elkaar.

Maar elke morgen kijkt hij me vuil aan vanaf de eettafel.

Goedemorgen!

Dar vraagt nog wat studie.

De kerstboom mocht weer op.

Dit jaar een bonte boom.

Natuurlijk mocht mijn grote vriend Takkie er ook weer in.

Vorig jaar gebeurde er iets rampzaligs volgens een klein 

meisje dat de boom kwam bewonderen:

Takkie had zijn staart verloren.

Gelukkig woonden er bij de HEMA heel veel nieuwe Takkies.

Sint bracht werk met zich mee.

Bollen felted tweed voor wantjes.

Dank U Sinterklaasje.

Een Secret Sint feestje bracht een gezellige

"bejaarden"kaars.

En natuurlijk was er tijd om te lezen.

Lex Paleaux:

Liften naar de hemel.

Een prachtige page-turner.

Een coming-of-age roman.

Met een autobiografische achtergrond.

Een ontroerend boek, rauw maar ook humoristisch.

De jonge Quintin gaat naar Canada om te proberen zijn leven 

weer op de rit te krijgen.

Daar valt het niet mee om zich te handhaven.

Maar uiteindelijk komt het toch nog goed. 

Inpakken.

Zo'n Sinterklaasweek gaat vooral over 

inpakken en uitpakken.

Een tijdje geleden vertelde ik al over dit boek.

En over het leuke project wat ik daarin vond.

Een UMO maken.

Een unindentified meaningful object.

En toevallig deze week legde ik het wel drie keer 

aan iemand uit.

Het lijkt me ook zo mooi om te doen.

En eerlijk: dat komt nog wel.

Het proces s als volgt:

misschien heb je een geheim of iets waar je mee zit en over piekert,

maar wat je nog niet wilt of kunt delen 

met anderen.

Je neemt een steen en schrijft daar een 

steekwoord op.

Die steen ga je liefdevol verpakken in

draden, vulsel en stof.

Totdat een bol ontstaat.

Je stof ga je bewerken met naald en draad.

In plaats van een steen kun je ook iets anders nemen,

bijvoorbeeld een zaaddoos.

Overigens vind ik zo'n boek altijd een beetje

intimiderend.

Zoveel informatie.

Ik doe er best lang over om het me eigen te maken.

Wat ik leuk vond in het boek is dat een van de schrijfsters ook zegt: 

"neem telkens ergens in het boek een hoofdstukje of 

bladzijde.

Doe dat iedere dag en schrijf op in een boekje

wat je er aan opviel".

Dat werkt voor mij goed.

En het is ook leuk om gedurende de dag eens te bedenken 

wat ik ermee kan.

Daar heb ik heerlijk tijd voor om te doen als ik

met de hondjes ga lopen.

Wat was het vanmorgen koud.

Wantjesweer!

Maar: ik liet mijn wanten ergens liggen.

Dus de oude wantjes maar opgezocht.

Een goede reden om mijn nieuwe wanten

snel af te maken.

Verder was ik vreselijk veel weg afgelopen week 

en kwam er verder niet veel uit mijn handen.

Lezen.

Dat deed ik wel.

 Twee heel verschillende boeken.

Het boek van Jenny Colgan was weer absurd.

Eerst moest ik aan Harry Potter denken,

daarna aan Narnia.

Maar je weet: haar boeken volgen nooit de werkelijkheid.

In een van de series heeft de hoofdpersoon een papagaaiduiker

(dat is een vogel)

in huis. 

En ik weet dat ik het las alsof het heel gewoon was.

Zo neem je dat in dit boek ook weer aan.

Alleen: wat was het er koud.

Ik las het voor het slapengaan en dacht meerdere keren:

O, nee, niet dat koude Schotse kasteel.

Het tweede boek is van @demammavan.

Mensen die op Insta zitten hebben haar vast weleens langs zien komen.

Zoals ze zelf schreef rolde ze onvoorbereid in de rol van influencer.

Het overkwam haar.

En nu is er een boek, vooral over de lelijke reacties die ze krijgt.

En dat voelt heel pijnlijk.

Je mag het niet maar haar eens zijn.

Maar dat hoef je nog wereldkundig te maken.

Al met al vond ik het een vreselijk boek.

En blijft het idee achter dat deze vrouw in een fuik is 

gezwommen waar ze nauwelijks uit kan.

zeker omdat dit werk, want het is gewoon werk

veel geld in het laatje brengt en ja,

zeg daar maar eens nee tegen.

 

 

Holderdebolder!

Holderdebolder, 

er zit een man op zolder.

Wat een gedoe, de cv ketel krijgt zijn jaarlijkse 

onderhoud.

En met een half oog hou ik de hondjes in de gaten

en tik ik dit blogje.

Al een halve ochtend geprobeerd

om een afspraak bij mijn garage te maken.

Mijn stokoude VW"tje heeft ineens metaaldeeltjes in de airbag.

En moet vervangen. 

Niet lachen: ik kan in februari terecht.

Snel even een overzichtje van deze week.

Herinner je je deze nog?

  Ik besloot er een ouderwetse 

grootmoeders bloementuin van te maken.

Voor mijn bed kocht ik deze zomer een 

boerenbont geruite dekbedhoes.

Rood.

En die kan wel wat afgezwakt worden.

Al dat rood.

Staat heel gezellig.

Maar met mijn  huidige roze-achtige quilt 

wordt het veel te zoet.

En... jammer genoeg uit:

het tweede boek uit de wereldvrouwen serie van 

Sarah Lark. 

Een echte Sarah lark.

Met geschiedenis, de start van de twintigste eeuw 

met al zijn veranderingen en mogelijkheden.

En Ailis, Donella en Emily uit het vorige boek komen ook weer terug.

Zucht, zo jammer dat het uit is.

 

Opruimen.

Goedemorgen, nou ja, het is bijna middag.

Voordat ik op de laptop aan de slag ging 

moest ik eerst mijn atelier opruimen.

Het was me al langer een doorn in het oog.

 Van alles door elkaar.

Halfaf werk. 

Dat ik ook nooit meer afmaak.

Die half affe werkjes horen erbij.

Ze zijn gewoon onderdeel van een 

creatief proces

dat zich niet altijd laat sturen.

ze zijn er om van te leren.

Om misschien iets anders aan te pakken.

Het lastige is altijd dat er twijfelgevallen zijn.

Bewaar ik het nog even of gooi ik het weg?

Vroeger was dat voor mij niet zo'n probleem.

Het zgn babykamertje leek wel van elastiek.

Babykamertje?

Ja, je weet misschien wel dat mevrouw Rafel 

in een jaren 50 rijtjeshuis woont.

En dan kun je je ook wel de indeling voorstellen.

Maar sinds een paar jaar is dat kamertje 

badkamer.

Volgens mij de mooiste badkamer van Nederland.

Ik zou hem niet meer willen missen voor meer opslag.

Maar nu moet ik wel strakker opruimen.

Even opletten, want Keesje kruipt in de kast...

Dat doet ie heel graag.

Maar je beseft dat daar spullen in staan die niet 

samengaan met een kleine hond.

Het was een historische week:

voor het eerst in jaren kocht ik 2 bruine kleurpotloden.

Nee, bruin is niet mijn favoriet kleur.

In het verleden heb ik veel katten getekend met 

kleurpotlood.

En het leek me leuk om dat weer op te pakken.

  De wollen granny deken werd weer een stukje groter.

En hij is zoals ik verwachtte warmer dan zijn katoenen

broertje.

Verder was het wantjes-week.

De rode wanten kregen eindelijk een duimpje.

 Na bijna een jaar helemaal af.

En de meer klassieke wantjes schieten ook al op.

Al opruimend vond ik deze sjaal.

Die moet nog af.

Daar wordt het nu tijd voor.

En mijn mosterd kleurige vestje mist nog een mouw.

Waar dat opruimen al niet toe leidt.

Natuurlijk was er tijd om te lezen.

Een boek dat al een paar jaar geleden verscheen.

Buitenleven van Nina Polak.

Ik vond het een lekker weglezend boek.

Een lesbisch stel verlaat de stad op op het 

Groningse platteland te gaan wonen.

Ieder met grote verwachtingen over wat dat zou brengen voor hun leven.

Hoe dat afloopt?

Tja, dat verklap ik niet...

Zitten.

"Ga nou zitten!"

Dat zinnetje spookte door mijn hoofd toen ik deze week

bezig was om 

het derde blok van de rode hexjesquilt te leggen.

 Dat is altijd een geweldige chaos.

En ik doe dat staande.

Ik begon om kwart over twee,

hoorde het half drie slaan, drie uur, half vier...

O, dat is veel te lang staan.

Dat kan ik eigenlijk helemaal niet.

De meeste mensen weten wel dat ik een 

zeldzame spierziekte heb.

En dan moet ik zulke dingen niet doen.

Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Dus werd het de volgende dagen echt afzien.

Het wordt nog wel wat.

En ja, m'n schoenen staan ook op de foto net als de 

pootjes van Keesje.

De verdere week ging ik door met hexjes rijgen.

Want ik zoek altijd naar dat ene stukje en heb 

graag een ruime keuze.

Al zittend kan ik natuurlijk ook heel goed granny blokje haken.

En toch nog maar eens een wantje opzetten.

Waren het vorige winter sokken,

dit keer zijn het wantjes.

En, zo heerlijk tekenen en kleuren.

Een oude liefde: werken met kleurpotlood.

Er is een leuke tentoonstelling hier in de 

Kunsthalte.

Met werken in kleurpotlood.

En daar haalde ik mijn inspiratie vandaan.

Ik nam me voor om dat weer vaker te gaan doen.

Zo'n heerlijk rustig werk.

Wat wel jammer is dat gedacht wordt dat  kleurpotloden vooral  

voor kleuters zijn.

Er zijn zulke mooie resultaten mee te bereiken.

Ik sloot de week af met Sint Maarten snoep.

Eigenlijk kennen wij de traditie in het Westland niet.

Maar al een aantal jaar proberen mensen het 

hier op te starten.

En ja, in een donkergrijs verleden was ik diëtist.

En ik moest wel even slikken om zoveel 

van die enge zakken snoep aan te schaffen.

Iech! 

Toch zwichtte ik voor de traditie.

En een snoepje erbij moet kunnen.

Al benijdt ik de moeders niet die dat snoeperige gedoe 

in goede banen moeten leiden.

Blauw, blauw.

Nee, het laat me niet blauw, blauw.

Maar blauw is toch echt niet de kleur die 

heel veel

in mijn werk voorkomt.

 Maar echt, ik heb wel met blauw gewerkt.

Cathedral window blokjes.

Echt oud.

Waarschijnlijk meer dan dertig jaar geleden gemaakt.

En nee, niet geinspireerd door de 

ramenlapquilt van Supergoof.

Deze blokken zijn van ruim voor de tijd dat Ingrid 

haar quilt maakte.

Ik had even contact met de lesgeefster uit die tijd en 

die zei: "hele oude mensen weten het nog!"

Waarom ik stopte?

In die tijd was de auto-immuunziekte die ik heb heel actief.

Door deze ziekte maak ik antistoffen aan tegen mijn eigen 

huid en spieren.

En ik vermoed dat mijn handen open lagen en ik 

bang was dat er bloed aan het werk zou komen.

Het is nogal wit.

Maar ik heb genoeg om er een lief 

babydekentje van te maken.

Waarom dit verhaal uit de oude doos?

Nou, ik zat al koffiedrinkend te kijken naar mijn 

wollen granny haakwerk.

En dacht: o, wat zit er weinig blauw in...

Een beetje blauw zit er in de kaft van een van de boeken 

die ik de laatste tijd las.

Kate Hewitt's "De laatste sterren aan de hemel" is een verrassend en 

spannend boek.

Dat begint als een gewone roman.

Maar het noodlot slaat toe en dan moeten de hoofdpersonen 

in het boek zelfvoorzienend  gaan leven.

Hoe en waarom, dat verklap ik niet.

Maar mensen vragen zich in recensies op Hebban af  of dit 

met de huidige geopolitiek spanningen de 

toekomst is.

En doet ze nadenken over  hun eigen overlevingsstrategie.

Voor mij was het geen boek om voor het slapen geen 

te lezen.

Want hoe hou je je staan in een wereld die chaos is.

Nee, dan het boek van Lucinda Riley, dat kun je rustig voor

het slapen gaan lezen.

Een ouwetje.

Uitgegeven in de jaren '90. 

En zoals haar andere boeken bewerkt door haar zoon.

Echte Lucinda zoals je verwacht.

Wintertijd.

Omdat mevrouw Rafel geen fan is 

van de herfst en winter 

is het altijd weer even wennen.

De tijd is verzet.

En o, wat is het weer vroeg donker.

Met in het donker opstaan heb ik minder moeite.

Nou, dan maak ik het binnen maar gezellig.

Verscholen in een hoekje van de kamer staat een 

oude mand.

Vol met bolletjes wol.

Om gezellig in de namiddag even te haken bij de koffie.

En een aflevering van Escape to the country.

Ja, ik geef het toe.

Het is een echte verslaving.

De meesten heb ik al gezien.

En eerlijk gezegd zou ik ook niet in zo'n oude

Engelse cottage willen wonen.

Want het zijn onpraktische huizen.

Maar heerlijk romantisch.

En ik heb ervaring want een van mijn tantes woonde

in een stokoud huis in een klein Engels gehuchtje.

Wintertijd.

Tijd om iets nieuws op te pakken.

Ik kocht dit boek: Soulful Stitch.

Van o.a. Cas Holmes.

En dat is een hele kluif.

Zoveel mooie verhalen en inspiratie.

Ik ben nog lang niet klaar met het boek.

De basistoon is: hoe blijf je creatief in tijden dat het leven

moeizaam is.

Door welke reden dan ook.

Cas Holmes tobde met een echtgenoot na een 

beroerte.

En de nadere schijfster moest na dertig jaar haar 

atelier verlaten.

Eigen werk wordt besproken.

Maar ook het werk van andere textielkunstenaars.

Voor mij sprong er een klein stukje tekst uit over

Unindentified Meaningful Objects.

Of even vertaald:

Onbekend betekenisvol voorwerp.

Dat sprak mij enorm aan.

En ik zie het ook wel terug bij anderen op internet.

Het idee komt van Liesbeth Werts.

En er staat een heel leuk filmpje op You Tube over het 

hele proces.

Gewoon zoeken op 

Liesbeth Werts

en 

Unindentified meaningful  object.

Het komt in het kort gezegd hier op neer:

Als je iets dwars zit en je het nog niet met anderen wil delen 

neem een steen en schrijf een sleutelwoord op.

Schrijf er een klein gedichtje bij.

Verpak het voorwerp met het gedichtje in papier.

omwikkel het met rode draad.

Vergroot het bolletje met vulsel.

En wikkel het in textiel.

Versier het geheel met borduurwerk.

En andere kleinigheden.

Zoiets past mij wel.

En ik ga er zeker mee aan de slag.

Maar kijk vooral even het filmpje.

Sorry, het lukt me niet om een linkje te maken.

Even vragen aan meneer  Google!